తెలుగు పొదరిల్లు

  కుమాతా న భవతి – నందిరాజు పద్మలతా జయరాం కసి. పగ కోపం జాలి బాధ. అసహ్యం స్వార్ధం తప్ప మరొకరిబాధను అర్థం చేసుకోలేని సమాజం మీద తట్టుకోలేనంత కసి. పాపం అని జాలి చూపినందుకు ద్రోహం చేసిన వంచకుడిమీద కసి. నమ్మిన మనిషిని మోసం చేసిన ఆ దుర్మా ర్గుడిమీద పట్టలేనంత పగ. కన్నకూతురు అన్యాయం అయిపోతున్నా, కనికరం చూపని కన్నతండ్రి మీద కోపం. అన్యాయానికి బలై ఆక్రోశిస్తున్న ఆడదాన్ని ఆదరించలేని సమాజం మీద కోపం. ఇంత దారుణంగా మోసపోయిన తన మీద తనకే జాలి. కడుపులో పెరుగుతున్న శిశువు భవిష్యత్తు తలచుకుంటేబాధ. చేతులారా జార్చుకున్న జీవితాన్ని తల్చుకుని తన తెలివితక్కువతనం మీద అసహ్యం. ఒక్కటిగా కాదు. మొత్తం అన్నీ కలిసిన వ్యధ గుండెను పిండేస్తోంది. సుళ్ళు తిరుగుతున్న వ్యధ పరవళ్ళు త్రొక్కుతోంది. వెక్కెక్కి ఏడ్చినందుకేమో, కడుపులోని పిండం అస్తవ్యస్తంగా కదులుతోంది. ఏం చేయను? ఎలా బత్రకను? ఎలా బ్రతికించను? చ…చ్చి …పో…నా….? చావు ఆలోచన వస్తే ఎందుకో గుండెదడ. చావడం అంత కష్టమయిన పనేం కాదు! రెండే రెండు క్షణాలు మనవి కావనుకోవాలి. అంతేగా! ఎలా…. ఎలా…. చావను? హు…. ఎన్ని మార్గాలో…. చున్నీతో ఉరివేసుకుంటేనో….! కళ్ళు మూసుకుని పట్టాల మీద తల పెట...