కుమాతా న భవతి - నందిరాజు పద్మలతా జయరాం

 కుమాతా న భవతి – నందిరాజు పద్మలతా జయరాం

కసి.
పగ
కోపం
జాలి
బాధ.
అసహ్యం
స్వార్ధం తప్ప మరొకరిబాధను అర్థం చేసుకోలేని సమాజం మీద తట్టుకోలేనంత కసి. పాపం అని జాలి చూపినందుకు ద్రోహం చేసిన వంచకుడిమీద కసి.

నమ్మిన మనిషిని మోసం చేసిన ఆ దుర్మా ర్గుడిమీద పట్టలేనంత పగ.
కన్నకూతురు అన్యాయం అయిపోతున్నా, కనికరం చూపని కన్నతండ్రి మీద కోపం. అన్యాయానికి బలై ఆక్రోశిస్తున్న ఆడదాన్ని ఆదరించలేని సమాజం మీద కోపం.
ఇంత దారుణంగా మోసపోయిన తన మీద తనకే జాలి.

కడుపులో పెరుగుతున్న శిశువు భవిష్యత్తు తలచుకుంటేబాధ.
చేతులారా జార్చుకున్న జీవితాన్ని తల్చుకుని తన తెలివితక్కువతనం మీద అసహ్యం.

ఒక్కటిగా కాదు. మొత్తం అన్నీ కలిసిన వ్యధ గుండెను పిండేస్తోంది. సుళ్ళు తిరుగుతున్న వ్యధ పరవళ్ళు త్రొక్కుతోంది.

వెక్కెక్కి ఏడ్చినందుకేమో, కడుపులోని పిండం అస్తవ్యస్తంగా కదులుతోంది.
ఏం చేయను? ఎలా బత్రకను? ఎలా బ్రతికించను?

చ…చ్చి …పో…నా….?

చావు ఆలోచన వస్తే ఎందుకో గుండెదడ. చావడం అంత కష్టమయిన పనేం కాదు! రెండే రెండు క్షణాలు మనవి కావనుకోవాలి. అంతేగా! ఎలా…. ఎలా…. చావను? హు…. ఎన్ని మార్గాలో….

చున్నీతో ఉరివేసుకుంటేనో….!

కళ్ళు మూసుకుని పట్టాల మీద తల పెట్టి కళ్ళు మూసుకుంటే….!ఇదితేలికగా అయ్యే పని ….

ఎన్నో మార్గాలు. బత్రకాలంటే మూసుకుపోయేదారులు, చావాలంటే తేలిగ్గా తెరుచుకుంటాయి. ఏముంది? ఇవాళ పొతే రేపటికి రెండు. నిత్యం పోయే వేలమంది మృతుల్లో తానూ ఒకతె. అది పెద్ద విషయమేం కాదు.

గిరగిరా తిరిగిపోయే కాలచక్రంలో
నన్ను , నా చావుని పట్టించుకునేదెవరు? ఏడ్చేదెవరు? రెండు నిమిషాల్లో ముగించుకోగల చావు అనే ప్రక్రియ పెద్ద కష్టమైనదేమీ
కాదు. కదిలిపోయే కాలచక్రంలో ఎన్ని కోట్లమంది కాలిపోలేదు? ఎన్ని కోట్లమంది సమాధుల మీద ఈ ప్రపంచం నడుస్తోందో? ఎవరు
గుర్తుంచుకుంటారు? ఎవరేడుస్తారు తన కోసం? ఎందుకీజీవితం?
నేనక్కర్లేని లోకం నాకూ అక్కర్లేదు.

దగ్గరలో రైలు కూత. చివ్వున లేచింది సుచరిత. తలుపు గడియ తీయబోయింది. ఇంతలో కడుపులోని బిడ్డ తన్నింది
కుడివైపు పొట్టలో. ‘వద్దమ్మా ….. నన్ను చంపొద్దు’ అన్నట్లనిపించింది.
అయ్యయ్యో …! మర్చిపోయాను….!చనిపోయేది నేను మాత్రమేనా? కాదు. నా బిడ్డకూడా! అమ్మ కడుపులో హాయిగా ఉయ్యాలలూగుతూ ఎదుగుతున్న నా బంగారు తండ్రి.. అమ్మాయో, అబ్బాయో తెలీకపోయినా… తలచుకుంటే మనసు కరిగిపోతోంది. మమకారం పొంగుతోంది. వాడో… అదో… నాతో పాటే పిడికెడు బూడిదగా మారిపోవాలా… అది… అది… న్యా యమేనా…

చంపేసే అధికారం నాకుందా?…. ఏ పాపానికి వేస్తున్న శిక్ష ఇది? పుట్టకుండానే చిదిమేసే హక్కు నాకుందా?..మరి ఏ ఆసరా
లేకుండా పెంచే ధైర్యం లేదే నాకు? అయ్యయ్యో ….నేనేం చేసేది? ఎలా బ్రతికేది? ఎలా బ్రతికించేది? ఏ పాపం చేసిందని దాన్ని తను
హత్య చేస్తోంది? ఏ అధికారం ఉంది తనకి? తనను మోయమని అడిగి కడుపున పడిందా ఈ బిడ్డ? లేదే….!లోకం చూడని పిండాన్ని చిధ్రం చేసే అధికారం తనకేముంది? నేరం కాదూ! పాపం కదూ!

‘చిట్టితండ్రీ…!ఏం చేసేదిరా నాన్నా ….?నీకు తెలుసా….! చిన్నప్పటినుంచీ నాకు పసి పిల్లలంటే ప్రాణం. తెలియని
వాళ్ళయినా సరే…! ముక్కూ నోరూ ఏకం చేసుకుని మట్టిలో దొర్లుతున్న పసిపిల్లలయినా, దారిలో కనిపిస్తే వాళ్ళ బుగ్గలు చిదిమి ముద్దు పెట్టుకోకపోతే నాకు తోచదు. ఎత్తుకుని లాలించకపోతే ముందుకు కదలనే లేనురా…! కానీ, నిన్ను నాతో పాటే
తీసుకుపోతున్నాన్రా! వద్దు నాన్నా…. అలా కాళ్ళతో తంతూ, చిన్నారి పిడికిళ్ళతో నాతో యుద్ధం చేయకు నాన్నా! నీ కదలికలు నాకు తెలుస్తూనే ఉన్నాయిరా కన్నా! బత్రకాలనే నీ కోరిక నాకూ తెలుసు. కానీ, నాన్నా…. నువ్వూ , నాతో పాటే ఓడిపోతున్నావు
తెలుసా…..!’. ఏడుస్తోంది సుచరిత.

తరతరాలుగా మోసపోతూనే ఉంది ఆడది. అయినా నమ్ముతూనే ఉంది. నమ్మి నందుకే మోసపోతోంది. చదువూ, సంస్కా రం, నాగరికత, ఆధునికత ఏవీ నమ్మడమనే బలహీనతను పోగొట్టడం లేదు. మోసపోయిన ఆడదాని పట్ల ఈ కంప్యూటర్ యుగంలో కూడా సమాజ దృష్టేమీ మారలేదు. జనజీవన ఝురిలో ఆమెను మిళితం చేసుకునేందుకు ఎవరూ ముందుకు రావడం లేదు.

ఆకలేస్తోంది…

నవ్వొస్తోందామెకు. ఒంటరి. ఇంకా పుట్టని బిడ్డ తప్ప ఎవ్వరూ లేరు తనకి. ఒంటరిగా గదిలో కూర్చుని ఉంది సుచరిత.

ఏడ్చి ఏడ్చి కళ్ళు ఎండిపోయాయి. ఎత్తుగా ఉన్న పొట్టమోయడాని పుల్లల్లాగా ఉన్న కాళ్ళకి శక్తి లేదు. హృదయంలో బడబానలం
బద్దలవుతున్నా , అప్పుడప్పుడూ నేనున్నా అంటూ కదులుతున్న శిశువు. ఆకలేస్తోంది దానికి. తనకీ వేస్తోంది ఆకలి. చావడానికి సిద్దమౌతున్న తనకు ఆకలి!?

బియ్యం డబ్బాలో ఒక్క గింజ కూడా మిగలలేదు. ఇల్లంతా వెతికితే గుప్పెడు
పుట్నాల పప్పు .. ఎప్పటిదో మిగిలి ఉంది. అవి నమిలి నీళ్ళు త్రాగాక కాసేపు తృప్తి.

కడుపులో బిడ్డకి అది సరిపోలేదేమో!
ఎడమవైపు డొక్కల్లో నుంచీ కదలిక. మళ్ళీ ఆకలి. ‘అమ్మా ’ అంది అపయ్రత్నంగా.

ఆకలికి, అమ్మకి అవినాభావ సంబంధం.

అమ్మ గుర్తొస్తే… ఇల్లు గుర్తొస్తోంది.
ఎన్ని ఆశలు! ఎన్నెన్ని కలలు! ఎన్ని కమ్మని కోరికలు! అన్నింటికీ అన్నీ…. నాతోనే తగలబడిపోతాయి. బూడిదలో కలిసిపోతాయి.

“అమ్మా! నువ్వుంటే ఇలా అయ్యేదా? నీ ప్రేమ ఉంటే, నేనలా మోస పోయేదాన్నా? నీ ఒళ్ళో ఇమిడిపోవాలని ఉందమ్మా ..! నువ్వు వెళ్ళి పోయావు.. నా బత్రుకిలా నాశనమయింది.. ఎలా బత్రకమంటావు? ఏ తోడూ లేకుండా ఎలా కనమంటావీ బిడ్డని? ఏం పెట్టిపెంచమంటావమ్మా ?” భోరుమంటూ ఏడ్చింది మళ్ళీ సుచరిత.

నాన్న, అన్నయ్య, వదిన అందరూ…. ఒక్కొక్కరే…. కళ్ళ ముందు మెదులుతున్నారు. ఒంటి మీద బొద్దింకల్లా పాకుతున్న వాళ్ళ మాటలు కూడా గుండెల్లో ఈటెలలాగా పొడుస్తున్నా యి.

-0-

సుచరితకి గుర్తొస్తోంది.
ఆ రోజు… తను మళ్ళీ ఇంటికివెళ్ళిన రోజు……
తెలతెలవారబోతోంది. మసకగా ఉంది. వెలుతురును చూసే ధైర్యం లేక, తల వంచుకుని, అభిమానం చంపుకుని మూసి ఉన్న గేటు తెరిచి లోపలికి వెళ్ళింది తను. సంకోచిస్తూనే తలుపు తట్టింది.

నిద్రకళ్ళతో తలుపు తీశాడు గోవిందం. కూతుర్ని చూసినందుకు ఆయనకు కలిగింది ప్రేమ కాదు రోత.

“నువ్వా….ఎందుకొచ్చావ్? “

“నాన్నా…. నేను… నన్ను….!” చేతిలో ఉన్న సంచీ క్రింద పెడుతూ తడబడుతోంది తను.

“ఎవరు నాన్నా…పొద్దున్నే….?.” లుంగీ పైకి కట్టుకుంటూ బయటికి వచ్చిన వాసన్నయ్య సుచరితను చూస్తూనే అదిరి పడ్డాడు.

“అన్నయ్యా…..” దగ్గరగా వెళ్లబోయింది.

“సుచీ…! నువ్వా…ఎందుకొచ్చావ్? ఏం ఉందని వచ్చావ్?” అతని వెనుక నుంచీ త్రోసుకొచ్చింది గీత. 

“వదినా! నేను… కడుపుతో ఉన్నానొదినా ……! ఎవ్వరూ లేరు నాకు…..” సిగ్గు ముప్పిరిగొంది..

“రానీ…!.లోపలికి రానీ దాన్ని…. బయట ఎందుకు ఈ సినిమా అంతా…?.” అన్నయ్య అనీ అనగానే లోపలికి తనంతట తనే లోపలికెళ్ళింది సుచరిత. ముందు గదిలో తండ్రి  పడుకునే మడత మంచం మీద కూర్చోబోయింది. 

“సిగ్గూ..అభిమానం ఏ మాత్రమైనా మిగిలి ఉంటే తక్షణం వెళ్ళిపో…! మా అందరి దృష్టిలో నువ్వెప్పుడో చచ్చిపోయావు“ రెక్క పట్టుకుని ఆపి, బయటికి దారి చూపిస్తూ అన్నాడు గోవిందం..

“నాన్నా…! ఒక్క ఆరు నెలలు నాన్నా….! తర్వాత వెళ్ళిపోతాను. ఇప్పుడు నాకు ఆరో నెల నాన్నా….అన్నయ్యా…!.” దుఃఖంతో మాటలు పెగలట్లేదు సుచరితకి.

“ఈ ఆలోచన అప్పుడెందుకు రాలేదో…? చూడూ…! పోయిన పరువు, మర్యాదా ఇంకా సంపాదించుకోలేదు మేము. వెళ్ళు సుచరితా… మళ్ళీ రాకు!” వాసు స్థిరంగా అన్నాడు.

“దానితో అంతసేపు కబుర్లేంటి? వెళ్ళమ్మా శ్రీ మహాలక్ష్మీ…! మా బ్రతుకు మమ్మల్ని బ్రతకనియ్యి.” భర్త ను తోసుకుంటూ వచ్చింది గీత..

క్రింద పెట్టిన తన బ్యాగ్ ని చేతికిచ్చాడు తండ్రి. 

“నడువు…! నీ చావు నువ్వు చావు! చూడు…! నేనన్నది విన్నావా…? నీ బ్రతుకు నువ్వు బ్రతుకు అనలేదు నేను. బ్రతకడం చేతకాక వచ్చావని తెలుస్తూనే ఉంది."

ఈ భూమి మీద ఏనాడూ  ఏ తండ్రి కూడా కష్టంలో ఉన్న కూతుర్ని  ఇలా అని ఉండడు. 

అసహ్యంతో చూస్తున్న అన్నయ్య  చూపుల కన్నా, నాన్న క్రూరమయిన మాటలే నయం అనిపించాయి సుచరితకి.

“అప్పుడు మేమెవ్వరం నీ కంటికి కనిపించలేదు. నీ గతి ఇలా అవుతుందీ, ఆ దరిద్రుడిని కట్టుకుంటే నీకు మిగిలేది దరిద్రమే అని ఆనాడే చిలకకి చెప్పినట్లు చెప్పాం. విన్నావా…? ఇప్పుడు నీ ఖర్మకి మేం బాధ్యులం కాదు. నీ బాధ్యతా మాకక్కరలేదు. ఇప్పటికే దండగమారి మనుషులకి తిండి పెట్టలేక చస్తున్నాం" మామగారిని ఉద్దేశించి అంది గీత.

గోవిందానికి ఎక్కడి తాళం అక్కడ వెయ్యకపోతే  బ్రతకడం కష్టం అని తెలుసు. సుచరితను రెక్క పుచ్చుకుని బయటికి నెట్టి తలుపు వేసుకున్నాడు.

గిరుక్కున వెనక్కి తిరిగి బస్టాండుకి వచ్చింది సుచరిత. ఆకలి, దాహం. చేతిలో ఉన్న బాగ్ లో ఉన్నవి  రెండు వందలే! టికెట్ కి పోగా మిగిలినవి వంద. వీటితో మందులు కొనుక్కోవాలి. ఖర్చు చేయకూడదు.

***

ఎలాగో గదికి చేరింది. 

వాకిట్లోనే ఎదురయ్యింది ఇంటి ఓనర్. 

“ఇంకా అద్దె ఎగ్గొట్టి ఎటో పోయావనుకున్నా! అద్దె  కట్టి, తర్వాత తియ్యి తాళం.” 

“ఇస్తానండీ….! రెండు రోజులు….ప్లీజ్…!” ఏడుపు దిగమింగుకుంటూ చెప్పింది.

“ఏమిటి రెండు రోజులు? నీ మొగుడు వెళ్ళిపోయి వారం. ఎటు వెళ్ళాడో తెలీదు. వస్తాడో రాడో  తెలీదు. అసలు వాడు నీ మొగుడో కాదో తెలీదు. పైగా ఈ కడుపొకటి. నువ్వూ వద్దు…! నీ అద్దె డబ్బులూ వద్దు. ఫో తల్లీ….!” నిర్దాక్షిణ్యంగా అంటున్న ఇంటి యజమానురాలిని ఆపాడు ఆమె భర్త. 

“నువ్వేం మనిషివి? పాపం చిన్న పిల్ల. ఉట్టి మనిషి కూడా కాదు. ఇప్పటికిప్పుడు పొమ్మంటే ఎటు పోతుంది? “ భార్యను  కోప్పడి, “నువ్వెళ్ళు సుచరితా….! వేరే ఇల్లు చూసుకో తొందరలో! నీకూ, మాకూ కూడా మంచిది. ఎంత ఇవ్వగలిగితే అంత అద్దె బాకీ చెల్లించి వెళ్లి పో అమ్మా…!” 

ఏదో గొణుక్కుంటూ వెళ్ళిపోయింది ఇంటి ఓనర్, భర్తతో.

కళ్ళు తిరిగి పోతున్నాయి సుచరితకి.

ఆకలికి పొట్ట లుంగలు చుట్టుకు పోతోంది. కళ్ళు చీకట్లు కమ్ముతున్నాయి. అవమానానికి ఆకలి తోడయింది. ఎప్పటివో , ఎండిపోయిన బ్రెడ్ ముక్కలున్నట్లు గుర్తొచ్చి వాటిని బలవంతంగా మింగింది.

‘ఎలా బ్రతకను? ఈ పిండాన్ని ఎలా బ్రతికించుకోను? నా కోసమే అయితే ఈ బ్రతుకు నాకు అక్కరలేదు. కడుపులో పెరుగుతున్న ఈ బిడ్డను ఎలా చంపను? అసలెందుకిలా అయింది? ఏమిటి నేను చేసిన నేరం? ప్రేమించడం తప్పా? తప్పే అయితే మన సినిమాల్లోనూ, కథల్లోనూ, నవలల్లోనూ అంతా ప్రేమేగా ఉండేది? కోట్ల రూపాయలు గుప్పించి ప్రేమ సినిమాల్లు తీస్తూంటే, జనం చూస్తూనే ఉన్నారు. ప్రేమ కథల్ని తరతరాలుగా చదువుతున్నారు, ప్రేమ సినిమాలు చూస్తున్నారు, ప్రేమికుల చరిత్రల్ని, వారి స్మారకాలనీ గుర్తుచేసుకుని మురిసిపోతున్నారు. నిజ జీవితంలో ఎందుకిలా వ్యతిరేకిస్తారు? ప్రేమికులను చీదరించుకుంటారెందుకు? విఫల ప్రేమికుల్ని మాత్రం ఈసడించుకుంటారు. తెలిసో తెలియకో చేసిన తప్పుకు ఆడదానికి దేవుడు విధించిన శిక్ష ఈ గర్భధారణ. అయినా తనేం తప్పు చేసింది? ప్రాణం కన్నా ఎక్కువగా ప్రేమించిందే  సుధీర్ ని. పెళ్లి చేసుకుందే కానీ, తప్పేమీ చేయలేదే... నా అన్న వాళ్ళందరినీ వదిలేసి వచ్చానే. ఎందుకింత భ్రష్టుడయ్యాడు? నమ్మిన మనిషిని మోసం చేయడానికి మనసెలా ఒప్పిందతనికి? అసలతను మనిషేనా? ప్రపంచమంతా ఎదురు తిరిగినా తట్టుకోగల్గింది తను. తన ప్రపంచమే సుధీర్ అనుకుంది. ఎందుకిలా జరిగింది? ఇప్పుడేం చేయాలి?అమ్మా... ఒక్కసారి పై నుంచి దిగి రామ్మా... నువ్వుంటే ఇలా జరిగేది కాదమ్మా...!’. ఎంతసేపు ఏడ్చిందో తెలియదు. పేగు కదిలింది. ఈసారి  కడుపులో ఉన్న బిడ్డ తనను  ఓదారుస్తున్న అనుభూతి.

గతమంతా  కలగా మారితే బాగుండున అనిపిస్తోంది సుచరితకి.   

***                                                                                              

“ఏమిటి నాన్నా ఈ తిరుగుళ్ళు, అర్థరాత్రిదాకా?" తలుపు తీస్తూ అన్నయ్య అనడం వినిపిస్తూనే ఉంది సుచరితకి. 

“రేపటినుంచీ తలుపులు తాళాలేసుకోండి. డూప్లికేట్ తాళంచెవితో తాళం తీసుకుని లోపలికొస్తాలే మీకు బాధ లేకుండా!.”  

“అదెలా కుదురుతుంది? ఆ పేకాట మానవా నువ్వూ? కొంప కొల్లేరవుతున్నా పట్టించుకోవు. ఎంతకని ఈ బండిని నడిపేది? పెద్దవాడివి, మాకు బుద్ది చెప్పాల్సింది పోయి, నువ్వే…!”

“గడ్డి తింటున్నాను అంటావు…అంతేగా…! అనరా…! అను! అయినా నా పెన్షన్ డబ్బులేగా అవి. ఇవాళ వందల్లో పోయింది రేపు వేలల్లో వెనక్కి రాకపోదు. అది పోయాక, నాకింట్లో ఉండాలనిపించడం లేదు…” తండ్రి దొంగ ఏడుపు వినిపిస్తూనే ఉంది సుచరితకి. 

లోపలికి వచ్చి, వంటింట్లోకి వెళ్లి ఉన్నదేదో తిని వచ్చి , మరో మంచం మీద పడుకున్నాడు గోవిందం. రోజూ ఉండే గోలే కనుక కళ్ళు మూసుకుని నిద్ర నటించింది సుచరిత. 

“ఇంట్లో ఉండలేకపోతే సన్యాసుల్లో కలవమనండి. ఆయనతో పాటు, కూతురిని కూడా పట్టుకుపొమ్మనండి. పీడా వదులుతుంది. ఈ చాకిరీ నేను చేయలేను.” అన్నయ్యని సాధిస్తోంది వదిన.

“ఆయనెందుకు పోతాడు? ఈ కొంప ఆయనది. పోతే మనమే పోవాలి. ఎటెల్తాం? సర్దుకుపో…! అయినా, అమ్మ పోయిన తర్వాత, సుచి అన్ని పనులూ చేసేగా కాలేజీ కి వెళ్తోంది.”

“చెయ్యక? నేనేమయినా మీ ఇంటికి పనిమనిషిగా వచ్చానా…? ఫీజులు, తిండి, బట్ట ఊరికే వస్తాయా?” గీత కావాలనే పెద్దగా అంటోంది. 

“అన్నగా నా బాధ్యత. రేపు పెళ్లి అయ్యి,  దాని దారినది వెళ్ళిపోతే అప్పుడీ బాధ్యతా తీరినట్లే!.”

“ఏంటండీ తీరేది? పురుళ్లు, పుణ్యాలు ఉండవు కాబోలు. ఇదుగో… ఇప్పుడే చెప్తున్నా! నాకూ కోరికలున్నయ్యి. నా భర్తా పిల్లలతో హాయిగా సుఖపడదామని వచ్చా… ఈ రొంపిలో నేను ఉండలేను. నా దారి నేను చూసుకుంటా…!” బుడి బుడి దీర్ఘాలు తీస్తున్న గీతని గుసగుసగా బుజ్జగిస్తున్నాడు వాసు.

ఏమీ విననట్లు, పడుకున్నారు తండ్రీ కూతుళ్లు. ఆ ఇంటి ఇల్లాలు శ్రీదేవి పోయిన దగ్గరి నుంచీ, గీత నోటి దురుసు, గోవిందం తిరుగుళ్ళు బాగా ఎక్కువయ్యాయి. ఆవిడ ఉన్నన్నాళ్ళూ ఎవరికీ ఏ లోటూ రాకుండా గుట్టుగా ఇల్లు నడిపింది. ఎవరిమీదా ఆధారపడకుండా ఇంటి పనులన్నీ చేసుకునేది. కొడుకుని ఒక్క నాడు కూడా రూపాయిమ్మని అడగలేదు. అతనంతట అతనిస్తే దాన్ని ఇంటి ఖర్చుకే వాడేది. కూతురిని రాణీలాగా చూసుకునేది. కోడల్ని కూడా ఒక్క మాట అనేది కాదు.  అమ్మ గుర్తుకురాగానే సుచరిత కళ్ళు సజలాలయ్యాయి. అమ్మ…. తనకి మంచి ఫ్రెండ్. కాలేజ్ లో విషయాలన్నీ  అడిగి తెలుసుకునేది. తన స్నేహితురాళ్ల పుట్టినరోజులని కూడా గుర్తుంచుకునేది. స్వీట్ చేసి పంపేది. గీత కలివిడిగా లేకపోయినా, తనే గీతా, గీతా అంటూ కల్పించుకుని మాట్లాడేది. తామిద్దరికీ జడలేసి పూలల్లి మాలల్ని జాడల్లో తురిమేది. ప్రేమమయి అమ్మ. ఎప్పటినుంచీ ఉందో ఏమో,  గుండె జబ్బు? ఎవరికీ ఆమె ఆరోగ్యం గురించి ఆలోచనే లేదు. అకస్మాత్తుగా  గుండెపోటుతో పోవడంతో ఇల్లు వల్లకాడయ్యింది. తను అనాథ అయిపోయింది. గయ్యాళి గంపగా మారిన వదిన, పేకాట బానిస తండ్రి, భార్యావిధేయుడు అన్నగారు… ఇల్లు నరకంగా మారింది. ఎదిగీ ఎదగని పదహారేళ్ళ వయసు., ప్రేమ కోసం తపించే మనసు… అలా అని తప్పించుకునే దారి కూడా లేదు. ఎప్పటికో నిద్ర పట్టింది సుచరితకి.

***

“నాన్నా! పుస్తకాలు కొనుక్కోవాలి. డబ్బులు కావాలి.” తండ్రి దగ్గరికి వెళ్లి అడిగింది సుచరిత.

“ఎంతో?” మీసాలకి రంగు వేసుకుంటూ తల త్రిప్పకుండానే అడిగాడు గోవిందం.

“వెయ్యియ్యి నాన్నా…! మిగిలితే తెస్తాను. కోఠీ లో సెకండ్ హ్యాండ్ పుస్తకాలు తెచ్చుకుంటాను.” కాలేజీలు తెరిచి రెండు నెలలు దాటినా ఇంకా, ఇంటర్మీడియట్ రెండో సంవత్సరం టెక్స్ట్ బుక్స్ కొననందుకు రోజూ కాలేజీలో అక్షింతలు పడున్నాయి సుచరితకి.

“ఓ పన్జెయ్యి! మీ అన్నయ్యని ఓ రెండు వేలడుగు. వెయ్యి నువ్వుంచుకుని, ఇంకో వెయ్యిటియ్యి. ఖర్చులున్నయ్యి.” తాపీగా అన్నాడు.

“ఏంటి నాన్నా…? ఎన్నింటికని అన్నయ్యిస్తాడు? నీ పెన్షన్ నుంచీ ఇవ్వచ్చుగా?” 

స్టేట్ గవర్నమెంట్ లో ఉద్యోగం చేస్తూ, ఏదో వ్యాపారం చేద్దామనుకుని వాలంటరీ రిటైర్మెంట్ తీసుకున్నాడు గోవిందం. వచ్చిన డబ్బు మొత్తం నష్ట పోవడానికి ఎక్కువ కాలం పట్టలేదు. నెల నెలా వచ్చే పెన్షన్ ఏం చేస్తాడో ఎవరికీ తెలియదు.

“ఓహో…! మీ వదినగారి నోటి దురుసు నీకూ అంటినట్లుందే…? వాడికి ఇవ్వాల్సినదేదో నెల మొదట్లోనే ఇచ్చేశా…! నీ చదువుతో ఉద్యోగం చేసి  సంపాదించి పెడతావని ఆశేం లేదులే…! మానేయ్ చదువు. ఎక్కడోక్కడ పని దొరక్కపోదు.”

“నిన్నడగడం నా తప్పేలే నాన్నా!” చిన్నబోయిన ముఖంతో లోపలి గదిలో ఉన్న అన్నయ్యని అడగలేక అడిగింది సుచరిత.

“నీ కోసం వేలకు వేలు గుమ్మరించడానికి ఇక్కడేమీ రాసులు పోసి లేవు డబ్బులు. నువ్వు చదువుకోక పోతే వచ్చే నష్టమేమీ లేదు గానీ, ఇంట్లో కూర్చోమ్మా!” ఈ సారి ఈ బాణం వదిన దగ్గర్నించీ వచ్చింది.

“అన్నయ్యా…ఒక్క మాట చెప్పు. అమ్మ ఉన్నప్పుడు, నా కోసం  ఫిక్స్డ్  డిపాజిట్ రెండు లక్షలు వేసింది కదూ…! అదెక్కడుంది? నా చదువుకు పనికొస్తుంది అనేగా అమ్మ దాచింది.” ఏడుపు ఆపుకుంటూ అడిగింది.

తెల్లమొహం వేశాడు వాసు. 

“అట్లా ఊరుకుంటారేమిటండీ ? ఆరునెలల క్రితం ఆవిడ పోయినప్పటి ఖర్చుకి డబ్బు  ఎక్కడి నుంచీ వచ్చిందో చెప్పండీ? అయినా నిండా పదహారేళ్ళు లేవు, లెక్కలడుగుతోంది…లెక్కలు. అంతా మీ చేతగానితనం. నా ఖర్మ. అంతే…!.” కోపం, ఏడుపు అన్నీ కలగలిపి అంది గీత.

“అవునవును. అమ్మకి ఎంత ఖర్చయింది? నాన్న ఒక్క రూపాయి కూడా ఇవ్వలేదు. లక్ష ఖర్చయింది. మిగిలింది ఎప్పుడో పులుసులో కలిసి పోయింది…. అయినా నీకు కావాల్సింది కాలేజీ ఫీజుకి, పుస్తకాలకి. మిగిలిన విషయాలు మాట్లాడేంత పెద్దదానివయ్యావా…:?” వాసు కూడా కోపంగానే అన్నాడు.

“సారీ అన్నయ్యా…! ఏదో అనేశాను. పుస్తకాలకి ఒక్క వెయ్యివ్వు అన్నయ్యా…!. ఫస్టియర్ మార్కులు చూసి సెకండ్ ఇయర్ లో ఫీజు రాయితీ ఇస్తారేమో!” తల వంచుకుని అడిగింది సుచరిత.

“గీతా… ఓ వెయ్యియ్యి….”

“ఎక్కడినుంచీ వస్తాయి వేలకివేలు? ఇదిగో ఎనిమిది వందలు… సరిపెట్టుకో” గీత లోపలినుంచీ తెచ్చి విసిరేసింది.

జాగ్రత్తగా గుప్పిట్లో పెట్టుకుని గదిలో నుంచీ పట్టుకొచ్చుకొంటున్న నోట్లలో నుంచీ రెండు వంద నోట్లు ఒడిసి పట్టుకుని,  “ఇవి చాల్లే నీ చదువుకి…ఫో…..! “  అంటూ జేబులో దోపుకుని గబగబా గేటు దాటాడు గోవిందం. వచ్చే ఏడుపుని ఆపుకుంటూ కూలబడిపోయింది సుచరిత.

కాసేపు కనిపించని అమ్మకి తన బాధ, ఉక్రోషం, కోపం అన్నీ చెప్పుకోవడం అయ్యాక,  మరికాసేపు ఏడ్చి కళ్ళు తుడుచుకుని లేచి వెళ్లి ఆకలేస్తూంటే, కాస్త అన్నం గతికి తన స్నేహితురాలు సుధా ఇంటికి బయలు దేరింది సుచరిత.

****

రెండో శనివారం. కాలేజీకి శెలవు. కానీ  రెండో శనివారమయితేనే అయ్యే పనులు చాలా ఉన్నాయి. పాత పుస్తకాలు కొనుక్కోవాలన్నా, కొత్త హెయిర్ బాండ్స్, క్లిప్పులు, చెవి కమ్మలూ లాంటివి కోఠీలో అయితేనే చవగ్గా దొరుకుతాయి. చాట్ తిని, ఐస్ క్రీం ని ఆస్వాదిస్తూ ఫ్రెండ్స్ తో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ హాయిగా నవ్వుతూ అలా అలా తిరిగి సాయంత్రానికి ఇల్లు చేరచ్చు. ఆదివారం విపరీతమైన రద్దీ ఉంటుంది కనుక ఈ రోజయితేనే సుఖం. 

“వచ్చావా…సుచీ….! ఆగు…వస్తున్నా….! చప్పున తయారయి వస్తా! ఈ లోగా ఈ పత్రిక చూస్తూ ఉండు!” సుచరితని చూసి  టీవీ చూస్తున్న సుధ లేచింది.

“అబ్బా ఏంటే సుధా…?ఎప్పుడూ ఇంతే నువ్వు! రెడీగా ఉండు అని చెప్పానా లేదా?  పెరట్లో మొక్కల దగ్గర తిరుగుతూ ఉంటా. తొరగా బయల్దేరు!.” స్నేహితురాలితో అని పత్రికని చేతిలో పట్టుకుని ఇంటి వెనుక వైపుకి వెళ్ళింది సుచరిత.

పాత పుస్తకాల కోసం సుచరిత, షాపింగ్ కోసం సుధ ముందే ప్లాన్ చేసుకున్నారు ఇద్దరూ.

ఇంటి వెనకాల జామ చెట్టు క్రింద నిల్చుంది సుచరిత. చెట్టు నిండా దోర జామకాయలు. ఆ ప్రక్కనే విరగబూసిన గులాబీలు. తల్లి గుర్తొచ్చింది సుచరితకి. ఆకుతో సహా తెంపిన అందమైన గులాబీని తెచ్చి తన తలలో తురిమే ప్రేమ గుర్తొచ్చింది. గుండె బరువైంది. ఇంతలో పాదాల ముందు పెద్ద జామకాయ పడేసరికి చటుక్కున తల ఎత్తి చూసింది. 

చెట్టెక్కి కాయలు కోస్తున్న సుధీర్. ఒకసారి చూసి తల త్రిప్పుకుంది సుచరిత.

క్రిందికి దిగి వచ్చాడు.

“హాయ్…సుచీ…!” క్రింద పడ్డ జామకాయ తీసి చేతికిచ్చి పలకరించాడు.

“థాంక్స్.” 

“అయాం సారీ…! మీ మదర్ పోయారట కదా…! సుధ చెప్పింది. చాలా బాధనిపించింది. నేనే వచ్చి పలకరిద్దామనుకున్నాను కానీ మీ అన్నయ్య ఏమనుకుంటాడో అని ఆగిపోయాను.”

అమ్మ విషయం ఎత్తగానే కన్నీళ్లు తిరిగాయి సుచరితకి. 

“అవును. అమ్మ గుండె జబ్బు సంగతి మాకు తెలీనేలేదు.”

“అయాం వెరీ వెరీ సారీ….! తల్లీ తండ్రి లేని లోటు తీర్చలేనిది. తండ్రి లేని మాకు ఆ బాధ బాగా తెలుసు. నాకయితే పుస్తకం తెరిస్తే చాలు ఆయనే కనిపిస్తారు. నాలుగేళ్లయినా ఫేడ్ అవుట్ అవలేదు” 

సుధీర్ మాటల్లో నిజాయితీ ఉంది.

“ప్రతి పనిలోనూ మనకి అమ్మా నాన్న ఇద్దరి అవసరం ఉంటుంది. అందులోనూ మీ అమ్మాయిలకి తల్లి అవసరం మరీ ఎక్కువ. ప్చ్! కానీ… ఏం చేస్తాం? నథింగ్ ఈజ్ ఇన్ అవర్ హాండ్స్. నాకు మా నాన్నే ఉండి ఉంటే ఎంత బావుంటుందో అని ఎన్నో సార్లు అనిపిస్తుంది ” అతని కంఠం లో జీర.

ఆశ్చర్యం సుచరితకి. సుధ చెప్పేదాన్ని బట్టి సుధీర్ ‘ఫిట్ ఫర్ నథింగ్’ మనిషి. ఇంటికి ఒక పెద్ద బరువు. చదువులో గుండు సున్నా. చెడు స్నేహితులు. చెడు అలవాట్లు. పోకిరీ తిరుగుళ్ళు. టీచర్ గా పని చేస్తూ ఇల్లు గడుపుతున్న తల్లిని వేధించి డబ్బులు పట్టుకెళ్ళి జల్సా చేస్తాడు. బొత్తిగా బాధ్యత లేని సుధీర్ ఇలా మాట్లాడడం సుచరితకి వింతగా ఉంది. ‘అతను తండ్రి లేకపోవడాన్ని సీరియస్ గా తీసుకుని, ఆ బాధతోనే ఇలా ప్రవర్తిస్తున్నాడన్నమాట! అతన్ని చెల్లి, తల్లి ఇద్దరూ అర్థం చేసుకోలేదు. పాపం! అందుకే చదువులో వెనకబడ్డాడు. కాస్తో, కూస్తో సాంత్వన కోసమే, స్నేహితులని ఆశ్రయించాడు. సున్నితమయిన అతని హృదయాన్ని ఓదార్చే వాళ్ళెవరూ లేరు కనుకే, ఇలా తయారయ్యాడు.’ బాధగా అనుకుంది సుచరిత. 

“తీసుకో సుచీ…!” గులాబీనొకదాన్ని కోసుకొచ్చి ఇచ్చాడు సుధీర్, సుచరితకి. 

“ఇది నాకు. నీకు కావాల్సింది కోస్కోవే సుచీ…!” అంటూ అన్నగారి  చేతిలోని పువ్వుని తను తీసుకుంది రెడీ అయి వచ్చిన సుధ

“పాపం మీ అన్నయ్య… చాలా ఫీల్ అయ్యాడు.. మా అమ్మ పోయిందని. మీ నాన్న గురించి చాలా దిగులు పడుతున్నాడే పాపం. నాకు జాలేసిందే!” బస్సులో ప్రయాణిస్తూ సుధతో అంది సుచరిత.

“నమ్మకు…! అన్నీ అబద్ధాలు. అమ్మని నానా అవస్థ పెడుతున్నాడు వీడు.” 

సుధ తేలిగ్గా తీసేసినా, సుచరిత చాలా జాలి పడింది.

సుధ వద్దన్నా చేసిన డబ్బు సాయంతో పుస్తకాలు కొనుక్కుని, చిరుతిళ్ళు తిని జడ క్లిప్పులూ, స్టికర్ బొట్లూ, హెయిర్ బ్యాండ్స్ లాంటివి కొనుక్కున్నారు స్నేహితురాళ్ళు.. దార్లో కనిపించిన మరో ఫ్రెండ్ ఇంటికి వెళ్లి కబుర్లు చెప్పుకుని  ఇళ్లకు చేరుకున్నారు. సుచరితకి ఈ మధ్య ఇంటికి వెళ్ళాలనిపించడం లేదు. ఎప్పుడూ కోపంగా ఉండే వదిన, ఆవిడ కొంగు పట్టుకుని తిరిగే అన్న. తండ్రి సరే సరి! అసలు తను ఇంటికి రాకపోయినా అడగడు. ఎప్పుడూ మొబైల్ ఫోనులో గుర్రప్పందాల బెట్టింగ్లు. ఎవరికీ వారే, కదిలిస్తే చాలు ముళ్ళ కంపలు. కసరడం, కరవడం తప్ప ఆత్మీయతే కరువు. అన్నింటినీ అమ్మ ఎత్తుకుపోయింది. అమ్మ ఉన్నప్పుడు వదిన ఇలా ఉండేది కాదు. అన్నయ్యా ఇలా ఉండేవాడు కాదు. నాన్న ఎలా ఉన్నా, అమ్మ చాటున ఉన్న తనకి ఇబ్బందులే తెలియవు. ఆరు నెలల కాలంలో ఎన్నెన్ని మార్పులో….!

ఎనిమిదిన్నరకు ఇల్లు చేరిన ఆడబడుచుని నానామాటలు అంది గీత. అన్నింటికీ తల వంచుకుని ఊరుకుంది సుచరిత.

రాత్రి తొమ్మిదిన్నర దాటుతున్నా, ఆమెని భోజనానికి ఎవరూ పిలవలేదు. అలసిపోయి ఉందేమో, ఆకలి నిద్ర రెండూ వస్తున్నాయి. తెలియని బింకమేదో వంట ఇంట్లోకి ఆమెని వెళ్లనీయడం లేదు. తండ్రి వచ్చే సమయం ఎవ్వరికీ తెలీదు కనుక, ఆయన కోసం ఎవరూ ఎదురు చూడరు. 

“దాన్ని పిలువూ…! అన్నీ సర్దేస్తున్నావేమిటి?” అన్నయ్య అడగడం వినిపించింది.

“అక్కర్లేదు. బయటేదో మింగే వచ్చి ఉంటుంది. బొట్టెట్టి పిలవాలా? “ వదిన విసురు.

“అది కాదే గీతా…! దాని దగ్గర అన్నన్ని డబ్బులేమున్నయ్యే కొనుక్కు తినడానికి?”

“ఆడవాళ్ళ విషయాలు మీకెందుకు? మీ సంగతి మీరు చూసుకొని వెళ్ళండి.” 

వదిన మాటలకి ఉసూరుమంటూ మోకాళ్లు డొక్కలో ముడుచుకుని పడుకుంది సుచరిత. అర్థరాత్రి నకనకలాడే కడుపు నిద్ర లేపితే, సిగ్గు విడిచి వంటగదిలోకి వెళ్లి చూసింది. మరునాడు ఉదయం తను  తోమాల్సిన గిన్నెలు తప్ప చుక్క మజ్జిగ కూడా కనిపించలేదు. ఏడుపు తన్నుకుని వచ్చింది. గురక పెడుతూ నిద్రపోతున్న కన్న తండ్రికి కూడా కూతురు ఆకలి తెలియలేదన్న నిజం ఆకలి కన్నా ఎక్కువగా బాధించడంతో వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ, కనిపించని తల్లికి చెప్పుకుంటూ ఎప్పటికో నిద్రపోయింది సుచరిత. 

                                                                                ***

“ఏమిటే! ఇంత పొద్దున్నే వచ్చావేంటి?" సుచరితని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది సుధ.  సుధ ఇంకా బ్రష్ కూడా చేయలేదప్పటికి.

“ఆకలేస్తోందే సుధా… ఏమైనా పెడతావా?” దీనంగా అడిగిన సుచరితని చూసి జాలేసింది సుధకి. లోపలికెళ్లి తల్లితో కలిసి బయటికి వచ్చింది.

“రావే.. సుచీ…!. పిచ్చితల్లీ… ఎంత చిక్కిపోయావే? కుందనపు బొమ్మలాగా ఉండేదానివి. తోటకూర కాడలా  అయిపోయావు. శ్రీదేవి పోయాక, నీ ఆలనా పాలనా ఎవరికీ పట్టట్లేదన్నమాట! దామ్మా… వంట అయింది. తిందువుగాని….!” సుధ తల్లి శాంత సుచరితని దగ్గరకి తీసుకుని డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరకి తీసుకెళ్లింది. తన తల్లి గుర్తొచ్చి గొల్లుమంది సుచరిత. అమ్మ, శాంతగారూ మంచి ఫ్రెండ్స్. 

“ఆంటీ… సిండ్రెల్లా కథలో మాదిరిగా, మా అమ్మ కూడా నాకు అప్పుడప్పుడూ కనిపిస్తే బావుండు!” అన్నం ముద్ద నోట్లో పెట్టుకుంటూ అంది సుచరిత.

“అది కథ. కానీ చక్కగా చదువుకుని, మంచి ఉద్యోగం చూసుకుని గుణవంతుడిని పెళ్లి చేసుకో! నీ ఇబ్బందులన్నీ తీరిపోతాయి. మనసులో ఇవేమీ పెట్టుకోకుండా చదువు మీదే శ్రద్ధ పెట్టు సుచరితా…! తెలివిగల దానివి నువ్వు. మీ అమ్మ ఎక్కడున్నా నిన్ను తప్పకుండా దీవిస్తుంది.” తల్లిలా తల నిమిరింది శాంతగారు. మళ్ళీ ఏడుపొచ్చింది సుచరితకి.

“నాకు టైం అవుతోంది సుచీ…!ఎం.ఎం.టి.ఎస్ లో లింగంపల్లి వెళ్లి అక్కడినుంచీ పదిహేను కిలోమీటర్లు ఆటో ప్రయాణం చేయాలి. వెళ్ళనా…?.కడుపునిండా తినమ్మా!” శాంత హడావుడి పడుతూ బయల్దేరింది.

“మొహమాటపడకే మొద్దూ నీళ్ళాడొస్తా.!"  పెరుగు గిన్నె దగ్గరగా పెట్టి స్నానానికెళ్ళింది సుధ. 

“హాయ్ సుచీ…!పొద్దున్నే.. ఇంత వెలుగేమిటా అనుకున్నా…నువ్వొచ్చావా? వెరీ గుడ్ మార్నింగ్…!” స్నేహంగా దగ్గరికొచ్చాడు సుధీర్. 

మొహమాటంగా సన్నగా నవ్వింది సుచరిత.

“ఇన్నాళ్ళూ నవరత్నాలంటే ఏవిటో తెలీదు… ఇవ్వా… ఏరుకుంటాను” ఆమె నవ్వును చూస్తూ అన్నాడు సుధీర్.

ఫక్కున నవ్వింది సుచరిత.

“కొంచెం పప్పు వేసుకో…!.అరె…! నెయ్యి లేకుండా తింటున్నావా? ఆగాగు. ఆవకాయ వేస్తా…!.” కొసరి కొసరి వడ్డించాడు సుధీర్. ఏడుపొచ్చింది సుచరితకి.

చాలా రోజుల తర్వాత మనసు తీరా నవ్వి, కరువు తీరా కబుర్లు చెప్పింది సుధ, సుధీర్ ఇద్దరితో.

“ఇంతకీ ఏమయిందే సుచీ…?” కాలేజీకి వెళ్ళే దార్లో అడిగింది సుధ.

“ఏదోలే… రోజూ ఉండేదేలేవే!” 

ఆమెకి ఇష్టం లేదని గ్రహించి మళ్ళీ అడగలేదు సుధ.

క్లాసులో కూర్చున్నా సుచరితకి మనసు మనసులో లేదు. ఇంట్లో జరిగిన విషయాలే మనసును మెలి పెడుతున్నాయి.

ఉదయం వదినగారి సుప్రభాతంతో మెలుకువ వచ్చింది సుచరితకి. 

“మహాతల్లి! బారెడు పొద్దెక్కుతున్నా రాణీగారు మంచం దిగలేదు. ఇంటెడు చాకిరీ నేనే చేయాలి కాబోలు.” అరుస్తోంది.

గ్లాసుడు నీళ్ళు ముఖాన పోసిన గోవిందం, ‘ఆడపిల్లవి కాదూ…? ఏడూ టైము. పని చూసుకో….లే…!.” కూతుర్ని లేపాడు.

“నీరసంగా ఉంది. తలనొప్పిగా ఉంది నాన్నా…! కాసిని కాఫీ తాగి చేస్తాలే పని!”  లేస్తూ అంది సుచరిత.

“ఇక నుంచీ మగాళ్లకే కాఫీలు. అడ్డమైన ఖర్చులు పెరిగిపోయినయ్యి. మా వల్ల కాదు. వేళకింత అన్నం తిను. దాన్ని మించి ఆశించకు. ఫో….! పని కానీ…!.” కాఫీ కోసం స్టవ్ దగ్గరికి వచ్చిన సుచరితతో అంది గీత. 

“వదినా…! తల పగిలిపోతోంది. రాత్రేం తినలేదుగా….! ఆకలిగా ఉంది. ప్లీజ్! కాఫీ కలుపుకుంటాను” 

“ఎవరు తినద్దన్నారమ్మా నిన్ను? కాఫీ లేదు, గీఫీ లేదు….!” 

వస్తున్న ఏడుపును మింగేసి, పాచిపని, అంట్ల గిన్నెలు తోమే పని పూర్తి చేసి, స్నానం కానిచ్చి ఇంట్లోకి వెళ్ళిన సుచరితకి, వంటింట్లో వంట చేసిన సూచనలేమీ కనిపించలేదు. అభిమానం ముప్పిరిగొనడంతో కాలేజ్ బ్యాగ్ భుజానేసుకుని నేరుగా సుధ దగ్గరకు వచ్చింది. 

ఇంటికి వెళ్ళాక కూడా ‘టచ్ మీ నాట్’ గానే ఉంటోంది సుచరిత. చిన్నదే అయినా, నాన్న కట్టిన ఇల్లు కనుక, ఆయన కొద్దో గొప్పో ఇస్తున్నాడు కనుక, వదిన ఆయన్ని ఉండనిస్తోంది. రేపు తన పైచదువులకీ, పెళ్ళికీ ఒక్క పైసా కూడా  అన్నయ్యని ఇవ్వనివ్వదు అని అర్థమౌతోంది. భవిష్యత్తు అగమ్యగోచరంగా ఉంది సుచరితకి.

***

సుచరితతో సైన్సు బొమ్మలు వేయించుకోవడం, తెలియని పాఠాలు చెప్పించుకోవడం చేసేది సుధ. అందుకు గానూ సుచరిత, సుధా వాళ్ళింట్లోనే ఎక్కువసేపు గడిపేది. చాలా సార్లు, అమ్మాయిలిద్దరూ కలిసి వంటిట్లో చేరి క్రొత్త ప్రయోగాలు చేసేవాళ్ళు. బీఎస్సీలో సబ్జెక్ట్స్ తప్పిన సుధీర్ వాళ్ళ ప్రయోగాలకి బలై పోయేవాడు. సుచరితతో చనువు కూడా పెరిగిందతనికి.

“జాగర్తేవ్….సుచీ….! కబుర్లు చెప్పి బుట్టలో వేసుకునే ట్రిక్కులు  అబ్బాయిలకు పానీపూరీలతో పెట్టిన విద్య. మా అన్నయ్యేమీ అందుకు మినహాయింపు కాదు. ప్రేమ, దోమలాంటివేమీ పెట్టుకోకు. వాడుట్టి వేస్ట్ ఫెలో!” మొదట్లోనే హెచ్చరించింది సుధ.

“నేనేమీ అంత ఫూలిష్ని కాదులే! అయినా ఎందుకే ప్రతిదానికీ అతన్ని తీసి పారేస్తావు….? నీకన్నా పెద్ద కదా…. తప్పే!”

“వాడు పెద్దవాడు కాబట్టే ఏం చేయలేక ఊరుకుంటున్నాం అమ్మా నేనూ. చిన్నాడయితే నాలుగు తగిలించి దార్లో పెట్టి ఉండేవాళ్లం. పాపం, అమ్మ వాడి ట్యూషన్లకు ఎంత ఖర్చు పెట్టిందో…! వీడు వెళితే కదా…! ఆ డిగ్రీ పాస్ అయి, అమ్మకి చేసాయం చేస్తాడనే ఆశే లేకుండా పోయింది. వదిలేయ్…టైం వేస్ట్ మాట్లాడుకోవడం.” అనేసింది సుధ.

“చూడు సుచీ…! అమ్మా, చెల్లీ ఇద్దరూ నన్ను అసహ్యించుకుంటున్నారు. నువ్వూ, సుధా ఇద్దరితో పాటు నేనూ సైన్సు స్టూడెంట్నే కదా…! ఏమయినా డౌట్స్ ఉంటే నన్నడగచ్చు కదా..…! నేను ఫెయిల్ అయ్యానని చులకన. ఒక్కడినే ఇంట్లో ఎంత బోర్ కొడుతుందో…! అమ్మ ఉదయం ఏడున్నరకి ఏదో ఉడికీ ఉడకకుండా వండి వెళ్తుంది. అయ్యో! ఇరవయ్యేళ్లు దాటినా కొడుకు ఇంట్లోనే ఉంటున్నాడే అని ఆలోచించదు. నా చేతికి పైసా దొరకనీయదు. బయటేమయినా కొనుక్కుందామన్నా నా చేతిలో చిల్లి గవ్వ ఉండదు.  చల్లారిపోయి ఎండి పోయిన అన్నం తినలేక చాలా సార్లు ఆకలితోనే పడుకుంటాను" సుధ  నోట్స్ ఇవ్వడానికి వచ్చిన సుచరితతో అన్నాడు సుధీర్.

“వర్రీ అవకు  సుధీర్. కాస్త కష్టపడి చదువు. ఇంకా సెకండ్, ఫైనల్ ఇయర్ పేపర్లు కూడా ఉన్నాయట కదా…?”

“నేనింక చదవను…ఏదో ఒక ఉద్యోగం చూసుకుంటానిక."

“అయ్యో… వద్దొద్దు సుధీర్! డిగ్రీ కూడా కాకపొతే ఏం వస్తాయి ఉద్యోగాలు? నేన్నీకు హెల్ప్ చేస్తాను. ఎటూ నా చేత  మెడిసిన్ చేయించేవాళ్ళు ఎవరూ లేరు. నీట్ రాయడానికి కూడా డబ్బుల్లేవు. ప్రభుత్వ డిగ్రీ కాలేజ్ లో బీయస్సీ చేయాల్సిందే! కలిసి చదూకుందాం ముగ్గురం.” చెప్పింది సుచరిత.

సుధీర్ ముఖం వెలిగిపోయింది.

“సుచీ…! పదో క్లాస్ లో నీకు లెక్కల్లో సెంట్ పెర్సెంట్ అని చెప్పింది సుధ. ఫిజిక్స్ లో కూడా ఫుల్ మార్క్స్ వస్తాయట కదా…. మా వాడికి చెప్పమ్మా కాస్త.” ఒకరోజు శాంతగారు అడిగారు.

“ప్రయత్నిస్తాను ఆంటీ….! మాది బైపీసీ కదా, లెక్కల్లేవు. అయితే బీయస్సీ మొదటి ఏడాది బుక్స్ చూసాను. తేలిగ్గానే ఉన్నాయి చాప్టర్స్. ఫిజిక్స్ తేలికే. మరి నాకు కొంత….. ఏమనుకోవద్దు…. ఖర్చులకి కొంత డబ్బేమైనా ఇస్తారా ఆంటీ…. అడిగానని అనుకోవద్దు…. నా పరిస్థితి…”

“పిచ్చిపిల్లా…. మొన్నటి దాకా ఏడాదికి సబ్జెక్ట్కి పాతికవేలు ఖర్చు పెట్టి ట్యూషన్ చెప్పించాను వాడికి. హల్లికి హళ్లి. సున్నకు సున్నా…! నీ ఋణం ఉంచుకోను. నీ చదువుకి, పుస్తకాలకీ సరిపోయేలా ఇస్తాను. సరేనా!" ఆవిడ మాటలకి ఎగిరి గంతేసింది సుచరిత. 

“సుచీ…నువ్వు సాధిస్తావే…! నాకు తెలుసు. వాడు డిగ్రీ పూర్తి చేసి, ఏదో ఓ జాబ్ చేస్తే చాలు మాకు.” సుచరిత చేతులు పట్టుకుంది సుధ. 

సుధీర్ కూడా పరమసంతోషపడిపోయాడు. 

“ఒరేయ్ అన్నా… నువ్వెప్పుడూ అంటావుగా… ఎవరన్నా చిట్కాలు చెప్తే ప్యాసవుతా అంటావుగా… ఆ చిట్కా పేరు సుచరిత. కాస్త శ్రద్ధ పెట్టరా….!” చెప్పింది సుధ.

“విత్ ప్లెజర్…. మరి గురు దక్షిణ ఎంత మేడం?”

“ఎంతో అక్కర్లేదు…. నువ్వు పాస్ అయ్యాక స్వీట్ బాక్స్ ఇస్తే…బస్….చాలు!” నవ్వేసింది సుచరిత.

ఆ రోజు నుంచీ ఉదయం, సాయంత్రం సుధావాళ్ళ ఇంటికి రాకపోకలు ఎక్కువయ్యాయి సుచరితకి. సుధ తల్లి శాంత తన పిల్లలతో పాటుగా టిఫిన్లు, కాఫీలు ఒక్కోసారి భోజనం కూడా ఏర్పాటు చేసేది. సుధే సుచరిత ఎగ్జామ్ ఫీసులు, పుస్తకాలు కట్టేసేది. ఎటూ ఆడపిల్లలకి ప్రభుత్వ డిగ్రీ కాలేజీలో ఫీజులు నామమాత్రమే! అన్నా వదినలు తమకి ఖర్చు తప్పిందని సంతోషించినా, ఇష్టం లేనట్లు ప్రవర్తించసాగారు. స్నానపానాదులకి తప్ప ఇంట్లో ఉండడం ఇష్టం లేని సుచరితకి ఇదో మంచి వ్యాపకం అయింది. 

సుధీర్ చదువుని ఒక  యజ్ఞంలాగా తీసుకుంది సుచరిత. చాలా కష్టపడ్డారిద్దరూ. అతని మీద, అతని ప్రవర్తన మీద పూర్వం ఉన్న అభిప్రాయం కొద్ది కొద్దిగా మారింది సుచరితకి. సుధీర్  ఆరు నెలల్లోనే సప్లమెంటరీ వ్రాసి బీయస్సీలో మిగిలిన అన్ని పేపర్లూ పూర్తి  చేసి  గ్రాడ్యుయేట్ అనిపించుకున్నాడు. తన విజయానికి పూర్తిగా సుచరితే కారణం అంటూ అపరిమితమైన అభిమానం చూపించే సుధీర్ మీద ఆమెకి తెలియని భావమేదో కలగసాగింది. యుక్తవయసులో ప్రేమలకి చాలా వరకూ కుటుంబంలోని అశాంతే కారణం.

***

బీయస్సీ రెండో సంవత్సరంలోకి వచ్చారు సుధ, సుచరితలు. సుధీర్ మెడికల్ ఎగ్జిక్యూటివ్ ఉద్యోగంలో చేరాడు. కొద్దో గొప్పో సంపాదిస్తున్నాడు. 

సుధీర్ తో పరిచయం, దగ్గరగా ఉండాలన్న భావన కలగసాగింది సుచరితకి. ఇంట్లో వాళ్ళు కాలేజ్ కి వెళ్ళి వస్తోంది అనుకుంటున్నారు తప్ప పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. 

“సుచీ! మనిద్దరం సెయిలింగ్ ఇన్ సేం బోట్. నాకు నువ్వు తప్ప ఎవరూ లేరు సుచీ…. ! నిన్నొదిలి నేనెందుకో ఏమో ఒక్క రోజు కూడా ఉండలేక పోతున్నాను. ప్రేమంటే ఇదేనేమో…?” సుచరిత అరచేతిని తన చేతుల్లో పెట్టుకుని గుండెకి ఆనించుకున్నాడు సుధీర్.

చిగురుటాకులా వణికిపోయింది సుచరిత. భయం వేసింది. గగుర్పాటు కలిగింది. అయినా, తన చేతిని లాక్కోవాలి అనిపించలేదామెకి. 

“నిజం చెప్తున్నా సుచీ… ఐ లవ్ యు…!నాకు నువ్వు తప్ప ఎవ్వరూ అక్కర్లేదు. నిజం.”

“తప్పు…! అలా అనకు. సుధా, శాంతా ఆంటీ ఎంత బాధ పడతారో తెల్సా…?నీ బాగు కోసమేగా వాళ్ళ తపన. ప్లీజ్… వదులు… ఎవరయినా చూస్తే బాగోదు.” చెప్పింది సిగ్గుగా సుచరిత.

“కాదు… సుచీ! నేనిప్పుడు సంపాదిస్తున్నాను కాబట్టి, మూడు పూటలా అన్నం పెడుతున్నారు. ఇంతకు  ముందు నన్ను మనిషిలాగా చూశారా వీళ్ళు?”

“నా ఫ్రెండ్ గురించి అలా అనకు సుధీర్. సుధకి, ఆంటీకి  ఇద్దరికీ కావాల్సింది నీ భవిష్యత్తు. ఉద్యోగం పురుష లక్షణం కదూ…!”

“సరే…. అననులే…! నీ  గురించి నా  అభిప్రాయం క్లియర్ గాచెప్పనీ…! నాకు నువ్వు తప్ప ఎవరూ లేరు అన్నాను చూడు. అది నూటికి నూరు పాళ్ళు నా మనసులో ఉన్న మాట. నాకు నువ్వు కావాలి. మనం పెళ్లి చేసుకుందాం!”

“నీకు ఈ ఒపీనియన్ ఉందని నాకు అనుమానంగానే ఉంది సుధీర్. కానీ, నాకు నా కాళ్ళ మీద నిలబడేవరకూ ఈ పెళ్లి, ప్రేమ లాంటివి ఇష్టం లేదు. ప్లీజ్. నా వయసు పద్ధెనిమిదే. ఫ్రెండ్స్ లా ఉందాం… అంతే….!” 

సుచరిత మాటలేవీ అతని తలకెక్కలేదు. ఒక్క రోజు కూడా వదిలిపెట్టకుండా అడుగుతూనే ఉన్నాడు. సుచరితకి ఇంట్లో ఇబ్బందులు మొదలయ్యాయి. అనుమానంతో అన్నా వదినలు, వాళ్లకి వంత పాడే తండ్రి. సుధా వాళ్లింటికి వెళ్తే వెంటబడే  సుధీర్. ఆమె లేత మనసుని నలిపేస్తున్న ఆలోచనలు, ఆవేదన చదువు మీద ప్రభావం చూపసాగాయి.  

“సుచీ… నిన్ను అమ్మ ఇంటికి రమ్మంది. ఏదో మాట్లాడాలట. ఇంటికి వెళ్ళేటప్పుడు మా ఇంటికి వెళ్దాం.” సుధ మాటల్లో ఏదో తేడా కనిపించింది సుచరితకి. 

సాయంత్రం వాళ్లింటికి వెళ్ళేసరికీ శాంతగారు సుచరితని మామూలుగానే ఆహ్వానించారు. సుగంధపాలు తెచ్చిచ్చారు.

“అమ్మలూ….! నువ్వు నా స్నేహితురాలి కూతురివి. పెద్దలున్నా లేనట్లే నీకు. నీ భవిష్యత్తుకి పూర్తిగా నీదే పూచీ. అందుకే ఒక విషయం చెబ్దామని పిలిచానమ్మా. నీకు బాధనిపించినా, నచ్చకపోయినా ఆచరించడమే మంచిది. చెప్పేదా…?”

విషయం చూచాయగా అర్థమయింది సుచరితకి. చెప్పమన్నట్లు తల ఊపింది.

“చూడమ్మా…! నేను నీ మేలు మరవలేను. సుధీర్ ఈరోజు డిగ్రీ పూర్తి చేసాడంటే, ఉద్యోగంలో కుదురుకున్నాడంటే అది నీ వల్లే! వాడిప్పుడు ఊళ్ళో లేడు. అందుకే, నిన్ను రమ్మన్నాను. కొన్ని రోజులుగా వాడు నిన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటానని, అందుకు నిన్ను ఒప్పించమని నన్ను అడుగుతున్నాడు.”

“ఆంటీ!  అప్పుడే నాకు పెళ్ళేంటి? వద్దన్నానే!.”

“నేను పిలిచిందీ అందుకే…! వాడు పట్టిన పట్టు వదలడు. అది వాడి నైజం. కొన్నాళ్ళాగమని కూడా నేనడగడం లేదు సుచీ! మీ పెళ్లి నాకు బొత్తిగా ఇష్టం లేదు. నేను కేవలం నీ మంచి కోసమే చెప్తున్నాను. వద్దనేందుకు కారణం చెప్తున్నా విను. సుధీర్ కి తండ్రి లేక పోవడం, నా ఉద్యోగం, ఇంట్లో సరయిన సంరక్షణ లేకపోవడం వలన, పదో తరగతిలోనే  చెడు అలవాట్లయ్యాయి. ఇంటర్మీడియట్లోనే ఫ్రెండ్స్ తో బలాదూర్ తిరగడం, సిగరెట్, త్రాగుడు కూడా అలవాటయ్యాయి. ఇంట్లో రోజూ రచ్చ. దేవుడి దయ, నీ వలన ఇప్పుడు వాడి నడవడిక మారిన మాట నిజమే! అయితే, టీచర్ గా నాకు విద్యార్ధుల మనస్తత్వం తెలుసు. మా వాడు మళ్ళీ పాత అలవాట్ల వైపుకి మారడని  నేనైతే గ్యారంటీ ఇవ్వలేను. మరో విషయం. ముప్పై మైళ్ళ దూరంలో ఉద్యోగం, ఒంటరి జీవితం, పెళ్లి కావాల్సిన పిల్ల, బాధ్యత లేని కొడుకు. వీటన్నిటితో నేను చాలా డస్సి పోయానమ్మా…! అందుచేత, సుచరితా…., నువ్వు హెచ్చరిక అనుకున్నా సరే! షరతు అనుకున్నా సరే! మా వాడిని చేసుకునేట్లయితే ఆ కష్టనష్టాలు, సుఖదుఃఖాలు అన్నీ మీవే! నీకు ఉద్యోగం లేదు. వాడు ఎన్నాళ్ళు చేస్తాడో తెలీదు. వాడే నాకు బరువు. అదనంగా మరో మనిషిని భరించే ఓపిక, తీరిక, స్తోమత నాకు లేదు. పెళ్ళయిన మరుక్షణం వాడిని వేరే పంపడం నాకు అత్యవసరం. ఆలోచించుకో!.”

“ఆంటీ…” ఆవిడ నిక్కచ్చిగా మాట్లాడుతూ ఉంటే మాటలు రావడం లేదు సుచరితకి. తనకేమీ అతన్ని పెళ్లి చేసుకోవాలని లేదు అని చెప్పాలని ఉంది.

“వెళ్ళిరా సుచీ….! ఇకనుంచీ నువ్వు ఇక్కడికి రావడం తగ్గిస్తేనే మంచిది.” శాంతంగానే అనిపించినా, చాలా ఖచ్చితంగా ఉంది ఆవిడ మాట. ఇంటికి వెళ్ళాక బాగా ఏడ్చేసింది సుచరిత. సుధ కూడా మాట్లాడడం తగ్గించింది. సుచరిత అడిగితే, ‘అమ్మ చెప్పింది సుచీ..! నీ మంచి కోసమే, అమ్మ నీతో స్నేహం తగ్గించమంది.’ అంది.

****

నాలుగు రోజులు గడిచాయి. 

“నాకెవ్వరూ లేరు సుచీ! నువ్వు లేకపోతే నేను చచ్చిపోతాను. అమ్మ నిన్ను ఏదో అనే ఉంటుంది. మొదటి నుంచీ నన్ను  అమ్మా, సుచీ శత్రువులాగే చూశారు. ఇప్పుడూ అలాగే ఉన్నారు. నన్ను ప్రేమించే నాన్న లేరు. ఆయన ప్రేమని నీలో చూసాను. నిన్ను నా ప్రాణం లాగా చూసుకుంటాను. ప్లీజ్…. నమ్ము సుచీ…! నేను చెడ్డవాడిని కాదు. చెడు స్నేహితులుండేవారు కానీ నేనెప్పుడూ చెడిపోలేదు. ఇప్పుడు అందరినీ దూరం పెట్టేశాను. నాకు అమ్మా, నాన్నా, చెల్లీ, ఫ్రెండూ అన్నీ నువ్వే…!మహారాణీలా చూసుకుంటాను సుచీ! పెళ్ళయితే చదువుకోలేనేమో అన్న భయం వద్దు. నీకు తెలీదేమో, మా అమ్మ పెళ్లి అయినప్పుడు పదో తరగతిట. ఇప్పుడూ, ఎమ్మే, ఎం ఈ డీ. నువ్వూ హాయిగా చదువుకుందువు గానీ. నేను చదివిస్తాను సుచీ…!” మళ్ళీ వెంటబడసాగాడు సుధీర్.

విననట్లుగా వెళ్ళిపోయినా, ఇంటి ముందు కాపు కాయడం, కాలేజీ దగ్గర ఎదురుచూడడం మానేవాడు కాదు. ఇంట్లో చూస్తే వదిన వంకర మాటలు. 

“ఎందుకే నీకు చదువు? ఆ సుధీర్ గాడు రోజూ వస్తున్నాడు… అమ్మతో శాంత ఆంటీ ఎప్పుడూ వీడి గురించి చెప్పి బాధపడేది. పరమ వేస్ట్ ఫెలో. నీ వెంట పడుతున్నాడా ఏమిటి? నాలుగు తగిలిద్దామా అనుకున్నా…!. కానీ అమ్మ ఫ్రెండు కొడుకు అని వదిలేస్తున్నా! ఇక చాల్లే చదువు. ఎవడో ఒకడు, గంతకు తగ్గ బొంతని తెచ్చి కట్టకపోను. కొంపలో కూర్చో!” వాసు అంటూంటే, 

“మీ చెల్లెలి ప్రోద్బలం లేకుండానే ఇలా రోజూ వస్తాడా? ఆసలు కథ వేరే ఉన్నట్లుంది” గీత అంది.

“ఎందుకురా…, రేస్ క్లబ్ లో ఉద్యోగం ఇప్పిస్తాను. రేపే చేరుస్తాను…మానేయవే  వెధవ చదువు!” కొడుకుని ఆపాడు గోవిందం. మౌనంగా ఊరుకుని మొండిగా బయల్దేరి కాలేజ్ కి వచ్చేసింది సుచరిత. 

తల తిరిగిపోతోంది. రెండో సంవత్సరం బీయస్సీ పరీక్షలు. ఫీజు కట్టాలి. ప్రాజెక్ట్ వర్క్ చేయాలంటే డబ్బులు కావాలి. ఎవరిస్తారు? ఏం చేయాలి? ఒకటికి రెండు సార్లు ఆలోచించింది సుచరిత. చదువు తన ప్రాణం. అమ్మ కోరిక తనని డాక్టర్ని చేయాలని, అదెలాగూ కుదిరేది కాదు, కనీసం మంచి గౌరవప్రదమైన ఉద్యోగమైనా సంపాదించుకోవాలి.  ఏం చేయాలి?

“ఇదుగో అమ్మా నీ రసీదు. తీసుకో!” కాలేజ్ లో క్లాస్లో కూర్చొన్న వెంటనే ప్యూను తెచ్చిచ్చాడు. పరీక్ష ఫీజు కట్టిన రసీదది. పట్టరాని ఆనందం కల్గింది సుచరితకి. ఆ రోజంతా సంతోషమే! సుధీర్ మీద చాలా అభిమానం కల్గింది. అవును. తామరిద్దరూ ఒక రకమైన పరిస్థితుల్లోనే ఉన్నారు. ప్రేమరాహిత్యం దాని పేరు. కాలేజీ వదలగానే గేటు దగ్గర నిరీక్షిస్తున్న సుధీర్ దగ్గరకి పరుగున వెళ్ళింది. 

“థాంక్ యూ సుధీర్!” కళ్ళ నిండా నీళ్ళతో అతని చేతిలో చేయి వేసింది. అతని మోటార్ సైకిల్ ఎక్కింది. ఇద్దరూ కలిసి ఎటెటో తిరిగారు. ఏమేమో మాట్లాడుకున్నారు. ప్రేమంటే ఇదే అని నిర్ణయించుకుంది సుచరిత. ప్రేమకీ ఆకర్షణకీ మధ్య తేడా తెలియలేదు.

“మా నాన్నా, అన్నా ఒప్పుకోరు సుధీర్. ఇంట్లోకి రానీరు.” పెళ్లి మాట ఎత్తిన సుధీర్ తో బేలగా అంది సుచరిత. 

“నో ప్రాబ్లెం. నేనున్నాగా…! ఇక నీకు నేనే అన్నీ! నాలుగు రోజులు పోయాక వాళ్ళే మనని ఆక్సెప్ట్ చేస్తారు. భయపడకు!”

ఆ తరువాత సంఘటనలన్నీ చకచకా జరిగిపోయాయి. ఆర్యసమాజ్ లో సుచరిత, సుధీర్ దంపతులయ్యారు. అతని స్నేహితులు వాళ్ళ పెళ్ళికి పెద్దలయ్యారు. 

                                                              ****

“నేను నీకు ముందే చెప్పాను సుచరితా…! మీ దారి మీరు చూసుకోండి. మీ పెళ్లిని నేనేమీ కాదనడం లేదు. ఆమోదించి ఆహ్వానించనూ లేను. సంసారాన్ని నెట్టుకు రావడానికి ఈ వయసులో ఇంత  దూరప్రయాణాలు చేస్తున్నాను. చేతికి అంది రావాల్సిన కొడుకు, ఈ రోజు వరకూ ఒక్క పైసా కూడా ఇంట్లో ఇచ్చిన పాపాన పోలేదు. నాకు ఆ ఆశా లేదు. వెళ్ళండి. ఎక్కడున్నా సంతోషంగా ఉండండి.” నిర్మొహమాటంగా గుమ్మంలోనే నిల్చోబెట్టి సుధ చేత కొత్త దంపతులకి పసుపుకుంకుమలు, ఒక జత బంగారు గాజులు, క్రొత్తబట్టలు పెట్టించి పంపేసింది శాంతగారు. 

“మేం చచ్చామా…? నీ పెళ్లి నువ్వే చేసుకునేంత పెద్దదానివయ్యావా? ఒక్క మాట చెప్పకుండా ఎవడినో కట్టుకు వస్తావా? పరువు తీసావు కదవే…! .మన కులం కాదు. మన గోత్రం కాదు. బ్రహ్మాండమయిన సంబంధం చూసి గ్రాండ్ గా చేద్దామనుకున్నాను.” గట్టిగా కేకలేశాడు గోవిందం.

“నేనేమీ తప్పు పని చేయలేదు నాన్నా…! పెళ్లి చేసుకున్నాను!” అంటూనే లోపలికి  వెళ్ళబోయింది సుచరిత.

“నీ ముఖానికి పెళ్లి తక్కువయిందా? చదువుకో తల్లీ అని వేలకి వేలు పోసి కాలేజ్ కి పంపితే, మహా గొప్ప నిర్వాకం చేసావులే. నడువు బయటికి… కావాలిస్తే మీ నాన్నని  కూడా పట్టుకుపో!” గీత అంది.

“అడుగు ముందుకు వేస్తే కాళ్ళు విరగ్గొడతాను. వీడో పెద్ద లోఫర్. వీడు తప్ప నీకు మరెవరూ దొరకలేదా…? రోజూ కాపు కాస్తూంటే నేను వార్నింగ్ కూడా ఇచ్చాను. నా చెల్లెలు నిప్పు అనుకున్నాను. ఛీ…!.” ఇంకా ఏదో అనబోతున్న వాసు కాలర్ పుచ్చుకుని కొట్టబోయాడు సుధీర్.

“ఎవడ్రా లోఫర్? చంపేస్తాను.” 

వాసు బలిష్టుడు. బక్క పలుచగా ఉన్న సుధీర్ ని ఒంటి చేత్తో అవతలకి విసిరేసినట్లు తోసేశాడు.

“ఎంత గొప్పవాడిని కట్టుకున్నావే…? వీడూ, వీడి ఫ్రెండ్స్ ఎన్నిసార్లు నాకు బార్ల దగ్గర... కాదు... కాదు... కల్లు కాంపౌండ్ దగ్గర కనిపించారో తెలుసా….? అమ్మ ఫ్రెండ్ శాంతగారి అబ్బాయని, వదిలేస్తున్నా….! గుమ్మంలో అడుగుపెట్టావా, చంపేస్తా….!” 

“అన్నయ్యా…! లోపలికి రానియ్యి…అమ్మకి నమస్కారం చేసుకుని వెళ్తాను. నాలుగు రోజుల్లో ఇల్లు చూసుకుని వెళ్ళిపోతాం. ప్లీజ్ నాన్నా…! వదినా…! నువ్వయినా చెప్పు!” బ్రతిమిలాడింది సుచరిత.

“ఆ తాళి తెంపుకుని లోపలికి అడుగుపెట్టు. కులం కాని వాడిని కట్టుకుని పరువు తీసావు.  ఆ దరిద్రుడిలో ఏం చూసి చేసుకున్నావ్?”

“వదినా! ఆయన నా భర్త. ఈ ఇంటి అల్లుడు. మరొక్క మాట మీరినా ఊరుకోను. నాన్నా… వెళ్తున్నాను. మీ కూతురుని చూసి గర్వపడే రోజు వస్తుంది. అప్పుడే మనం కలుద్దాం. సుధీర్… పద పోదాం….!” అతని చేయి పట్టుకుని శాశ్వతంగా పుట్టింటికీ, అత్తింటికీ కూడా దూరమయ్యింది సుచరిత.

                                                            ***

సుధీర్ స్నేహితుల సహాయంతో కొత్తపేట ప్రాంతం లో చిన్న ఫ్లాట్ అద్దెకి తీసుకుని కొత్త కాపురం పెట్టారు దంపతులు. యథాప్రకారం కాలేజీకెళ్లి వస్తోంది సుచరిత. తన గాజులు తీసిచ్చింది. వాటితో  కనీసావసరాలకి కావాల్సిన సామాన్లు కొనుక్కుని వచ్చాడు సుధీర్. క్రొత్త కాపురం. ప్రేమ తిని, ప్రేమ త్రాగి బ్రతకచ్చనుకునే యవ్వనం. క్రొత్త ఉద్యోగం లో అప్పుడే  శెలవులు పెట్టి ఇంట్లోనే ఎక్కువ రోజులు ఉంటున్నాడు  సుధీర్.

“సుధీర్….కాస్తాగు! మనం జాగ్రత్త పడాలి. సెటిల్ అవాలి. నా చదువు పూర్తవాలి. ఉద్యోగం రావాలి. అప్పటివరకూ పిల్లలు పుట్టకుండా మనం జాగ్రత్త పడాలి.”

సుధీర్  కోపిష్టే కాదు, మొండివాడు కూడా. భార్య మాటల్ని ఖాతరు చెయ్యడు. ఆకలీ, ఆశా, కామం, క్రోధం అన్నీ ఎక్కువే అతనికి. సుచరితకి అతన్ని ఆపడం అసాధ్యమౌతోంది.

సుధీర్ కి కోపం, మాట పట్టింపు చాలా ఎక్కువ. తల్లీ చెల్లెళ్ళతో మాట్లాడడం  పూర్తిగా మానేశాడు. 

“తప్పు సుధీర్! అమ్మ దైవంతో సమానం. కనీసం ఫోన్ లో అయినా మాట్లాడు.ఈ మధ్య సుధ ఎందుకో కాలేజీకి రావడం లేదు. కనుక్కో…! నాకు దాన్ని చూడాలని ఉంది.”

“వదిలేయ్ సుచీ….! నాకు లేని దిగులు నీకెందుకు? కమాన్…. రా సుచీ…!” ఆమెని దగ్గరకి తీసుకున్నాడు.

“వద్దనడం లేదు సుధీర్, జాగ్రత్త పడదాం అంటున్నాను. ప్లీజ్. పరీక్షలు దగ్గరకొస్తున్నాయి. నువ్వే కదా పరీక్ష ఫీజు, ప్రాజెక్ట్ ఫీజు కట్టావు. ఎల్లుండి నుంచీ సెకండ్ ఇయర్ పరీక్షలు. నేను చదువుకోవాలి. “ శాయశక్తులా అతని పట్టు నుంచీ విడివడడానికి ప్రయత్నిస్తోంది సుచరిత.

“నేనా… నేనెప్పుడు కట్టాను? లేదే…!” ఆశ్చర్యపోయాడు సుధీర్.

సుచరిత కూడా ఆశ్చర్యపోయింది ….అంటే! ఆ ఫీజు కట్టింది సుధేనన్నమాట. ఒక్కసారిగా సుధ స్నేహం, శాంతగారి ప్రేమలకి కన్నీరు చిప్పిల్లింది. ఆ నాటి సంఘటనతోనే తను  సుధీర్  పట్ల కృతజ్ఞతాభావాన్ని పెంచుకుని , అతనితో ఇల్లొదిలి వచ్చేసింది. మొదటిసారి, తను తప్పు చేసిందేమో అనుకుంది. ఆమె అంగీకారంతో నిమిత్తం లేకుండా తన పంతం నెరవేర్చుకున్నాడు సుధీర్. తెలియని మైకమేదో సుచరితను కూడా కమ్మేసింది.

                                                                ***

పగలే వెన్నెలయింది. దగ్గరలో ఉన్న పార్కు, దేవాలయం పిక్నిక్ స్పాట్స్ అయ్యాయి. ప్రత్యేకంగా హనీమూన్ అక్కరలేకుండా, వాళ్ళున్న ఇరుకు గదుల ఇల్లే నందనవనం లాగా తోచింది. ఆనందాబుధిలో మునిగి తేలసాగారు. సుధీర్ ఉద్యోగానికి శెలవు పెట్టేశాడు. సుచరితని కూడా కాలేజీకి వెళ్ళనిచ్చేవాడు కాదు. క్రొత్త పుంతలు తొక్కుతున్న యవ్వనం కాలాన్నీ, డబ్బునీ దేన్నీ లెక్క చేయలేదు. సుధీర్ జీతం ఖర్చయిపోయింది.  అతని క్రెడిట్ కార్డు లిమిట్ అయిపోయింది. సుచరిత గొలుసు అమ్మగా వచ్చిన పైకం కూడా అయిపోయాక మళ్ళీ ఉద్యోగానికి వెళ్ళడం మొదలు పెట్టాడు సుధీర్. సుచరిత కూడా కాలేజ్ కి వెళ్లసాగింది.

పరీక్షలు బాగానే వ్రాసింది సుచరిత. శెలవులిచ్చారు. మొదట్లో సుధీర్ వారానికి మూడు నాలుగు రోజులు క్యాంపు కి వెళ్ళేవాడు. తర్వాత తర్వాత అప్పుడప్పుడు వెళ్ళేవాడు. ‘ నిన్నొ క్కదాన్ని వదిలి నేను వెళ్ళలేను సుచీ…!’ అంటూ ఇంట్లోనే ఉండిపోయేవాడు. ప్రస్తుతం  నెల రోజులుగా ఆఫీసుకి అసలు వెళ్ళడం లేదు. ‘ఈ ఉద్యోగం నాలాంటి వారికి సరిపడదు. మంచి జాబ్ కోసం వెతుకుతున్నా!’ అంటూ అప్పుడప్పుడూ బయటికి వెళ్ళడం, విసుగూ, కోపం నిండిన ముఖం తో ఇల్లు చేరడం మామూలయిపోయింది. 

ఫైనల్ ఇయర్ బీయస్సీ క్లాసులు మొదలవడం తో వెళ్ళి వస్తోంది సుచరిత.

ఆ నెల  ఇంటి అద్దె కూడా చెల్లించ లేదని, ఇంటి ఓనర్ ఫోన్ చేసి చెప్తే తెలిసింది సుచరితకి. 

“ఏమిటి    సుధీర్… ఇంటి అద్దె కట్టలేదా?”

“లేదు… కడదాం లే…! అయినా అవన్నీ నీకెందుకు? త్వరగా వంట చెయ్యి. ఆకలిగా ఉంది.” సుచరితతో అన్నాడు సుధీర్.

“అది సరే… ముందు చెప్పు. అద్దె కట్టకపోతే ఇంటావిడ ఖాళీ చేయమంది. చాలా సీరియస్ గా ఉందామె. రెండు నెలల అడ్వాన్సు తర్వాత మనం పైసా కూడా ఇవ్వలేదట. ఆవిడ చెప్తే తప్ప తెలీలేదు నాకు. ఇంట్లో సామాన్లు కూడా నిండుకున్నాయి. మరో నాలుగు రోజుల్లో బియ్యం కూడా అయిపోతాయి. నా గొలుసు అమ్మిన డబ్బుల్లో ఎంత మిగిలింది? నీ జీతం ఏమయ్యింది?” నిలదీసింది సుచరిత.

“ఆడవాళ్ళు డబ్బు విషయాలెత్తకూడదు. అయినా ఆకలి వేస్తోంది వంట చెయ్యమంటే ఈ లెక్చర్ ఏవిటి? నాకిది నచ్చదు. “ కోపంగా అన్నాడు సుధీర్.

మరో మాటనకుండా వంట చేసింది సుచరిత. కాస్త అన్నం, పప్పు, మజ్జిగా వేసుకుని తిన్నారిద్దరూ. ఆ నాటి రాత్రి ‘సారీ’ చెప్పాడు సుధీర్. తనకి కోపం ఎక్కువ కనుక దయచేసి అర్థం చేసుకోమన్నాడు. క్షమించింది సుచరిత.

రెండో రోజు మళ్ళీ మామూలే! కాలేజ్ కి ఫోన్ చేసిన ఇంటి యజమానురాలు చెడామడా తిట్టడమే కాకుండా, ఎక్కడో వనస్థలిపురం లో ఉండే మనిషి మర్నాటి ఉదయాన్నే ఫ్లాట్ ముందు నిల్చుని అరవడం మొదలెట్టింది. తల తీసేసినట్లు అయింది సుచరితకి. ఆవిడకి ఎలాగో నచ్చజెప్పి పంపడం కన్నా, ఆవిడని నోటికి వచ్చినట్లు తిడుతున్న సుధీర్ ని ఆపడం కష్టం అయిపోయింది సుచరితకి.  

“చంపేసి ఉండేవాడిని దాన్ని. ఏమనుకుంటోంది? ఇదేదో ఇంద్రభవనమూ, దీనికి పెద్ద రాద్ధాంతం కూడానా! రెండు నెలల అద్దె అందకపోతే చచ్చిపోతుందా….?" ఇంకా ఏవేవో అనకూడని మాటలన్నీ అంటున్నాడు సుధీర్.

అతన్ని ఆపడం తన వల్ల కాదని అర్థం అయింది సుచరితకి. అంతే కాదు, సుధీర్ ఈ మధ్య చేరిన ఉద్యోగం కూడా పోయిందని ఆమెకి అతని ఫ్రెండ్ ద్వారా తెలిసింది. 

“వాళ్ళు తీసేదేమిటి? నేనే మానేశా…!బోడి ఉద్యోగం. దాని తాత లాంటిది దొరుకుతుంది రేపీపాటికి.” 

సుధీర్ మాటలకి నవ్వాలో, ఏడవాలో తెలియడం లేదు సుచరితకి. తనకి కాలేజ్ కి వెళ్లేందుకు బస్సు చార్జీకి  కూడా డబ్బులు లేవు. అద్దె కట్టకపోతే ఇంటావిడ సామాను విసిరేస్తానని వార్నింగ్ ఇచ్చి వెళ్ళింది. అదే అడిగింది సుదీర్ ని.

“ఇపుడు కాలేజ్ కి వెళ్ళక పొతే ఏం? ఇంట్లో కూర్చుని చదూకో…!నష్టం లేదు.”

“ఇంట్లోనా…ఏ ఇంట్లో? రెండు రోజుల్లో రోడ్డు మీద ఉండాలి మనం అద్దె కట్టకపోతే! సుధీర్…. ఏదో ఒకటి చూడు. మనం ఎన్ని ఆశలు పెంచుకున్నాం. ఎన్ని ఆనలు చేసుకున్నాం. నా చదువు నాకు ప్రాణం సుధీర్.    మానేయమని ఎప్పుడూ అనకు.” ఏడ్చేసింది.

విసురుగా మోటార్ సైకిల్ వేసుకుని బయటికి వెళ్ళిన సుధీర్ మధ్యాహ్నమెప్పటికో నడుచుకుంటూ ఇంటికి వచ్చాడు. అతన్ని అడగకుండానే అర్థం చేసుకుంది సుచరిత, బండి అమ్మేశాడని. ఎలాగో ఆ నెల గడిచింది. సుచరిత కాలేజ్, ఇల్లు, ఇంటి పని, చదువు.. సుధీర్ అవసరాలు తీర్చడం, వీటితో సతమతం అయిపోతోంది. సుధీర్ ఉద్యోగ ప్రయత్నాలేవీ ఫలించడం లేదు. ఇంట్లో ఉండీ, ఉండీ అతనికి పిచ్చెక్కి పోతోంది.

                                                                ****

“మళ్ళీ క్రొత్త నెల వచ్చింది. అద్దె కట్టాలి. కరెంటు, నీళ్ళు, మైంటేనెన్స్ బిల్లులు బాకీ ఉన్నాం మనం. సరుకులు కూడా లేవు. నాకు ప్యాకెట్ మనీ సంగతి వదిలెయ్యి, బస్సు కి కూడా లేవు. బుక్స్ కొనాలి. ఏదో ఒక ఉద్యోగం చూసుకో సుధీర్." భయం భయంగా అడిగింది సుచరిత. 

“చాలా సారీ సుచీ….! నిన్ను కష్టపెడుతున్నాను కదూ…! సారీ….! ట్రై చేస్తున్నాను. తప్పక వస్తుంది. మా ఫ్రెండ్ ఎవరికో రెఫెర్ చేస్తాను అన్నాడు. రేపు వెళ్లొస్తాను. దిగులు పడకు. నువ్వు నా ప్రాణం. నా జీవితం. నేనెప్పుడయినా కోప్పడినా నువ్వు బాధపడకు. నాకు కోపం ఎక్కువే…! ప్రేమ అంతకన్నా ఎక్కువ సుచీ…!. ఐ లవ్ యు… ప్రేమికులకి కష్టాలొస్తాయి. స్ట్రాంగ్ గా ఉండాలి. ధైర్యంగా ఎదుర్కోవాలి." సుధీర్ మాటలకి కరిగిపోయింది సుచరిత. 

ఇంటర్వ్యూకి వెళ్తున్నానని, మంచి బట్టలు లేవనీ, ఖర్చులకి కూడా కావాలని  చెప్పి తాకట్టు పెట్టడం కోసం సుచరిత చేతి గాజు ఒకటి తీసుకెళ్ళాడు సుధీర్. అత్తగారిచ్చిన రెండు గాజులు, తన తల్లి చేయించిన  రెండు గాజులలో ఒకటీ,  చెవులకున్న బంగారు దుద్దులు మాత్రమే ఉన్నాయిప్పుడు. ఇవి కూడా మిగిలే అవకాశాలు తక్కువే.  ఇంటి ఖర్చుల కోసం అమ్మడానికి చెవి దిద్దులు మాత్రం ఉంచి, మిగిలిన వాటిని తీసి ఎక్కడ దాచాలా అని ఆలోచించింది. ఆమెకి ఏమీ తోచలేదు. అకస్మాత్తుగా వచ్చింది  ఆలోచన. సుధీర్ తాకని చోటేదీ అంటే అది అతని పుస్తకాల సంచీ. వాటిని ఎప్పుడో మర్చిపోయాడతను. అతని పరీక్షల తర్వాత, తనకి ఫైనల్ ఇయర్లో అవసరం వస్తుందేమో అని తనే దాన్ని జాగ్రత్త చేసింది. గొలుసు ముందే అమ్మారు కనుక పసుపుతాడు వేసుకుంది మెళ్ళో.   

“నాకు అన్నం వద్దు. తినొచ్చాను.” రాత్రి బాగా ప్రొద్దు పోయాక కాస్త తూలుతూ వచ్చాడు సుధీర్.

ఇంటర్వ్యూ ఏమయిందో అడగాలనుకున్న సుచరితకి, మత్తులో ఉన్న మనిషిని ఎలా కదపాలో తెలియలేదు. త్రాగి వచ్చాడన్న విషయం తెలిశాక ఆమె గుండె పగిలిపోయింది. తండ్రికి త్రాగుడు అలవాటు లేదు. అన్నయ్యకీ లేవు. త్రాగుబోతులంటే చాలా మంది అమ్మాయిల్లాగే సుచరితకి కూడా చాల అసహ్యం. విపరీతమయిన దుఃఖం కలిగిందామెకి. పెనం మీద నుంచీ పొయ్యిలో పడ్డ తన మీద తనకే జాలి కోపం వచ్చి, రాత్రంతా ఏడుస్తూనే ఉంది. అర్థరాత్రి సమయానికి లేచిన సుధీర్,

“ఆకలి. ఆకలి వేస్తోంది సుచీ…! ఉదయం నుంచీ ఏమీ తినలేదు. ఏమయినా పెడతావా?” అడుగుతున్న సుధీర్ మీద కోపం రాలేదు, జాలేసింది. లేచి ఒకే కంచం లో అన్నం, కాస్త నీళ్ళ చారు కలిపి తెచ్చింది సుచరిత. 

“నీకు పంచభక్ష్యపరమాన్నాలు కాకపోయినా కడుపునిండేంతయినా పెట్టలేకపోతున్నాను. అంతా నా కర్మ. నాన్న కట్టిన సొంత ఇల్లున్నా, దాని మీద నాకు హక్కున్నా దిక్కులేనివాళ్ళం అయిపోయాం. ఛ…నా వాళ్ళు అని చెప్పుకోవడానికి కూడా సిగ్గుగా ఉంది.” ఏడవసాగాడు సుధీర్. ఆబగా నాలుగు ముద్దలు తిన్నాక, భార్య తిన్నదో లేదో అని గుర్తొచ్చింది. ఆమెకి ముద్దలు కలిపి పెట్టాడు. నీళ్ళ మజ్జిగ తెచ్చి ఇచ్చింది సుచరిత.

 త్రాగింది పూర్తిగా దిగింది సుధీర్ కి. 

“ఉద్యోగం ఏమయింది సుధీర్?”

“రాస్కెల్… వాడు ఫణీగాడు, అబద్ధాలు చెప్పాడు. ఉద్యోగం లేదు, ఏమీ లేదు. ప్రొద్దుటి నుంచీ ఎన్ని చోట్లకి తిరిగానో…. కాళ్ళు పడిపోతున్నాయి.”

“అయితే…. మరి… కొత్త బట్టలు కొనుక్కొని వచ్చావా…. ఏవీ? గాజుని తాకట్టు పెట్టగా మిగిలిన డబ్బులిస్తావా….? రేపు ఇచ్చేస్తా ఇవ్వాల్సిన వాళ్లకి.”

చివ్వున లేచాడు సుధీర్. 

“ముష్టి మూడువేలు కూడా రాలేదు గాజుకి. మీ అమ్మ బంగారంలో రాగిని కాదు, రాగిలో బంగారం కలిపి చేయించినట్లుంది… ఇంకెక్కడున్నాయి ఆ డబ్బులు? అయిపోయాయి.” 

“తాగి వచ్చావు నువ్వు. నాతో అబద్ధాలు చెప్పకు! పదిగ్రాముల మేలిమి అది. నాకు తెలుసు. ఎంత మిగిలితే, అంతే ఇవ్వు.” నెమ్మదిగానే అడిగింది సుచరిత.

ఆమె చెంప మీద లాగి ఒక్కటిచ్చాడు సుధీర్. ఆ విసురుకి సుచరిత తల గుమ్మానికి కొట్టుకుని తల తిరిగినట్లయింది. తూలి పడబోతూ ఉంటే ఆమె రెక్క పుచ్చుకుని ఆపాడు సుధీర్.

“చూడూ..! ఆడవాళ్ళు డబ్బుల విషయం మాట్లాడితే ఊరుకునే వాజమ్మని కాదు నేను. అవును. తాగుతాను. తిరుగుతాను. గుర్రాలాడతాను. మట్కా ఆడతాను. మగాణ్ణి! ఏదయినా చేస్తాను. ఇలా ఆరాలు తీయడం, కూపీలు లాగడం లాంటివి చేసినా, లెక్కలడిగినా ఊరుకోను జాగ్రత్త! మా అమ్మ అంటేనే ఊరుకోను… అలాంటిది, నువ్వు తప్పు పడితే ఊరుకుంటానా…? చంపేస్తాను!” ఆమె జుట్టు పట్టుకుని మంచం మీదికి తోశాడు. ఆమె గింజుకుంటూ తప్పుకుంటూ ఉంటే, తన తమకం తీర్చుకున్నాడు. విసురుగా బయటికెళ్ళి సిగరెట్ త్రాగొచ్చి ఇంట్లోకొచ్చాడు.  

“సారీ సుచీ…! ఫ్రస్ట్రేషన్ తో ఉన్నాను. ఏమనుకోకు…..! రేపే ఇంటికి వెళ్లి నా ఆస్తి నాకిమ్మని కొట్లాడి సాధించుకుని వస్తాను. ఆ దెయ్యాలకి తగిన గుణపాఠం నేర్పుతాను. మనం హ్యాపీగా ఉందాం. అయ్యయ్యో…. తలకి దెబ్బ తగిలిందా… సారీ…..!” దగ్గరకి వచ్చి, సుచరిత కాళ్ళు పట్టుకున్నాడు.

ఏమేమో మాట్లాడుతున్నాడు. 

తాను చేసిన తప్పులకి, ఉన్న ఉద్యోగం పోగొట్టుకుని వీధిని పడిన తన అసమర్థతకి కాక, తమ కాళ్ళ మీద తాము నిలబడి తమ బ్రతుకేదో తాము ఒంటరిగా గడుపుతున్న తల్లిని, చెల్లిని తప్పు పడుతున్న భర్త వైపు నిర్వికారంగా చూసింది సుచరిత. అతని తత్త్వం తనకి బాగానే అర్థమౌతోంది. నిలకడ లేని మనిషి. ఎప్పుడు ఆగ్రహమో, ఎప్పుడు అనుగ్రహమో గ్రహించడం కష్టం. అవసరానికి డబ్బు దొరికితే ఖర్చు చేయడం తప్ప సంపాదించేందుకు కష్టపడడు. ఇష్టపడడు. ఆశ తప్ప ఆలోచన లేని మనిషి. ఇంకొద్దిసేపటికి సుధీర్ నిద్రపోయాడు. 

తలకి కట్టు కట్టుకుని, నీరింకిపోయిన కళ్ళతో, శూన్యంలోకి చూస్తూ కూర్చుంది సుచరిత .

                                                          ***

పెళ్ళయిన ఈ ఆరు నెలలలో మూడు ఇళ్ళు మారారు. అద్దె బాకీ పడడం, రాత్రికి రాత్రే సామాను సర్దుకుని మరో ఏరియాకి వెళ్లి మరో ఇంట్లో చేరడం. మళ్ళీ మళ్ళీ ఇదే జరుగుతోంది. చేసేందుకు పని దొరక్క, దొరికిన చిన్న చిన్న పనులు చేయడం ఇష్టం లేక, తాగడానికి డబ్బుల్లేక పిచ్చివాడయి పోతున్నాడు సుధీర్. అతనికి కావాల్సిన ప్రేమ పొందలేక, సుచరిత మీద ఆగ్రహం, అసంతృప్తి, అసహనం ఎక్కువైపోతోంది. పైగా, అతని తల్లి శాంతగారిలాగానే ఏదో వండి పెట్టి, తన దారిని తానూ బయటకి వెళ్ళిపోతోంది సుచరిత. అదతనికి నచ్చడం లేదు. ప్రేమను పొందాలంటే, అవతలి మనిషి పట్ల తాను కూడా  ప్రేమ, బాధ్యతలతో వ్యవహరించాలని, ప్రేమ వన్ సైడెడ్ వ్యవహారం కాదని, అతనికి చెప్పేవారెవరూ లేరు. సుచరితకి అంత  నైపుణ్యం కూడా లేదు. ఇన్ని చిక్కులకు తోడు, ఇంటి యజమానురాలు ఖాళీ చేసేయమని గొడవ. సుచరిత అద్దె ఇచ్చినా గది ఖాళీ చేయమనడంతో సుధీర్ బాగా దుర్భాషలాడాడు. ఆవిడా రెచ్చిపోయింది. ఈ చీకాకులకి తోడు సుచరితకీ మధ్య ఆరోగ్యం బావుండడం లేదు. ఏదీ తినబుద్ధి కావడం లేదు. వాంతులు,  కళ్ళు తిరగడం లాంటివి ఇబ్బంది పెడుతున్నాయి.

                                   

***

తను గర్భవతా? ఈ ఊహకే వణికి పోయింది సుచరిత. కాకూడదని తెలిసిన దేవుళ్ళ పేర్లన్నీ చెప్పుకుని మొక్కేసుకుంది.   

ఇది చాలననట్లు సుధీర్ , డబ్బు కోసం,  తల్లి దగ్గరికి వెళ్లి నానా గొడవ చేశాడు. తల్లిని, చెల్లిని దుర్భాషలాడి ఇంట్లో ఉన్న వస్తువులని విసిరేసి నలుగురి ముందు పరువు పోయేలా ప్రవర్తించాడు. శాంతగారు ఎంత శాంతంగా ఉన్నా వినకపోగా, త్రాగిన మైకంలో చెయ్యి కూడా చేసుకోవడంతో,  ఆవిడ తనకి, సుధకి సుధీర్ వల్ల ప్రాణహాని ఉందని పోలీసులకు ఫిర్యాదు  చేసింది. పోలీసులు నాలుగు రోజులు లాకప్ లో ఉంచి, దేహశుద్ధి చేసి పంపారు సుధీర్ని. ఎటూ రెగ్యులర్ గా కాలేజ్ కి వెళ్ళని సుచరిత, ఈ అవమానం తో కాలేజ్  పూర్తిగా మానేసింది. 

డిప్సోమానియాక్ లాగా మారిపోయాడు సుధీర్. ఆల్కహాల్ పడకపోతే అతని నాలుక పీక్కు పోతోంది. బుర్ర తిరిగిపోతోంది. శరీరం అదుపు తప్పుతోంది. చేతిలో చిల్లి గవ్వ లేకపోవడం, సుచరిత అతనికి డబ్బు అందకుండా జాగ్రత్త పడడంతో తట్టుకోలేక సుచరితని పీడించడం ఎక్కువైంది. ఆమె  ఒంటి మీది బంగారం కోసం వేధించాడు…కొట్టాడు….

‘గొలుసు ఎప్పుడో అమ్మేశావు. ఇక గాజులు కాస్తా అమ్మేసి వచ్చిన డబ్బుతోనే ఇల్లు గడుపుతున్నాను’ అన్నిటికీ ఒకటే మాట చెప్పింది సుచరిత.

నమ్మలేదతను. చెయ్యి చేసుకున్నాడు.

పంటి బిగువున  భరించింది. తన తప్పుకు తగిన శిక్షే పడిందన్న నిర్వేదం వచ్చేసింది సుచరితకి. 

మళ్ళీ, అంతలోనే కొద్దిగా బుద్ధి తెచ్చుకుని ఉద్యోగ ప్రయత్నం చేశాడు. కానీ, ఎక్కడా ఉద్యోగం దొరకడం లేదు. అతనికి పిచ్చెక్కి పోతోంది మందు పడకపోతే. రోడ్డున పడ్డాడు సుధీర్. పగలు కూడా త్రాగుడు మొదలు పెట్టాడు. కల్లు కాంపౌండ్ దగ్గర వాళ్ళనీ, వీళ్ళనీ అడుక్కుని మరీ త్రాగుతున్నాడు. ఇంట్లో ఉన్న గిన్నెలు, లోటాలు దొరకబుచ్చుకుని, బియ్యం, పప్పు అమ్ముకుని తాగేస్తున్నాడు. నయానా, భయానా చెప్పినా సుచరిత అతన్ని మార్చలేకపోతోంది. అన్ని విధాలుగా భ్రష్టు పట్టి పోయాడు. ఏడ్చి లాభం లేకపోగా నలుగురిలో చులకనవడం తప్ప మరో ఉపయోగమేమీ లేదని గ్రహించింది సుచరిత. 

చదువుకి మంగళం పాడక తప్పదన్న నిజం చేదుగా ఉన్నా, యదార్థాన్ని ఒప్పుకోక తప్పదు కనుక దగ్గరగా ఉన్న  సూపర్ మార్కెట్ లో డేటా ఎంట్రీ ఆపరేటర్ గా చేరింది సుచరిత. 

ఉన్నదేదో వండి పెట్టడం, దుకాణానికి వెళ్ళడం, మళ్ళీ సాయంత్రం ఇంటికి వచ్చి పడుకోవడం. అంతే! తను లేనప్పుడు సుధీర్ ఏం  చేస్తున్నాడో తలచుకోవడం కూడా మానేసింది సుచరిత. ఈ అతి పెద్ద సూపర్  బజార్ లో ఒక వెసులుబాటు ఉంది. మధ్యాహ్నం భోజనం వాళ్ళే ఇస్తారు. నిల్వ ఉంటే పాడయిపోతాయనుకున్న కూరగాయలు, ఇతర ఇంటి సరుకులు సగానికి సగం ధరకి స్టాఫ్ కి ఇచ్చేస్తారు. అందువల్ల కొంతలో కొంత ఖర్చు కలిసి వస్తోంది. తనతో గొడవ పడకపోగా, తనని, తన ఉనికిని కూడా గుర్తించనట్లు మౌనంగా తన పని తాను చేసుకుని వెళ్ళిపోతున్న భార్య తీరుని  భరించలేక పోతున్నాడు సుధీర్. అరచి గోల చేయడం, బలవంతాన ఆమె దగ్గరున్న కాస్త డబ్బులూ లాక్కోవడమే కాక, ఆమె చెవులకున్న దుద్దులు కూడా తీసేసుకున్నాడు. తనని కాదన్నట్లు ఊరుకుంది సుచరిత. తనని ఇగ్నోర్ చేయడం భరించలేక ఆమె మీద చేయి చేసుకోవడం, నానా మాటలు అనడం చేస్తున్నా సహిస్తోంది. మొదటి నెల  జీతం ఆరువేలల్లో, వస్తూనే సామాను తెచ్చుకోవడంతో మరో మూడు వేలు మాత్రమే మిగిలింది ఆమె దగ్గర. 

“సారీ సుచీ…! ఛ…! మా మగజాతికి ఈ మేల్ ఇగో ఎప్పుడు పోతుందో…..? నిన్ను చాలా బాధిస్తున్నాను. నాకు మంచి జాబు వచ్చేస్తోంది. దార్లో ఉంది. ఇక నువ్వు ఈ పిచ్చి ఉద్యోగం చేయక్కర్లేదు. మంచి ఇంట్లోకి మారిపోదాం.” సుచరితని హత్తుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు సుధీర్. 

“అవునా… సంతోషం” నిర్లిప్తంగా అని అన్నం వడ్డించింది.

“నేనేం అబద్ధం చెప్పట్లేదు. గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం. ముప్పై వేలు…!”

“ ముప్పై వేలు జీతమా?”

“కాదు… ఫీజు…” చెప్పాడు సుధీర్.

“అదేంటి? అప్లికేషనుకి మహా అయితే అయిదారు వందలుంటుంది… అదేం ఫీజు?”

“మీ ఆడాళ్ళకి బొత్తిగా లోకజ్ఞానం ఉండదు. ఏదీ ఊరికే రాదు. ముప్పై వేలు కడితే ఉద్యోగం వచ్చేస్తుంది నాకు. నమ్మకస్తుడయిన మనిషి దొరికాడులే!” 

“అది ఫీజు కాదు లంచం. అది మోసం. ఏది ఏమయినా మన దగ్గరేముంది? ముప్పై కాదు మూడు వేలు కూడా నిండా లేదు.” చెప్పింది సుచరిత.

“అబద్ధం. మా అమ్మ ఇచ్చిన గాజులున్నాయి. నాకు తెలుసు గానీ తీసుకురా సుచీ! ఎక్కడ దాచావో చెప్పు. నేనే తీసుకుంటాను.”

“నీకెన్ని సార్లు చెప్పాలి? ఎప్పుడో అమ్మేశాను. ఖర్చయిపోయాయి కూడా…!" 

నమ్మలేదు సుధీర్. నిదానంగా అడిగాడు. ఆ తర్వాత బెదిరించాడు. మరి మరో మార్గం లేదనుకున్నాడు. చక్క కుర్చీ చేతిని విరగ్గొట్టి దానితో అందిన చోటల్లా సుచరితను కొట్టాడు. ఆ చప్పుడు, గొడవ విన్న ఇంటి యజమాని అడ్డుకోక పోయి ఉంటే, సుచరిత తల పగిలి ఉండేది.

“మళ్ళీ ఆ అమ్మాయి మీద చేయి చేసుకుంటే, పోలీసులకు పట్టిస్తాను జాగ్రత్త!” ఇంటి యజమాని హెచ్చరిక అవమానంగా అనిపించి అప్పటికప్పుడు ఇంట్లో నుంచీ వెళ్ళిపోయాడు సుధీర్. ఆ రాత్రి ఇంటికి రాలేదు. మర్నాడూ రాలేదు. డ్యూటీలో ఉన్నా అతని గురించిన ఆలోచనే ఆమెకి. 

ఈ బాధల్లో పడి తన గురించి, తనలో వస్తున్న శారీరిక మార్పును గురించీ ఆలోచించలేదు సుచరిత. తెలుసుకునేసరికే ఐదో నెల గర్భం ఆమెకి.  

మర్నాటి రాత్రికి ఇంటికి వచ్చిన సుధీర్ కి అన్నం పెడుతూ విషయం చెప్పింది సుచరిత.

“నిజమా…? నేను నాన్నని కాబోతున్నానా…! ఎంత ఆనందంగా ఉందో…!.” అంటూ ఎగిరి గంతులు వేస్తున్న సుధీర్ ని చూస్తూంటే పిచ్చెక్కి పోయింది.

“ఏం పెట్టి పోషిస్తావు? అసలు నాకు పురుడు పోసేదెవరు? నిన్ను ఏమనుకోవాలో అర్థం కావట్లేదు సుధీర్ !” గొల్లుమని ఏడ్చింది. 

“ఏం కాదు… పద! మీ ఇంటికి వెళ్దాం. వాళ్ళే రానిస్తారు. ‘మనవడు పుడుతున్నాడు’ అంటే వాళ్లకి మాత్రం ఆనందం ఉండదా….? ఇప్పుడు తెలుస్తుంది మీ అన్నకి ‘నేను మగాడిని’ అని . పద పోదాం.”

‘ససేమిరా’ అంది సుచరిత. అరిచి, గోల చేసి, మరింకేమీ చేయలేక నిద్రపోయాడు సుధీర్.

నిద్ర లేదు సుచరితకి. ఏం చేయాలో, ఎలా బ్రతకాలో తోచడం లేదామెకి. 

                                                          ***

సుచరిత గుండె రాయి చేసుకుంది. ‘అసలు ఈ గర్భమే నాకొద్దు. నా లాగే పుట్టేబిడ్డ కూడా రోజూ ఏడవాలా…?వద్దొద్దు!’ అనుకుంది. 

రోజూ మాదిరే డ్యూటీ కి బయల్దేరి, ప్రభుత్వ ఆసుపత్రికి వెళ్ళింది. ‘గర్భస్రావం చేయమ’ని అడిగింది డాక్టర్ని.

“నువ్వసలు చదువుకున్న మనిషివేనా? నువ్వు  ఆరోనెల లోకి ప్రవేశిస్తున్నావు. ఎంత రిస్కో తెలుసా? ఈ సమయం లో గర్భం తీస్తే, తల్లికి కూడా ప్రమాదం” చెప్పారు డాక్టర్.  

“నాకేం భయం లేదు డాక్టర్! బ్రతికి సాధించే శక్తి లేదు. బిడ్డను పోషించే శక్తి అంతకన్నా లేదు. ప్లీజ్… ! అబార్షన్ చేయండి.” దీనంగా అంటున్న సుచరితను చూసి బాధనిపించింది డాక్టర్ కి.

“పిల్లల్లేక ఎన్నెన్ని పూజలూ, చికిత్సలూ చేయించుకుంటున్నారు జనం? నువ్వేమిటమ్మా ఇలా అడుగుతున్నావు? అసలు పెళ్లి అయిందా?” లేడీ డాక్టర్ అనుమానంగా అడిగింది.

అయిందన్నట్లు తలూపింది సుచరిత.

“ఎలాగూ బిడ్డను కనక తప్పదు. చూస్తూ,చూస్తూ  నీ ప్రాణం తీయలేను. ఒక పని చెయ్యమ్మా! నీకు ఇష్టమయితే చెప్పు… బిడ్డ పుట్టాక కూడా నీకు వద్దు అనిపిస్తే, పిల్లల్లేని వాళ్లకి పెంచుకోవడానికి ఇచ్చేద్దాం. నేను సాయం చేస్తాను. నీకు పేమెంట్ ఏర్పాటు చేస్తాను. ఇప్పుడు మాత్రం క్రమం తప్పకుండా ఐరన్, కాల్షియం, జింక్ వంటివి మందులు రాస్తాను. వేసుకో! టి.టి. ఇంజక్షన్ కూడా తీసుకో!  భయపడకు..అన్నీ ఉచితంగానే ఇస్తారు. మనశ్శాంతి ముఖ్యం ఈ స్టేజ్ లో. రెగ్యులర్ గా చెకప్ కి రా…!” అనునయంగా చెప్పిన  డాక్టర్ దగ్గర తల ఊపి, మందులు కూడా తెచ్చుకుని,  ఉసూరుమంటూ ఇంటికి తిరిగి వచ్చింది సుచరిత. సుధీర్ ఇంట్లో లేడు. గత రాత్రి గొడవ తర్వాత బయటికి వెళ్ళిన మనిషి ఇప్పటి దాకా పత్తా లేడు. 

డ్యూటీ కెళ్ళే  ఓపిక లేక నిస్సత్తువగా పడుకుంది. 

‘ఏం కానున్నదో? ఏమో! సుధీర్ వస్తే... ప్చ్.. అన్నం వండలేదు. ఓపిక లేదు. గొడవ చేస్తాడేమో!’ దిగులుగా కళ్ళు మూసుకుంది సుచరిత. 

                                       

***

“నాన్నా, మీ అల్లుడు జైల్లో ఉన్నాట్ట. వాడి ఫ్రెండు కలిసి చెప్పాడు.” తండ్రి తో అన్నాడు వాసు. 

“జైలా…. అయ్యో…. మన పిల్ల…సుచి.. ఎలా ఉందిట? ఉందా అసలు?” ఎక్కడో ఓ మూల ఉన్న అనుబంధం బయటపడింది గోవిందంలో. సుధీర్ సుచరితని ఏమయినా చేసి జైల్లో పడ్డాడేమో అన్న భయం ఆయన వెన్నెముకలోంచి జరజరా పాకింది.

“ఏమో నాన్నా! తెలీదు. ఆ సుధీర్ గాడు ఎవరిదో మెళ్ళో గొలుసు కొట్టేసి దొరికి పోయాడట. అందుకే జైల్లో పెట్టారట.”

“అయితే పెద్ద నేరం కాదులే…! శిక్ష కూడా ఎక్కువరోజులుండదు! ప్రాక్టీసు లేకుండా చేస్తే ఇలాగే పట్టుబడతారు. ఛ…. వాడి వలలో ఇదెట్లా పడిందో అర్థం కావడం లేదు. సుచీ  ఎలా ఉందో ఎలా తెలుస్తుందిరా…? వాడి ఫ్రెండ్ ని అడగలేదుట్రా? ఉట్టి మనిషి కూడా కాదు…” 

“ఏవండీ….కనుక్కోండి… కనుక్కున్నాక, ఈ తండ్రిని, ఆ చెల్లెల్ని ఎక్కడో ఏ మహల్లోనో ఉంచండి… ఇక్కడికి తెచ్చి నాచేత సీమంతాలు, పురుళ్లు, బారసాలలు చేయిద్దామనుకుంటున్నారేమో! నేను నా పుట్టింటికి పోతా…!” బాణంలా వచ్చింది గీత.

మరో మాట మాట్లాడలేదు గోవిందం. 

“కనుక్కున్నాలే నాన్నా….! బాగానే ఉంది. ఏదో సూపర్ మార్కెట్లో పనిచేస్తోంది. మనిషి చాలా చిక్కిపోయింది నాన్నా…! ఆరో నెల వచ్చినట్లుంది. అది నన్ను చూడకుండా జాగ్రత్త పడి, నేను  చూసి వచ్చాను. మనిషిలో వెతికినా జీవం లేదు. బాధనిపించింది…. ఏం చేయాలో తోచలా….!” తండ్రితో రహస్యంగా అన్నాడు వాసు.

అప్రయత్నంగా ఒలికిన కన్నీటిని తుడుచుకున్నాడు గోవిందం. 

                                                      ***

“ఎస్… చెప్పండి క్యాషా ? కార్డా?” తల ఎత్తి చూసిన సుచరితకి ఎదురుగా సుధ.

నివ్వెరపోయి చూస్తూ ఉండిపోయిన సుచరితను ఉద్దేశించి అంది సుధ,

“నీ ఇష్టం సుచీ… ఎలా ఇమ్మంటే అలా ఇస్తాను…!.”

పట్టలేని దుఃఖం వచ్చింది సుచరితకి. 

“సుధా… నువ్వు… నువ్వు.. ఆంటీ ఎలా ఉన్నారే?" ఆ పైన మాట పెగలలేదు సుచరితకి. నెల మొదటి వారమేమో, రష్ ఎక్కువగా ఉంది. పైగా సూపర్వైజర్ అటూ, ఇటూ తిరుగుతూ పర్యవేక్షిస్తున్నాడు. 

“ఇప్పుడే వస్తాను… వాష్ రూమ్.” ప్రక్క కౌంటర్లో అబ్బాయికి చెప్పి టాయిలెట్ వైపు నడిచింది సుచరిత. ఆమె వెంటే, సుధ కూడా వెళ్ళింది. 

సుధని కౌగిలించుకుని భోరున ఏడ్చింది సుచరిత. ఆమె ఏమీ చెప్పకుండానే పరిస్థితులు అర్థమయ్యాయి సుధకి. 

“మోసపోయానే…! అన్యాయం అయిపోయాను. దిక్కులేని దాన్ని అయిపోయానే…!”  వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది.

“నిన్ను నువ్వు మోసం చేసుకున్నావు. నిప్పుల్లో చేయి పెట్టి, కాలిందంటే ఎవరిదే తప్పు? ఆ వెధవ, నా తోడ బుట్టినవాడయినా, నా అంతట నేను నీకు బుద్ధి చెప్పాను. అమ్మ నీకు చిలకకి చెప్పినట్లు చెప్పింది. ఖర్మ. ప్రేమ నిన్ను దెయ్యంలా పట్టింది. సరే... అయిపోయిందేదో అయిపోయిందే అనుకో…! ఏడాది కూడా కాలేదు పెళ్ళయ్యి, బుద్ధీ ఉండక్కర్లేదుటే? అప్పుడే ఈ కడుపుతో ఉండడం ఏమిటి? కొంచెం అయినా జ్ఞానం ఉండద్దుటే? నిన్ను ఇక్కడ చూసిన వాళ్లెవరో చెప్తే, ఉండలేక వచ్చాను. అమ్మకి తెలిస్తే చంపేస్తుంది నన్ను. ఛ…నిన్ను చూస్తే జాలి, కోపం రెండూ కలుగుతున్నాయి. ఇంతకీ మా వెధవ ఎలా ఉన్నాడు? ఆ మధ్య ఇంటికి వచ్చి నానా కంగాళీ చేశాడు. అమ్మని చెయ్యి చేసుకున్నాడు. తరిమేశాం ఎలాగో!" చెప్పింది సుధ.

“నా ఖర్మ ఇలా కాలింది. ఏం  చెయ్యనే…? పెళ్లి కాని దానివి నీకేం అర్థమవుతుందే చెప్పినా? మీ అన్నయ్య ఇంట్లో నుంచి వెళ్లి వారమయింది. స్నేహితులందరినీ కనుక్కున్నాను. ఆఖరికి తెలిసింది, చెయిన్ స్నాచింగ్ కేసు లో జెయిల్లో ఉన్నాట్ట.  ఆ విషయం బయటపడితే నా ఈ ఉద్యోగం ఊడుతుంది. సుధా…వెళ్తానే…! కౌంటర్ ఖాళీ గా ఉంటే, వాళ్లకి అనుమానం వస్తుంది"

“ఇదుగో…! పాతిక వేలు. వెంటనే వెళ్లి రెండువేల ఎనిమిదొందలు పరీక్ష ఫీజు కట్టు. చదవక పోయినా, ఎలాగో ఓ లాగా పాసవ్వు. డిగ్రీ అయినా చేతిలో ఉంటుంది. సుధీర్ నీ సహవాసం లో బాగు పడతాడనుకున్నాను. ఉహూ…! కొన్ని జన్మలంతే…. మార్చలేం. నా గాజులు తాకట్టు పెట్టి తెచ్చానే…!జాగ్రత్త పెట్టుకో! ఇదుగో..! రోల్డ్ గోల్డు గాజులు తెచ్చుకున్నా… అమ్మ గుర్తుపట్టదులే…! వస్తానే సుచీ…..! ఇంతకన్నా నేనే సాయమూ చేయలేను… సారీ…! అన్నట్టు మీ నాన్న నిన్న వచ్చి నీ స్కూటీ తీసుకొచ్చి  'దాని వస్తువులేవీ మా ఇంట్లో ఉంచుకోము’ అంటూ ఇచ్చి వెళ్ళారు. ఇవిగో తాళంచెవులు. మావాడు వాడి బండి అమ్మేసి ఉంటాడనుకుంటాను. బై…! సుచీ…! ఆల్ ద బెస్ట్” సుచరితని దగ్గరగా హత్తుకుని కన్నీళ్లు ఆపుకుంటూ వెళ్ళిపోయింది సుధ.

దేవుడు హఠాత్తుగా దర్శనం ఇచ్చి అంతలోనే మాయమైనట్లు అనిపించింది  సుచరితకి. సుధ ప్రేమపూరితమయిన చీవాట్లు కూడా ఆమెకి సంతోషాన్నే కలిగించాయి. షాప్ లో పర్మిషన్ అడిగి,  మర్నాడే వెళ్లి కాలేజీ లో పరీక్ష ఫీజు కట్టి, అప్లికేషను నింపి ఇచ్చి వచ్చింది. 

‘పరీక్షలు వ్రాసే సమయానికి తనకి తొమ్మిదో నెల వస్తుంది. రాయగలదా….? అప్పటికి సుధీర్ ఇంటికి వస్తాడా? అన్నట్లు, బెయిల్ అని ఏదో ఉంటుందేమో కదా…! విడిపించుకుంటే…!.’ గదిలో పడుకుని ఆలోచిస్తోంది. బయటికి వెళ్లి సుధీర్ స్నేహితుడు కృష్ణకి ఫోన్ చేసింది. సుచరిత పరిస్థితికి బాధపడ్డాడు కృష్ణ. కొద్దిసేపు సమయం తీసుకుని లాయర్ వివరాలు తెల్సుకుని వచ్చాడు. ఇరువురూ అప్పటికప్పుడే వెళ్లి లాయర్ని  సంప్రతిస్తే , ఆయన ఆమె ఉన్న పరిస్థితికి సానుభూతితో తనకి ఫీజు అవసరం లేదని చెప్పి, పదివేల ఖర్చు తో, సుధీర్ ని బయటికి తీసుకొచ్చాచ్చే ఏర్పాటు చేశాడు. 

ఇల్లు చేరిన సుధీర్ లో తప్పు చేసినందుకు కొంచెం కూడా పశాత్తాపం లేదు.

“ఈ డబ్బున్న ఆడవాళ్ళు, కట్టల కొద్దీ   బంగారం మెళ్ళో వేసుకు తిరుగుతూ ఉంటారు. వాళ్ళ మొగుళ్ళకి డబ్బులు న్యాయంగా వచ్చినయ్యా? దొంగలు వాళ్ళు. మోసగాళ్ళంటే  వాళ్ళు. నా లాంటి అమాయకులు కాదు.  కడుపు కోసం ఏదో ఒక్కసారి కొట్టేస్తే, ఈ పోలీసులు అక్కడికి నేనేదో హత్య చేసినట్లు, తీసుకెళ్ళి లాకప్ లో పెట్టి చావగొట్టారు. దొంగలు దొంగలు ఊళ్లు దోచుకున్నట్లు, నా లాంటి వాళ్ళ దగ్గరనుంచీ లాక్కున్న నగలు, అసలు వాళ్లకి ఇస్తారనుకున్నావా? పట్టికెళ్ళి వాళ్ళ పెళ్ళాల మెడల్లో వేస్తారు. ఈ వ్యవస్థ మారాలి. ఉన్నవాళ్ళ నుంచి లాక్కుని లేని వాళ్లకి పంచాలి.” ఇంకా ఏవేవో అన్నాడు సుధీర్. 

తప్పు చేసినా తనదే పై చేయి అన్నట్లున్న సుధీర్లోని అహంకారానికి విస్తుపోయింది సుచరిత. అతనికేదో బుద్ది చెప్పాలనుకోవడం తన బుద్ది తక్కువ అనుకుని ఊరుకుంది. భోజనం వడ్డించింది. ఆవురావురుమంటూ తిన్నాడు.  

“అన్నట్టూ… నువ్వు పెట్టిన ఖర్చులకి డబ్బులెక్కడివీ….?” అడిగాడు సుధీర్. 

“షాప్ లో అడిగి తీసుకున్నాను” 

ఆమె మాటలు నమ్మలేదు సుధీర్. అయినా ఊరుకున్నాడు అప్పటికి. డబ్బు కోసం రాత్రి తెగ వెతికాడు. దొరకలేదు. సుచరిత ఉద్యోగానికి వెళ్ళిపోయాక, ఇల్లంతా వెతికాడు ఎక్కడా దొరకలేదు. పిచ్చివాడయిపోయాడు. డబ్బాల్లో వెతికాడు. బట్టల్లో వెతికాడు. ఎక్కడా పైసా దొరకలేదు. మొబైల్ ఫోను రీఛార్జికి కూడా రూపాయి లేదు.  గొంతులో మందు పడక వారం దాటింది. నాలిక పిడచ కట్టుకు పోతోంది అతనికి.

“అర్జంట్ గా సుచరితకి మందులు కొనాలి. ఒక్క నాలుగొందలు ఇవ్వండి. రాత్రికి ఇచ్చేస్త్గాను ప్లీజ్…!” పొరుగింటావిడని అడిగాడు సుధీర్. కడుపుతో ఉన్న పిల్లకి నిజంగానే అవసరమొచ్చిందనుకుని ఒకటికి పది సారులు రాత్రికి తిరిగి ఇచ్చేయాలని చెప్పి ఇచ్చిందావిడ. ఆ డబ్బులతో తాగేశాడు సుధీర్. తృప్తి కలగలేదు. త్రాగిన మందు పని చేయడం మొదలయింది. తూలుకుంటూ సుచరిత పనిచేసే సూపర్ మార్కెట్ కి  వెళ్ళాడు.

“సుచీ…! పనుంది. ఇంటికి రా….!" దగ్గరగా వెళ్లి చెప్పాడు.

“ఇప్పుడా…! నన్ను పంపుతారా? అయినా ఏం పని? ఏంటి సుధీర్? తాగొచ్చావా?” ఎవరయినా చూస్తున్నారేమో అని భయం భయంగా చూస్తూ, ముక్కు మూసుకుంటూ  అడిగింది.

“నా సంగతి సరే…! డబ్బులిచ్చెయ్!” 

“ఏ డబ్బులు? నా దగ్గరేమున్నాయి?”

“మర్యాదగా ఇవ్వు! ఇల్లంతా వెతికాను. లేవు. నువ్వు నీ బ్యాగ్ లో వేసుకొచ్చేశావు.. గొడవెందుకు ఇచ్చేసేయ్…!” గొంతు పెంచి అడుగుతున్న సుధీర్ ని, సుచరితని గమనించ సాగారు అందరూ.

“వెళ్ళిపో..! సుధీర్.. తర్వాత మాట్లాడుకుందాం. రాత్రికి ఇంటికి వస్తానుకదా…! నువ్వింటికి వెళ్ళు ప్లీజ్….!” చెప్పింది సుచరిత.

“వెళ్ళిపోతాను. డబ్బులివ్వు…! డబ్బులు లేకుండానే నన్ను వదిలేశారా?” పెద్దగా అరుస్తున్నాడు సుధీర్. 

“ఎవడమ్మా వీడు? కష్టమర్ కాదు కదా…! మీ వాళ్ళా?” షాప్ లో తిరుగుతున్న బౌన్సర్ అడిగాడు సుచరితని.

“నువ్వెవడివిరా?  తను నా భార్య! ” 

“ఇంటి దగ్గర నీ భార్య. ఇక్కడ ఆమె మా ఎంప్లాయీ!  మిస్టర్…! మర్యాదగా బయటికి నడువు.” చాలా నెమ్మదిగా అంటూ, సుధీర్ చొక్కా వెనుక కాలర్ని గట్టిగా పట్టుకుని బయటికి తీసుకెళ్ళబోతూ ఉంటే,

“చంపేస్తాను… చూస్తావేంటి? చెప్పవేంటి? మొగుడిని అని చెప్పుకోవడానికి సిగ్గా? ఒరేయ్ రాస్కెల్… నా మీద చెయ్యి వేస్తావా.. బ్రతకాలని లేదా….?” ఏదేదో పేలసాగాడు.

“ఏంటమ్మా ఈ న్యూసెన్స్? బిజినెస్ అవర్స్ లో ఈ గోల ఏమిటి? అతన్ని తీసుకుని వెళ్ళిపో….? రేపొచ్చి నీకు రావాల్సిన జీతం తీసుకుని వెళ్ళిపో…!” షాప్ యజమాని దగ్గరకొచ్చి చెప్పాడు సుచరితతో. అప్పటికే సుధీర్ ని బలవంతంగా బయటికి నెట్టేశారు. రోడ్డు మీద నిల్చుని ఏదేదో అరుస్తున్నాడు సుధీర్.

“ప్లీజ్ సర్….! ఉద్యోగంలో నుంచీ తీసేయద్దు. ఇదే  ఆధారం సర్ నాకు. ఇంకోసారి ఇలా జరగకుండా చూసుకుంటాను.” ఆయన కాళ్ళు పట్టుకునేటంత పని చేసింది కన్నీళ్ళతో సుచరిత.

“కాదమ్మా…! ఎలాగూ మరో నెల కన్నా నిన్ను ఉద్యోగంలో ఉంచుకోలేము. డెలివరీ అయ్యాక రా..! ఖాళీ ఉంటే తీసుకుంటాను. ఇంక వెళ్ళండి…!.” విసవిసా వెళ్ళిపోయాడు షాప్ ఓనర్. ‘నీదే ఆలశ్యం’ అన్నట్లు చూస్తున్న సెక్యూరిటీ గార్డును దాటుకుని, తనతో పాటు పనిచేసే ఒక పెద్దావిడ పుష్పలత  దగ్గరకు వెళ్ళి, సెల్లార్ లోనే ఉన్న స్కూటీ ని ఒకటి రెండు రోజుల్లో వచ్చి తీసుకెళ్తానని కన్నీళ్ళతో చెప్పి వచ్చి  తన బ్యాగ్ తీసుకుని బయటికి నడిచింది సుచరిత. స్కూటీ ఉందన్న సంగతి సుధీర్ ముందు బయట పెట్టడం ప్రమాదమన్న విషయం అంత  బాధలోనూ గుర్తుంచుకుంది. 

“ఇదొక ఉద్యోగం.. ఇది పోయిందని నీ ఏడుపు! ఛీ… !  కిరాణా కొట్లో పనిచెయ్యడానికి సిగ్గులేదూ? నువ్వున్నావని ఊరుకున్నా…! పొడిచి పారేసేవాడిని….! ” ఇంకా ఏదేదో అరుస్తున్న, సుధీర్ చేతిని పట్టుకుని గబగబా రోడ్డు దాటి, ఆటో మాట్లాడి ఇంటికి తీసుకెళ్ళిపోయింది సుచరిత

ఆటోలోనే సుచరిత బ్యాగ్ లాక్కుని , వెతకసాగాడు సుధీర్.  సుధ ఇచ్చిన డబ్బులో పదివేల పైన కొంత చిల్లర ఖర్చవగా, మిగిలిన డబ్బుని కొంత తన బ్యాగ్ లో, మరి కొంత తన లోదుస్తులకి ఉన్న జేబులోను దాచుకుని తన వెంటనే ఉంచుకుంది సుచరిత. బ్యాగ్ లో ఉన్న అయిదు వేలు తీసుకుని పాకెట్ లో పెట్టుకున్నాడు సుధీర్. దారిలోనే ఆటో దిగి వెళ్ళిపోయాడు. 

తాళం తీసి నేలమీదే ఒరిగిపోయింది. ఉద్యోగం పోయిందన్న దిగులుతో వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. 

 

***

‘ఇప్పుడెలా? ఎలా బ్రతకాలి? ఈ ఉన్న డబ్బులు కూడా మిగులుతాయని నమ్మకం లేదు. ప్రయత్నిస్తాను. సుధీర్ని మార్చుకుంటాను. అడుసు త్రొక్కి కాలు కడుక్కున్నంత తేలికయిన పని కాదు కాపురమంటే. అమ్మ పోయాక కూడా బ్రతకగలిగాను.  స్వంత ఇంట్లో అనాథలా, పనిమనిషిలాగా అయినా బ్రతుకు సాగిస్తూనే పరీక్షలు వ్రాసి పాసవుతాను. భోజ్యేషు మాతా, శయనేషు రంభా, క్షమయా ధరిత్రి అంటారుగా స్త్రీని. ప్రయత్నిస్తాను. మార్చుకుంటాను.’ పాజిటివ్ గా అల్లోచించే ప్రయత్నం చేస్తోంది సుచరిత. 

రాత్రికి తూలుతూ వచ్చాడు సుధీర్. గుప్పున వస్తోంది వాసన. 

అంత త్రాగినా ఇల్లూ, భార్యా మాత్రం గుర్తుండడం చేత నేరుగా ఇంటికి వచ్చి, నేల మీదే నిద్రపోయాడు.

నిర్లిప్తంగా ఊరుకుంది సుచరిత. మారడని తెలిశాక వెంటపడడంలో అర్థం లేదని తన కడుపులో బిడ్డ కోసం అన్నం తిని పడుకుంది. 

****

తెల్లవారుతోంది.

ఎవరో దబదబా తలుపులు బాదుతున్నారు.. 

చటుక్కున లేచింది సుచరిత. 

తలుపులు తీసింది.. 

ఎదురుగా పోలీసులు. 

అవాక్కయింది సుచరిత. సుధీర్ ఇంకా నిద్రలోనే ఉన్నాడు.

"సుధీర్ ఉండేదిక్కడే కదమ్మా? "

ఏమీ మాట్లాడలేదు సుచరిత. పోలీసులతో పాటు వచ్చిన మరో వ్యక్తి చెప్పాడు, "అవును సార్! ఇక్కడనే....అగో పండిండు, జూడుండ్రి." 

"నాకు… నాకేం తెలీదు... నేనేం చేయలేదు... సార్... ప్రామిస్.... సార్... సార్....!" వీపు మీద పడిన దెబ్బకు ఉలిక్కిపడి లేచిన సుధీర్, ఎదురుగా కనిపించిన పోలీసులతో అన్నాడు.

"పద...స్టేషన్ లో చెబుదువు.... నడు... చల్...గబ్బు నాయాల... కంపు.... మొకం కడిగి రా…!." అంటూ బయటికొచ్చిన పోలీసు,

"ఏమిటి తల్లీ.... బంగారు బొమ్మలాగా ఉన్నావు.... ప్రెగ్నంట్ వి....ఎలా భరిస్తున్నావు వీడిని? నిన్న రాత్రి టోలీచౌకీ దగ్గర బార్ లో నానా రభస చేసి, ఫర్నిచర్ విరగ్గొట్టి ఓనర్ ని కొట్టారు, వీడు వీడి దోస్తులు."

"ప్లీజ్ సార్... పరువు గలవాళ్ళం. మరోసారి జరగకుండా చూస్తాను..!." ఏడ్చింది సుచరిత.

"చదువున్న మూర్ఖులు వీళ్ళు. మర్యాద జరిగితే గానీ దార్లో పడరు. భయపడకు…!.ఏం కాదు!." ధైర్యం చెప్పి, సుధీర్ ని వాన్ ఎక్కించాడు పోలీసు.

ఏడవడానికి కూడా ఓపిక లేదు సుచరితకి. ఏం చేయాలో తోచడం లేదు. ఎటు వెళ్ళాలో తెలీదు. చాలా సేపు కళ్ళు మూసుకుని కూర్చుండిపోయింది. కడుపులో ఉన్న బిడ్డ అనిశ్చితితో కదులుతోంది. తలుపు తట్టిన చప్పుడు. భయం భయం గా తలుపు తీసింది.

ఇంటావిడ.

"మొగుణ్ణి పోలీసులతో పంపించి హాయిగా పడుకున్నావా పతివ్రతా....! ముందు ఇల్లు ఖాళీ చెయ్యి....!" 

"మీ కూతురి లాంటి దాన్నమ్మా....!సడెన్ గా పొమ్మంటే ఎటు పోను? ఎవ్వరూ లేరండీ నాకు....!"

"హు… నువ్వు నా కూతురివా…! బాగా చెప్పావు…! ఇల్లు ఖాళీ చేసెయ్యి…!" 

"ప్లీజ్…! వేరే ఇల్లు చూసుకునేదాకా సమయమివ్వండమ్మా....!అయినా... ఈ నెలాఖరు దాకా మా అద్దె డబ్బులున్నాయమ్మా....!." బ్రతిమిలాడింది.

“అదేమీ కుదరదు.... వారం రోజులిస్తున్నా టైము. దొంగలకు, లోఫర్లకీ ఇళ్ళద్దెకిచ్చేంతగా ఎదగలేదు మేము." కోపంగా అని వెళ్లి కారులో కూర్చుందామె. 

ఊరి చివర ఇల్లు కట్టి, మూడు పడకగదుల పోర్షన్ లో ఒక బెడ్ రూమ్ విడిగా సుచరిత, సుధీర్లకి అద్దెకిచ్చారు. ప్రక్కన ఉన్న పోర్షన్ లో పది రోజుల క్రితమే మరో కుటుంబం దిగింది. పొద్దున్నే వెళ్లి రాత్రికి వచ్చే   సుచరితకి వాళ్ళతో పరిచయం కాలేదు. సుధీర్ ప్రవర్తన వలన, ఉద్యోగం పోయిన ఈ నాలుగయిదు రోజుల నించీ, తనకు తానే నాలుగ్గోడలకి పరిమితమై పోయింది సిగ్గుతో. 

***

ఇంటి యజమానురాలు బయటికి తోసేయడం ఖాయం. 

ఏం చేయాలిప్పుడు? తలపోటు, ఆకలి, నీరసం, అవమాన భారం, ఆత్మ న్యూనత అన్నీ ఒక్కసారిగా ముప్పిరిగొని ఏడుపొస్తోంది. బ్రతుకు మీద రోత పుడుతోంది. 

పొట్ట తడుముకుంది సుచరిత. ఎంతో సున్నితంగా కదులుతోంది శిశువు. ఆడో మగో తెలీదు. తన రక్తం. తన శరీరంలో భాగం. చిట్టి చేతులూ, కాళ్ళూ కదిలిస్తూ తనని అనునయిస్తున్నట్లు కదులుతోంది. 'నన్ను బ్రతకనీ అమ్మా…!' అని అడుగుతోందా…? బిడ్డని ఊహించుకుంటూ ఉంటే తెలియని సంతృప్తి కలుగుతోంది. ఎలా దీన్ని చంపడం? తాను చచ్చిపోతే అదీ చచ్చిపోతుంది.  

సంపాదన లేకపోయినా అహంకారం నిండిన సుధీర్ ని మార్చడం తన వల్ల కాదు. మళ్ళీ విడిపించడానికి ప్రయత్నిస్తే....! ఉన్నది కాస్తా బెయిలు కోసం, లాయరు కోసం ఖర్చయి పోవడం తప్ప, సుధీర్ మళ్ళీ అరెస్ట్ అవడానికి ఎక్కువ సేపు పట్టదు. ఒకసారి పోలీసుల రికార్డులలోకి వెళ్లిన మనిషిని ఎప్పటికీ  అనుమానితుడిగానే చూస్తారు. సుధీర్ని బయటికి  తీసుకురావాలనే అనిపించినా, డబ్బు కనబడితే  మనిషి దొరకడు. త్రాగితే మనిషి లాగానే ఉండడు. నయానా, భయానా ఎలా చెప్పినా వినే మనిషి    కాదు. దెబ్బలకి   ఒళ్ళు హూనం అయిపోతోంది. ఆరు నెలల గర్భవతి అని కూడా చూడడు. ఉచితానుచితాలు తెలియవు. అప్పుడే కొడతాడు. అంతలోనే పసివాడిలాగా ఒడి చేరుతాడు. తప్పదా…? అతనిని వదులుకోలేదు కాబట్టి బ్రతుకు ముగించుకోక తప్పదా? ఎంత తప్పు చేసింది తాను? తెలియనితనం, ఒంటరితనం, అమాయకత్వం, తొందరపాటు అన్నీ కలిసి తనను నిస్సహాయురాలిని చేస్తే, ఈ కూపంలో ఇరుక్కుపోయింది. పెంపకంలోని లోపాలు సుధీర్ ని నాశనం చేశాయి. ఆప్యాయత కరువైన తన కుటుంబం తనని ఏకాకిని చేసింది. 'రేపు' అనే పదం భయపెడుతోంది. ఏం చేయాలి? ఈ నలుసును ఎలా వదులుకోవాలి? 

కొన్ని కోట్ల వీర్యకణాలు ఒక దానితో ఒకటి పోటీపడి, పోరాడితే ఏ ఒక్క కణమో నెగ్గుతుందట. ఈదుకుంటూ స్త్రీ గర్భాలయం లోకి ప్రవేశిస్తుందట. ఆత్రంగా ఎదురుచూస్తున్న అండకణంతో ఆనందంగా సంయోగం చెందుతుందట. అలా విజయం సాధించి ఏకమైనాక పిండంగా మారి, తొమ్మిది నెలలపాటు నిరంతరం చీకటి పోరాటం చేసి దిగ్విజయంగా శిశువు రూపంలో బయటికి వచ్చి ప్రపంచాన్ని పలుకరిస్తుందట. మనిషి బ్రతకడం కోసమే కాదు, పుట్టడం కోసం కూడా పోరాడాలి. విజయం కోసం పయనించాలి. ఏమో, ఈ బిడ్డ ఎంత గొప్పవాడవుతాడో? ఆడపిల్ల అయితే, నా కోసం ఎంత తపిస్తుందో? ఏం సాధిస్తుందో? నాతో పాటు దిక్కులేని చావుకు గురి చేసే హక్కు నాకేముంది? నేనూ... ఇలాగే పోరాడి పుట్టాను. పుట్టి పోరాడుతూనే ఉన్నాను. పుట్టడానికి సాధించిన విజయం, బ్రతకడానికి కూడా సాధించలేనా? ' ఆలోచనా ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతోంది సుచరిత. నిస్సహాయత్వంలో నుంచీ బ్రతుకు మీది తీపి వైపు మనసు పరిగెడుతోంది. 

'ఎలా బ్రతకాలి' అన్నది ప్రశ్న. 

'బ్రతుకుతాను. బ్రతుకునిస్తాను. బ్రతకనిస్తాను.' తనకు తానే కౌన్సిలింగ్ ఇచ్చుకుంది. కన్నీళ్లు తుడుచుకుని లేచింది. కాసిని వేడి టీ చేసుకుని త్రాగింది. సమయం ఉదయం పదకొండున్నర అవుతోంది. స్నానం చేసి, దేవుడికి నమస్కరించి అన్నం వండుకుని తిన్నది. 

'గుండె దిటవు చేసుకోవాలి. సుధీర్ ని వదులుకోవాలి. ఆ బంధం ఇక తెంచుకోవాల్సిందే! మనసును సంతోషంగా ఉంచుకోవాలి. తప్పదు. ప్రస్తుతం నా దగ్గర పదిహేను వేలున్నాయి. కొద్ది బంగారం ఉంది. ఇంకా అవసరం అయితే అమ్ముకునేందుకు నా బండి ఉంది. సాయంత్రం వెళ్లి తెచ్చుకోవాలి. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ సుధీర్ ని రానీయకూడదు. '  

కళ్ళు మూసుకుని ఒకటికి పది సార్లు చెప్పుకుంది సుచరిత. అలసటగా నడుము వాల్చింది. మాగన్నుగా నిద్ర పట్టింది. ఇంతలో.....

"అమ్మా....అయ్యో...." ఆర్తనాదం.

కలేమో అనుకున్న సుచరితకి క్షణం కూడా పట్టలేదు కల కాదు అని తెలుసుకోవడానికి. 

"హూ... అమ్మా....!" మూల్గిన శబ్దం. 

ఆలకించింది సుచరిత. కొద్ది సేపు నిశ్శబ్దం. మళ్ళీ ఆర్తనాదం లాంటి  మూలుగు. 

ఒక్క ఉదుటున లేచింది. 

***

వినిపిస్తున్న ఆ దీనాలాపన, మూలుగు ప్రక్క గదిలోనుంచీ అని అర్థమయ్యి లేచి కూర్చుంది సుచరిత.  బయటికి వచ్చి, ప్రక్క పోర్షన్ లోకి వెళ్ళింది. 

ప్రక్క ఇంట్లో  పెద్దావిడ. మెలికలు తిరిగి పోతోంది. చేతులు, కాళ్ళు వంకరలు తిరుగుతున్నాయి. ఆవిడ నాలుక కొరుక్కోకుండా నోట్లో గుడ్డ కుక్కి, చేతులు, కాళ్ళు ఒడిసి పట్టి బయటి వారికి వినిపించేలా సాయం కోసం గట్టిగా పిలిచింది సుచరిత.

పరిస్థితి విషమించక ముందే ఆవిడని బ్రతికించాలన్న తపనతో, ఆమెని మంచం మీదికి చేర్చి, పెద్దగా అరుస్తూ ఇంటి బయటికి వచ్చింది సుచరిత. దగ్గరలో ఇంటి నిర్మాణం జరుగుతోంది. అక్కడి మేస్త్రీ దగ్గరగా వచ్చాక, విషయం చెప్పి, వాళ్ళ సాయంతో పెద్దావిడని కారులో దగ్గర లో ఉన్న  ఆసుపత్రికి తీసుకు వెళ్ళింది. వెళ్ళేటప్పుడు, పెద్దావిడ వద్ద ఉన్న మొబైల్ ఫోను, సుధీర్ బ్యాగ్ లో తాను దాచిన డబ్బు, తన వద్ద ఉన్న డబ్బు కూడా హ్యాండ్ బ్యాగ్ లో వేసుకుంది. 

"అనవసరంగా రిస్క్ తీసుకుంటున్నమేమో అమ్మా..! భయమైతోంది. ఈమెకేదైనా అయితే మనమీదికొస్తది. చూడు, ఎట్లా గుడ్లు తేలేస్తోందో...? ఆస్పత్రిలో మస్తు పైసలు కట్టాల. ఆమె కొడుకులు బిడ్డలు ఏడుంటరో? " కారు డ్రైవ్ చేస్తూ అన్నాడు మేస్త్రీ.

"అలా ఎలా వదిలేస్తాం? మనుషులం కదా!" పెద్దావిడని ఒడిలో పడుకోబెట్టుకుంది సుచరిత.

తన దగ్గర ఉన్న పదిహేను వేలు డిపాజిట్ కట్టి దగ్గరున్న ఆసుపత్రిలో చేర్చింది. మేస్త్రీ ఒక్క నిమిషం కూడా ఉండలేదు. కారు రివర్స్ చేసుకుని వెళ్ళిపోయాడు.

ఆసుపత్రిలో వెంటనే చికిత్స మొదలు పెట్టారు. ఒక గంట గడిచాక, డాక్టర్ బయటికి వచ్చాడు.

"ఏమౌతారు మీకు? టైం కి తీసుకొచ్చారు. బీపీ పెరిగిపోయి పారాలిటిక్ స్ట్రోక్ వచ్చింది. కొద్ది ఆలశ్యం అయినా కాలో, చెయ్యో పడిపోవడమో, ఫేషియల్ డీఫార్మేషన్, మాస్క్యూలర్ డిస్ట్రోఫీ వంటివి సంభవించేవి." 

“చాలా సంతోషం. ఆమె నాకేమీ కారు.  మొబైల్లో చూసి ఆమె పేరు, వాళ్ళబ్బాయి వివరాలు తెలుసుకున్నాను. మాట్లాడాను. ముంబాయిలో ఉంటారతను.  ఈ రాత్రికల్లా వస్తారు. ఆవిడకి మందులేమైనా కావాలంటే చెప్పండి, తెచ్చిస్తాను."

ఆశ్చర్యపోయాడు డాక్టర్. 

"యు ఆర్ వెరీ గ్రేట్ అమ్మా...! సొసైటీకి మీలాంటి వాళ్ళే అవసరం." మెచ్చుకున్నాడు.

"మీ వంటి మంచి మనసున్న డాక్టర్స్ ఇంకా ఎక్కువ అవసరం సర్!" దండం పెట్టింది సుచరిత.

ఆ రాత్రికి పెద్దావిడ కొడుకు, కోడలు వచ్చారు. మూడు రోజులు గడిచాక డిశ్చార్జ్  అయిందావిడ. మందులు, ఫిజియో థెరపీల వలన  మళ్ళీ మామూలుగా అవుతుందని చెప్పారు డాక్టర్లు.

"నీకు థాంక్స్ ఎలా చెప్పాలో తెలియడం లేదు చెల్లీ…! నేనీ రాత్రికే వెళ్లిపోవాలి. అమ్మని తీసుకుని వెళ్ళగలిగే వీలు లేదు. మొన్నీమధ్య దాకా ఇక్కడే ఉన్న నాకు మంచి ఉద్యోగం రావడంతో ముంబై వెళ్లాను. నా భార్యా, ఇద్దరు పిల్లలూ అందరం ఒకే ఒక్క గదిలో ఉంటున్నాం. ముంబాయి మహానగరంలో అంత  కన్నా పెద్ద ఇల్లు అద్దెకు తీసుకునే స్థోమత నాకు లేదు. మా అమ్మని జాగ్రత్తగా చూసుకోవా?" జాలిగా అడిగిన ప్రసాద్ తో ఏం చెప్పాలో తెలియలేదు సుచరితకి.

"కానీ... నా పరిస్థితి…? జాబ్ పోయింది. నాకెవ్వరూ లేరండీ!  ఆధారం లేదు. నేను మీ అమ్మగారి కోసం  కట్టిన డబ్బు మీరు తిరిగిస్తేనే నాకు తిండి, బట్టా..!" చెప్పలేక చెప్పిందామె.

"అయ్యో... సారీ…! మర్చిపోయాను." అంటూ మొత్తం డబ్బు తిరిగి ఇచ్చేశాడు ప్రసాద్.

"నీ పరిస్థితి నాకు అర్థమయ్యింది. నాకు తెలిసిన  స్నేహితుడున్నాడు. డాక్టర్. అతని ఆసుపత్రిలో నీకు ఉద్యోగం ఏదైనా ఇప్పిస్తాడేమో అడుగుతాను. వాడి భార్య గైనకాలజిస్ట్. ఒక్క పని చెయ్యమ్మా! మా అమ్మకి తోడుగా నువ్వు  ఇక్కడే ఉండు. నేను కొంచెం నిలదొక్కుకుని అమ్మని ముంబాయి తీసుకుని వెళ్ళే దాకా చూసుకుంటే చాలు. నీకూ, అమ్మకీ కావాల్సిన డబ్బు నేను పంపుతాను." అతని అభ్యర్ధనని కాదనలేక పోయింది సుచరిత. 

అన్నట్టుగానే, ప్రసాద్ తన క్లోజ్ ఫ్రెండ్ డాక్టర్ శ్రవణ్ కుమార్ తో చెప్పి ఉద్యోగం ఇప్పించాడు సుచరితకి. తల్లి ప్రాణం కాపాడిన సుచరితకి పురుటి ఖర్చులు కూడా, ప్రసాద్ తనే పెట్టుకుంటానంటే, డాక్టర్ శ్రవణ్ కుమార్ భార్య వనజ ‘అక్కర్లేదు. నేనే చూసుకుంటాను అన్నా!’ అని చెప్పింది.

మర్నాడే డాక్టర్ శ్రవణ్  కుమార్ నర్సింగ్ హోంలో రిసెప్షనిస్ట్ గా చేరిపోయింది సుచరిత. పెద్దావిడకి వండి పెట్టి, ఇతర పనులకోసం పనిమనిషిని పెట్టి సాయంత్రానికి ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత మళ్ళీ ఆవిడని చూసుకునేది. వారిద్దరి మధ్య తల్లీ కూతుళ్ళ బంధం ఏర్పడింది.

ప్రతి రాత్రీ తన ఈ దిక్కులేని పరిస్థితికి కారణం అయిన సుధీర్ గుర్తొచ్చి ఏడ్చేది సుచరిత. 

తల్లిలా ఓదార్చి, అనాలోచితంగా, అవివేకంగా అతన్ని నమ్మి వచ్చిన సుచరితని చీవాట్లు పెట్టేది పెద్దావిడ. ఆవిడ మనసు మంచిది. లేవలేని పిల్ల పడే కష్టాలు, ఉద్యోగం చేయక తప్పని ఆమె పరిస్థితిని గమనించి తను చేయగలిగిన సాయం చేసేది. మనిషి కూడా ఆవిడ త్వరగానే కోలుకుంది. 

సుచరితని వాళ్ళ గది ఖాళీ చేయించి, తనతో పాటే ఉంచుకుంది పెద్దావిడ.

“రేపు సుధీర్ వస్తే ఎలా పెద్దమ్మా?” బేలగా అడిగింది సుచరిత.

"చూడూ... నువ్వు చెప్పిన దానిని బట్టి చూస్తే, అతగాడు మారడం అసంభవం. కష్టపడడం ఇష్టం లేనివాడిని నమ్ముకోవడం మనని మనం మోసం చేసుకోవడమే! పైగా త్రాగుడుకి బానిసైనవాడికి నీతి, నియమం ఉండదు. నువ్వు డబ్బులివ్వక పోతే, రేపు కన్నబిడ్డని కూడా అమ్మేస్తాడు. సొంత తల్లే అతన్ని కాదనుకుందంటే, అతని గురించి ఆలోచించడమే పొరపాటు. వద్దమ్మా! ఆ బంధాన్ని మర్చిపో!" 

పెద్దావిడ మాటలతో మరింత దుఃఖం కల్గింది సుచరితకి.

“ఎన్ని ఆటు పోట్లనో తట్టుకుంటేనో, శిల సాలిగ్రామం అవుతుందమ్మా! పూజలందుకోనవసరం లేదు, కనీసం స్త్రీని, ఒక మనిషిగా చూడగలిగే సంస్కారం  లేని మనిషిని జీవితాంతం భరించాలనుకోవడం అవివేకం. నీ తప్పును నువ్వే దిద్దుకో! నీ దారిని నువ్వే మలుచుకో! పెద్దదాన్ని. అనుభవం ఉన్నదాన్ని,  నా మాట విను. ఏడుస్తూ కూర్చుంటే, ఓదార్చే వాళ్ళెవరూ కూడా కలకాలం తోడుండరు తల్లీ! నీ ధైర్యం, నీ నిర్ణయం మాత్రమే నీకు తోడూ నీడ. నీ చదువు, సంస్కారం నీకు ఆయుధాలు. భయం వదిలెయ్యి. తెగించి ఓ నిర్ణయం తీసుకోమ్మా…!" పెద్దావిడ మాటలు సుచరిత మనసుకి చాలా ఓదార్పునిచ్చాయి.

***

"సుచరితా! ఈ సారి సుధీర్ కి ఆర్నెల్లు తప్పదంటున్నారు. నువ్వు ఒక్కసారయినా చూడడానికి కూడా పోకపోతివి. వాడు చాలా బాధపడుతున్నాడు." సుధీర్ మిత్రుడు శ్రీను ఆరోజు ప్రొద్దున్నే వచ్చి చెప్పాడు. 

ఒక్క క్షణం సుచరిత మనసు చలించింది. కళ్ళ నీళ్ళు గిర్రున తిరిగాయి. అంతలోనే గుండె దిటవు చేసుకుంది.

"శ్రీనూ..! ఇంకెప్పుడూ సుధీర్ విషయాలు చెప్పడానికి ఇక్కడికి రాకు. నేనిలా చెప్పానని అతనితో చెప్పు. ఇక నాకూ, సుధీర్ కీ ఎటువంటి సంబంధం లేదు." స్థిరంగా చెప్పి పంపేసింది సుచరిత.

ఇంట్లోకి వచ్చాక చాలా సేపు ఏడ్చింది.

"నా బిడ్డ 'మా నాన్నెవరు? ఎక్కడున్నారు?' అని అడిగితే ఏం చెప్పగలను పెద్దమ్మా?"

"ఎవరికెవరు తల్లీ? మా ప్రసాద్ నాలుగేళ్ళప్పుడు పోయారు వాళ్ళ నాన్న. నానా కష్టాలు పడి పెంచాను. చేతనయినంత చదివించాను. పెళ్లి చేశాను. వాళ్లకి కష్టం కాకూడదని, నేను ఊళ్లోనే ఉంటూ వచ్చాను. కాదని ఈ హైదరాబాద్ కి తీసుకొచ్చాడు. అంతా బాగుందనుకున్నాం. హఠాత్తుగా వాడి ఉద్యోగం కాస్తా పోయింది. పొట్ట చేత బట్టుకుని ముంబాయి వెళ్ళాడు. నేనిక్కడ మిగిలిపోయాను. కూతురు లేని లోటు తీర్చడానికేమో, ఆ దేవుడు నిన్ను చూపించాడు. తప్పదు. కాలానికి వదిలేయాల్సిందే చాలా విషయాలు!" వైరాగ్యంగా అంది పెద్దావిడ. 

*** 

నిండు గర్భిణీగా వెళ్లి బీయస్సీ ఫైనల్ పరీక్షలు వ్రాసి వచ్చింది సుచరిత. అటు ఉద్యోగం, ఇటు చదువు, పెద్దావిడ సంరక్షణ, తన ఆరోగ్యం ఇన్నింటితో సతమతం అవుతూ కూడా చిరునవ్వు చెరగనివ్వని సుచరితని డాక్టర్ శ్రవణ్ దంపతులు ఆప్యాయంగా చూసుకునేవాళ్ళు. అతి తొందరలోనే, ఆసుపత్రిలో ఉన్న అన్ని విభాగాలనీ అవగాహన చేసుకుని, తలలో నాలుకలాగా తిరిగే సుచరితంటే పేషంట్లకి కూడా అభిమానమే.

***

"పిల్లవాడు గుమ్మడి పండు లాగా ఉన్నాడు. అచ్చం నీ పోలికే!" తల్లిని తీసుకువెళ్ళడానికి వచ్చాడు ప్రసాద్.

ప్రక్కలో పడుకున్న అయిదు రోజుల పసివాడిని చూసి కళ్ళు తుడుచుకుంది సుచరిత. 

కాన్పు అయ్యే రోజున కూడా డ్యూటీ చేసింది సుచరిత. ఆ రోజు సాయంత్రం కాస్త నలతగా ఉండడంతో ఇంటికి వెళ్ళకుండా ఉండిపోయి, ఆ రాత్రే నార్మల్ డెలివరీ అయి, మగబిడ్డకి జన్మనిచ్చింది. 'పెద్దావిడని ప్రసాద్ తీసుకుని వెళ్ళిపోతే, ఈ పసికందుతో ఒంటరిగా ఎక్కడుండాలి? పసిపిల్లల్ని ఎలా పెంచాలో తెలీదే తనకి? వీడి సంరక్షణ కోసం తను ఇంట్లో ఉండిపోతే, గడిచేదెలా?' అయోమయంగా ఉందామెకి. 

ఎన్నెన్నో జాగ్రత్తలు చెప్పి వెళ్ళలేక వెళ్ళింది పెద్దావిడ. ఏ అవసరం ఉన్నా ఫోన్ చేయమని చెప్పి, సుచరిత చేతిలో కొంత డబ్బు పెట్టి వెళ్ళిపోయాడు ప్రసాద్. మళ్ళీ వాళ్ళని చూసే అవకాశం ఉండదేమో అని బాధపడింది సుచరిత. 

మరో అధ్యాయం ముగిసిపోయింది ఆమె జీవితంలో.

"నువ్వేం భయపడకు సుచరితా! పిల్లవాడికి ఆరోనెల వచ్చేదాకా నువ్వు లీవ్ తీసుకో! జీతం పంపిస్తాను. నీ లాంటి చురుకైన మనుషులు, ఏ సంస్థకయినా అసెట్స్." పసివాడిని ఎత్తుకుని చెప్పింది డాక్టర్ వనజ.

ఆవిడకి ఎలా కృతఙ్ఞతలు చెప్పుకోవాలో తెలియలేదు సురితకి. బిడ్డను ఎత్తుకుని ఇంటికి చేరింది. పిల్లవాడికి అమ్మ పేరు కలిసొచ్చేలా  శ్రీకర్ అని పెట్టింది.

***

"నా బిడ్డ... నా కొడుకు... నా లైఫ్... నా వైఫ్…!" ఇంట్లోకి వస్తూనే ఆనందంగా ఎగరసాగాడు సుధీర్. ఆ రోజే బాబుకి మూడు నిండి నాలుగో నెల వచ్చింది.

జైలు నుంచీ విడుదలయ్యి ఇంటికి వచ్చిన సుధీర్ ఆనందం పట్టలేక పోతున్నాడు. 

"వెళ్ళు.. సుధీర్... వెళ్ళిపో... నా బ్రతుకు నన్ను బ్రతకనీ…!" అతని చేతుల్లో నుంచీ కొడుకుని తీసుకుని అంది సుచరిత.

"ఎక్కడికి వెళ్ళను సుచీ? నాకెవరున్నారు చెప్పు? చెప్పు.. పోతాను.. చచ్చిపోతాను!" భోరుమన్నాడు.

"నీ ఇష్టం...నీ తాగుడుకి, తిరుగుడుకి నా దగ్గర డబ్బులేదు సుధీర్. వీడినయినా సక్రమంగా పెరగనీ…!"

కాళ్ళ మీద పడ్డాడు సుధీర్. జన్మలో త్రాగననీ, దొంగతనం చేయననీ, కొట్టననీ ప్రమాణం  చేశాడు. నమ్మలేదు సుచరిత. కానీ, స్త్రీ సహజమయిన జాలి, ప్రేమలకు లొంగిపోయింది.

నాలుగు రోజులు చాలా అభిమానం, గౌరవం. ప్రేమలతో భార్యాబిడ్డలను చూసుకున్న సుధీర్ కి మళ్ళీ నాలుక మందు రుచులని కోరడంతో, పిల్లాడికి  పాలడబ్బా కొనమని ఇచ్చిన డబ్బులతో త్రాగొచ్చాడు. గొడవ పడింది సుచరిత. మళ్ళీ ఇద్దరికీ వాగ్యుద్ధం. ఆ తర్వాత, సుధీర్ చెయ్యి చేసుకోవడం యధాప్రకారం మొదలయ్యాయి. అతన్ని మళ్ళీ నమ్మిన తనను తనే తిట్టుకుంది సుచరిత. ఏం చేయాలో పాలు పోలేదు. అదృష్టవశాత్తూ, తను హస్పిటల్ లో ఉద్యోగం చేస్తున్న విషయం అతనికి తెలీదు కనుక, ఆ జీతం మీద అతని కన్ను పడలేదు. వెతికినా ఒక్క రూపాయి కూడా దొరక్కపోవడంతో, ఎప్పటిలాగే చెయిన్ కొట్టేయడం, దొరికిపోవడం, పోలీసులు కేసు పెట్టి జైల్లో పెట్టడం జరగడానికి పదిహేనురోజులు పట్టిందంతే! ఈ సారి కొద్దిగా కూడా విచారించలేదు. తృప్తిగా నిట్టూర్చింది సుచరిత. 

***

డిగ్రీ రిజల్ట్స్ వచ్చాయి. పాస్ డివిజన్ లో పాసయ్యింది సుచరిత. ఎప్పుడూ తొంభై శాతం పైన వచ్చే మార్కులు, ఈ సారి యాభై శాతం కూడా రాలేదు. అయినా పాసయ్యాను చాలు , అదే పదివేలనుకుంది. ఒక డిగ్రీ అంటూ చేతికొచ్చింది, ఇక చదువు చాలనుకుంది.

బాబుకి అయిదోనెల వచ్చింది. సుచరితకి ఇక ఆ ఇంట్లో ఉండాలని అనిపించలేదు. 

'పారిపోతున్నానా... నేను పిరికిదాన్నా? సుధీర్ నుంచి తప్పించుకుంటున్నానా? చుట్టు ప్రక్కలవాళ్ళ చూపులను తప్పించుకోవాలి అనుకుంటున్నానా? నెలనెలా అద్దె కడుతున్నప్పుడు ఇల్లు ఖాళీ చేయడం అవసరమా?" తనని తానే ప్రశ్నించుకుంది.

"భయపడి పారిపోవడం కాదు. క్రొత్త వాతావరణం క్రొత్త ఉత్తేజాన్ని, కొత్త పరిసరాలని అందించి సుధీర్ తాలూకు జ్ఞాపకాలు  మాసిపోతాయనే ఆశ." తనకి తానే సమాధానం కూడా చెప్పుకుంది.

బాబును జాగ్రత్తగా చీరతో నడుముకి చుట్టుకుని, స్కూటీ మీద బయల్దేరి, శ్రవణ్  నర్సింగ్ హోమ్ చుట్టుప్రక్కల అద్దె ఇళ్ల కోసం వెతికింది సుచరిత. రెండు గదుల చిన్న పోర్షన్ ఒకటి దొరికింది. అద్దె కూడా అందుబాటులోనే ఉంది. పిల్లలు పెద్దవాళ్లయి వెళ్ళిపోయాక, పెద్ద ఇంట్లో మిగిలిన పెద్దవాళ్ళ ఇల్లది. తోడు కోసం రెండు గదులు అద్దెకిస్తున్నారు. ఇంటాయన రిటైర్డ్ ఉద్యోగి. 

"అంకుల్, ఇల్లు నాకు నచ్చింది. మా నాన్నగారిలాంటి వారు కనుక నిజం చెప్పేస్తున్నానండీ! నాకు పెళ్లయ్యింది. నా దురదృష్టం, నా భర్త నిలకడ లేని మనిషి. భార్యా బిడ్డల పట్ల, కన్నవారి పట్ల బాధ్యత లేని వ్యక్తి. నా పట్ల మీకు నమ్మకం ఉంటేనే అద్దెకివ్వండి. అతన్ని నేనిక రానీయను. మీకు ఇబ్బంది కలుగనీయను." సూటిగా నిజం చెప్పేసింది సుచరిత.

ఇంటావిడ కొద్దిగా సంశయించింది. కానీ ఇంటాయనకు ఆమె నిజాయితీ నచ్చింది. సుచరితకు ఇల్లు దొరికింది.

క్రొత్త ఇంట్లోకి మారాక, సుచరిత మొదటగా చేసిన పని సుధీర్ తల్లి శాంతగారికి ఫోన్ చేయడం.

"ఆంటీ! ఇన్నాళ్ల తర్వాత మీకు ఫోన్ చేస్తున్నందుకు క్షమించండి. మీతో చెప్పుకోవాల్సిన విషయాలు, అప్పగించాల్సి ఆస్తులు ఉన్నాయి. వీలుండే టైం చెప్పండి. నేనే వస్తాను. అనుమానం వద్దు, ఉండిపోను.  తిరిగి వెళ్ళిపోతాను."

శాంతగారు చాలా బాధపడ్డారు. 

"నాకు నీ మీద జాలి తప్ప కోపం లేదు సుచీ! నాకూ చూడాలని ఉంది నిన్ను. నిజానికి నాకు వాడి మీద కూడా కోపమేమీ లేదు. వాడిలో మార్పు వస్తుందని ఆశించి భంగపడ్డాను. నష్ట పోయాను. ఇంకా నష్ట పోవడానికి, సుధ జీవితం తప్ప మరేమీ లేదు నా వద్ద. చెప్పు.. ఎప్పుడొస్తావు? ఆ రోజు నేను  శెలవు పెడతాను." చెప్పింది శాంత.

వచ్చే ఆదివారం ఉదయం వస్తానని చెప్పింది సుచరిత. ఈ లోగా తన ఖాళీ సమయంలో ఎంతో కొంత సంపాదించే మార్గం కోసం ఆలోచించింది. తను ప్రస్తుతం ఖాళీగా ఉంది. ఎటూ బాబుకి ఆరో నెల నిండే వరకూ ఆసుపత్రి వాళ్ళు జీతం ఇస్తారు. బాబు ఎక్కువ సేపు నిద్రలోనే ఉంటాడు కనుక ఏదో ఒకటి చేసి కొంత సంపాదించాలన్న కోరిక కలిగింది. పెట్టుబడి లేకుండా చేయగల వ్యాపారం కావాలి. ఒక రోజంతా ఆలోచించాక ,  ఒక నిర్ణయానికి వచ్చింది. తన దగ్గరున్న స్కూటీ ప్రస్తుతం ఖాళీగా ఉంది. ఆర్జనకు దీన్ని ఎందుకు వాడుకోకూడదు అనుకుంది. అనుకున్నదే తడవు, దగ్గరలో ఉన్న ప్రింటర్స్ దగ్గరకెళ్ళింది .  ‘స్కూటీ డ్రైవింగ్ నేర్పబడును. స్త్రీలకు మాత్రమే’ అన్న క్యాప్షన్ తో పాటు తన ఫోన్ నెంబర్ కూడా వ్రాసిచ్చి  పాంఫ్లెట్ ప్రింట్ చేయించి పది ప్రదేశాలలో అంటించింది. అంటించిన గంటలోపే నలుగురు సంప్రతించారు. బాబుని చూసుకోవడానికి ఇంటి యజమానుల ఇంట్లో పని చేసే అమ్మాయి ఒప్పుకుంది. కార్యరంగం లోకి దూకింది సుచరిత. మధ్య మధ్య ఇంటికి వచ్చి బాబు ఆకలి తీర్చి డ్రైవింగ్ శిక్షణకి వెళ్ళేది సుచరిత.

***

ఆదివారం. 

అత్తగారి   కోసం, సుధ కోసం కొన్న స్వీట్లు తీసుకుని బాబుతో సహా వాళ్ళింటికి వెళ్ళింది సుచరిత. దాదాపు ముప్పై కిలోమీటర్ల దూరం. 

సుచరితను చూడగానే  శాంతగారు కన్నీళ్లు ఆపుకోలేక పోయారు. సుధయితే కౌగిలించుకుని ఏడ్చేసింది. బాబుని ఎత్తుకున్న, శాంతగారికి  చెక్కిన శిల్పం లాంటి సుచరిత చిక్కి శల్యంలాగా తయారయిన తీరుకి గుండె బరువెక్కింది. పూస గ్రుచ్చినట్లు జరిగిన కథంతా  వివరంగా చెప్పింది సుచరిత.  ముగ్గురూ ఒకళ్ళనొకళ్ళు ఓదార్చుకున్నారు.

"ఆంటీ! ఇదీ జరిగిన కథ. ఒక్కటే తప్పు. నా బ్రతుకుని సర్వ నాశనం చేసింది. మీ మాట వినక పోవడం వలన జరిగిన అనర్థం ఇది. శిక్ష  అనుభవిస్తున్నాను. నన్ను క్షమించండి, మీకూ తప్పలేదు శిక్ష. ఇదుగో శ్రీకర్…! మీ వారసుడు. మీ వంశాంకురం. వీడిని మీకు చూపించడం నా ధర్మం. అందుకే వచ్చాను. ఇప్పుడు, నాకు మీ సలహా కావాలి. నన్నేం చేయమంటారు? మూడు సార్లు జైలు పాలయిన సుధీర్ తో ఇలాగే కలిసి జీవించమంటారా? వదిలేసి నా బ్రతుకు నన్ను బ్రతకమంటారా? మీ మాటను తూ చా తప్పకుండా పాటిస్తాను." ఆవిడ చేతులు పట్టుకుంది సుచరిత.

"నాకు నువ్వొకటి, సుధ మరొకటీ కాదు సుచీ! నేరస్తుడి చెల్లెలికి పెళ్లి కావడం ఎంత కష్టమో, నాకు అనుభవ పూర్వకంగా తెలుస్తోంది. సుధకి పెళ్లి చేయడం అనేది, నా ముందున్న అతి పెద్ద టాస్క్. మరో ముఖ్య విషయం ఏమిటంటే ఈ చిట్టి తండ్రిని రేపు ఎవరూ కూడా నేరస్తుడి కొడుకుగా గుర్తించకూడదు. వాడి జీవితం నవ్వుల పాలు కాకూడదు. అలా కాకూడదు అంటే, నువ్వు, సుధీర్ కి దూరంగా బ్రతకక తప్పదు. సమాజంలో ఎవరికైనా సరే, మంచి మనిషిగా మారే ఉద్దేశ్యం ఉంటే తప్ప, బయటి నుంచీ ఎవ్వరూ మార్చలేరు. ' వేరుపురుగు చేరి వృక్షంబు చెరచును ' అన్నట్లు, సుధీర్ వలన మన అందరి బ్రతుకులూ కకావికలయ్యాయి. అందుకే చెప్తున్నా, మా వాడిని నీ దగ్గరకు రానీకు. వాడి ఊసు, ఉనికి పిల్లవాడికి తెలియనీయకు. పాత జీవితాన్ని మర్చిపోయే ప్రయత్నం చెయ్యమ్మా...బ్రతకడం కాదు, జీవించాలి నువ్వు. " 

శాంతగారి మాటలు సుచరిత హృదయాన్ని తాకాయి. ఆవిడ హృదయ వైశాల్యానికి అబ్బుర పడింది. అక్కడే భోజనం చేసి, సాయంత్రం దాకా ఉంది. తేలికయిన మనసు తో ఇల్లు చేరింది.

బాబు, డ్రైవింగ్ క్లాసులు, ఇంటి పని . ఇవి తప్ప మరో వ్యాపకం లేకుండా గడిపిన  సుచరిత ఆ మూడు నెలల కాలంలోనే యాభై వేల దాకా దాచగలిగింది. ప్రసూతి శెలవు ముగించుకుని, పిల్లవాడిని చూసుకునేందుకు ఫుల్ టైం ఆయాని నియమించుకుని తిరిగి ఆస్పత్రి విధుల్లో చేరింది.

                                                                             ***                  

“నువ్వొచ్చావు. నా సగం బెంగ తీరింది సుచరితా…! మన హాస్పిటల్ లో పాథలాజికల్ ల్యాబ్ కూడా పెట్టాలనుకుంటున్నాను. మనకీ,  పేషెంట్స్ కీ కూడా ప్రయోజనకారిగా ఉంటుంది. దాన్ని నువ్వే నిర్వహించాలి. రెసెప్షనిస్టు పోస్టు కి  నీ ప్లేస్ లో ప్రియ అనే అమ్మాయిని  చేర్చుకున్నాం. తనని తీసేయడం నాకు మనసొప్పడం లేదు. ఎటూ బయోలజికల్ సైన్స్ స్టూడెంట్ వి కదా…! కొద్దో, గొప్పో తెలిసే ఉంటుంది. ఇక టెక్నిషియన్స్, కెమిస్ట్ ఎలాగూ ఉంటారు.. రిపోర్ట్ మేనేజ్మెంట్ చూసుకోవాలి నువ్వు. చాలా జాగ్రత్తగా చేయాల్సిన పని అది.” డాక్టర్ శ్రవణ్ అన్నాడు.

"అలాగేనండి " అంది సుచరిత.

కేవలం బిల్లింగ్, పేమెంట్, రిపోర్ట్స్ తయారు చేయడం, వాటిని సక్రమంగా నిర్వహించడం మాత్రమే కాకుండా, ల్యాబ్ లో జరిగే టెస్ట్స్ అన్నింటినీ ఇష్టంగా చూసేది సుచరిత. కొన్ని సార్లు, తానే చేసేది కూడా. ఆసుపత్రిలో ఉన్న అన్ని విభాగాలకు సంబంధించిన విషయాలు అవగాహన చేసుకుని, పేషెంట్లకి చక్కని గైడెన్స్ ఇచ్చేది సుచరిత. డాక్టర్  శ్రవణ్ దంపతులకు, సుచరిత తలలో నాలిక అయ్యింది. 

"సుచరితా! పార్ట్ టైం కోర్సెస్ ఉన్నాయి. ఏదైనా ప్యారా మెడికల్ ట్రైనింగ్ సంస్థ లో చేరి సర్టిఫికెట్ సంపాదించుకోకూడదూ…!" సలహా ఇచ్చింది డాక్టరమ్మ.

ఆవిడ సలహా నచ్చింది సుచరితకి. డాక్టర్ దంపతుల సాయంతో, కేవలం సాయంత్రాలు మాత్రమే క్లాసెస్ నడిచే మంచి ఇన్స్టిట్యూట్ లో చేరింది. అందుకుగానూ, హాస్పిటల్ డ్యూటీని ఉదయం నుంచి మధ్యాహ్నం వరకూ మాత్రమె ఉండేలా ఏర్పాటు  చేసుకుంది. ప్రతి సాయంత్రం అయిదు నుంచీ తొమ్మిది దాకా పిల్లవాడిని వదిలి వెళ్లాల్సి వస్తున్నందుకు బాధపడ్డా, భవిష్యత్తులో వాడి పెంపకానికి, చదువుకి డబ్బు మరింత అవసరం అన్న ఆలోచనతో, కష్టించడానికే సిద్దపడింది సుచరిత. స్వంత సుఖం మర్చిపోయింది. ఇరవై రెండేళ్ల నవ యవ్వనాన్ని జీవన సమరంలో పోరాడేందుకు అవసరమైన ఆయుధాల సమీకరణకే వెచ్చించసాగింది. సుధీర్ అనే వ్యక్తి ఒకడు తన జీవితంలో ప్రవేశించిన సంగతి, గుర్తు చేసుకుంటే తప్ప ఆమెకు గుర్తు రావడంలేదు. ఆరు నెలలు గడిచాయి. బక్కగా ఉన్నా, ఆరోగ్యంగా చురుకుగా ఉండే శ్రీకర్ తప్పటడుగులు వేస్తూ, ముద్దు ముద్దు మాటలు మాట్లాడుతున్నాడు. 

సుచరిత ల్యాబ్ టెక్నిషియన్ కోర్సు, ఫస్ట్ ఎయిడ్ ట్రైనింగ్ కోర్స్ చేసి సర్టిఫికెట్స్ సైతం సంపాదించింది. ఆసుపత్రిలో అన్నీ తనే అయి నిబద్ధతతో పనిచేసే  సుచరిత అంటే డాక్టర్ దంపతులకు ప్రాణం. అందుకే ఆమె అవసరాలను వాళ్ళే గ్రహించి ఆదుకునేవారు.

***

“సుచీ… ఇక్కడ ఉంటున్నావా! ఏమయి పోయావో అని ఎంత గాభరా పడుతున్నానో వారం రోజుల నుంచి. అయినా, నాతో చెప్పా పెట్టకుండా ఇల్లు మారడం ఏమిటి ? ఒక్కసారయినా నన్ను చూడడానికి కూడా రాలేదు. చచ్చాననుకున్నావా?”   సుచరితను వెతుక్కుంటూ వచ్చి గలాభా చేయబోయాడు జైలు నుండీ విడుదలయిన సుధీర్. 

నెమ్మదిగా నచ్చచెప్పి అతన్ని పంపేయాలని చూసింది సుచరిత. కానీ, ఇంకా, ఇంకా రెచ్చిపోసాగాడు సుధీర్. ఇంటి యజమాని కల్పించుకుని అతన్ని పోలీస్ కంప్లైంట్ ఇస్తానని బెదిరించడంతో వెళ్ళిపోయి, ఆ తర్వాత ఆసుపత్రికి వెళ్లి వేధించే ప్రయత్నం చేశాడు. సుచరిత గతం తెలిసిన డాక్టర్ శ్రవణ్, సెక్యూరిటీతో బయటికి గెంటించడంతో డ్యూటీ అయ్యేదాకా వేచి వుండి సుచరితని వెంబడించి పాత పాటే పాడాడు సుధీర్. ప్రమాణాలు చేశాడు. ఆత్మహత్య చేసుకుంటానన్నాడు. పిల్లవాడిని ఇచ్చేయమన్నాడు. బెదిరించాడు. అది కుదరక కాళ్ళ బేరానికి వచ్చి ఇంట్లో చోటివ్వమని పసిపిల్లవాడిలాగా ఏడ్చాడు.

ఈ సారి లొంగలేదు సుచరిత. ఆమెలోని స్థిర చిత్తం అతన్ని దూరంగా నెట్టేసింది. మనసులో అతని చిత్రాన్ని సమూలంగా తుడిచేసింది. 

"చూడు సుధీర్, నీకు జైలు జీవితం క్రొత్త కాదు. ఇప్పటికిప్పుడే నీ మీద కంప్లైంట్ ఇచ్చి మళ్ళీ అక్కడికే పంపగలను. కానీ, దాని వలన నీకూ, నాకూ కూడా ఉపయోగం లేదు. నా తెలివితక్కువతనం, నీ చపల స్వభావం కలిసి ఒక తప్పు చేయించాయి. దానికి ఫలితం ఈ పసివాడు. వీడిని అన్యాయం చేసే అధికారం మనకి లేదు. వెళ్ళిపో సుధీర్! జీవితంలో కనిపించకు. విడాకులకి అప్లై చేశాను. నీ చేష్టలన్నీ రికార్డు చేయించాను. శాశ్వతంగా నా నుంచీ వెళ్ళిపో. నీ నీడ కూడా నా మీద, శ్రీకర్ మీద పడకూడదు. " నిశ్చలంగా చెప్పింది సుచరిత.

మొదట కోపంగా, ఆ తర్వాత జాలిగా ఎన్నో విధాలుగా బ్రతిమిలాడాడు సుధీర్. ఫలితం లేకపోవడంతో, బిడ్డను చంపేస్తానని బెదిరించాడు. దేనికీ బెదరని సుచరిత ధైర్యానికి తలవంచి తోక ముడిచాడు.

***

"వెళ్ళడం నాకూ ఇష్టమే డాక్టర్! కానీ నా కొడుకు. వాడిని ఎక్కడ ఉంచను?"

"డోంట్ వర్రీ సుచరితా! వాడిని క్షేమంగా చూడడం నా బాధ్యత. మా శ్రియతో కలిసి ఆడుకుంటాడు. వాడు పుట్టినప్పటినుంచీ నాకు డాక్టరుగారికీ మాలిమే. ఏమీ భయం లేదు. వెళ్లి రామ్మా! సేవలో ఉండే మాధుర్యం, సంతృప్తీ నీకూ తెలుస్తుంది." డాక్టర్ శ్రవణ్ మాటలకి తలవంచింది సుచరిత. 

గత వారం రోజులుగా  విపరీతమయిన వానలు. బంగాళాఖాతం లో ఉద్భవించిన తుఫాను తీవ్రంగా మారింది. విశాఖపట్నం మొదలుకొని, తూర్పు గోదావరి, శ్రీకాకుళం, విజయనగరం జిల్లాలు జలమయం అయ్యాయి. తూర్పుగోదావరి జిల్లాలో సముద్రం 200 మీటర్లు  ముందుకు చొచ్చుకు వచ్చింది. గిరిజన వాడల్లో వాగులు, వంకలు, సెలయేర్లు పొంగిపొర్లుతున్నాయి. భోగాపురం, పూసపాటిరేగులలో సముద్రం ముందుకు చొచ్చుకుని వచ్చింది. రాత్రి వేళకు కోనాడ, తిప్పవసల, పతివాడ, బర్రిపేట, పులిగెడ్డపాలెం, తిమ్మయ్యపాలెం, చింతపల్లి, ముక్కాల, మద్దురు, చేపలవాని చెరువు, కొత్తూరులలో అలలతాకిడికి జనం భయంతో పరుగులు పెట్టారు. సముద్రం పొంగి కళింగపట్నం, భీమునిపట్నం దరిన ఉన్న గ్రామాలు కొట్టుకుపోయాయి. సమాచార వ్యవస్థ కుప్పకూలింది. రవాణా కూడా స్తంభించింది. జనం అల్లాడిపోతున్నారు. దానికి తోడు ఈదురు గాలులకు పేద ఇళ్ళ కప్పులు, రేకుల షెడ్డులు ఎగిరిపోయాయి. పశునష్టం విపరీతంగా వాటిల్లింది. కట్టిపడేసిన పాడి పశువులు ఎటూ పారిపోలేక, ఉన్నచోటే చచ్చిపోయాయి. గాలిలో కలిసిన రసాయనాల ప్రభావమేమో తెలియదు గానీ వృక్షాలు కూలినవి కూలిపోవడమే కాక, మిగిలినవి కాలినట్లుగా మాడి  పోయాయి.

ఈ విపత్తు పేరు 'హుద్ హుద్' తుఫాను. 

వందల మంది జాలరుల జాడ తెలియలేదు. తుఫాను హెచ్చరికను నిర్లక్ష్యం చేసిన వాళ్లకి మూల్యం చెల్లించక తప్పలేదు. నీటి కాలుష్యంతో రకరకాల రోగాలు కమ్మేశాయి. దానికి తోడు ఎక్కడ చూసినా  వ్యర్థాల కుప్పలు. సముద్రుడి కోపం ఎంతగా ఉధృతి చెందిందంటే, తనలో కలిపిన ప్లాస్టిక్కు వ్యర్దాల్ని సాంతంగా నేల మీదికి చేర్చాడు. ఇవి చాలనట్లు తుఫాను సహాయార్థం పరిమితి లేకుండా  విచ్చలవిడిగా పంచిన ఆహారపు పొట్లాలు వ్యర్ధంగా రోడ్ల మీదకి చేరి, క్రుళ్ళి అంటువ్యాధులు ప్రబలసాగాయి. ప్రజల పరోపకార ప్రవృత్తి డబ్బు రూపాన, సేవ రూపాన బాధితులకి అందుతున్నా ఇంకా చేరవలసిన ప్రాంతాలు చాలా మిగిలే ఉన్నాయి.  ఈ పరిస్థితులలో, తమ వంతు సేవగా శ్రవణ్ నర్సింగ్ హోం కూడా వైద్య సేవ అందించేందుకు సిద్ధమయింది. ఇద్దరు డాక్టర్లు, నలుగురు నర్సులతో ఒక టీంగా వెళ్లి వారం రోజులపాటు మారు మూలన ఉన్న తీరగ్రామాలకు వెళ్లాలని నిర్ణయం. సుచరితను కూడా ఆ బృందం లో చేర్చారు.

కొడుకును డాక్టర్ గారి ఇంట్లో ఉంచి బయలుదేరిన సుచరిత ఆ వారం రోజులూ, ఇంటినీ, కొడుకునీ కూడా మరచిపోయింది. శాయశక్తులా బాధితులకి సేవలందించింది. క్యూలు కట్టిన వందలాది నిరుపేదలు. చెప్పుకోలేని వ్యాధులతో స్త్రీలు. ఒక్కొక్క ప్రాంతంలో ఒక్కో రకం వ్యాధి. వృత్తి రీత్యా చికిత్స చేస్తున్న డాక్టర్లకి సహాయం చేస్తూనే, తన వంతుగా సలహాలు, సూచనలూ, మందులూ ఇస్తూ వారి కష్టాలను తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నించింది సుచరిత.

ఒక ఊళ్ళో ఆడా మగా తేడా లేకుండా అందరికీ చర్మ వ్యాధులు. దురదలతో చర్మం మీద గోకిన చోటల్లా గుండ్రని మచ్చలు, చర్మం పొడిబారి పొలుసులు పొలుసులుగా రాలడం. మరో ఊళ్ళో ఆడవారందరికీ తెల్లబట్ట వ్యాధి. ఇంకో ఊళ్ళో చిన్న పిల్లలకి కూడా మోకాళ్ళు, మోచేతులూ వంగవు. మరో చోట యవ్వనం లోనే వృద్ధాప్యం వచ్చినట్లు ఒళ్ళంతా ముడతలు. ప్రదేశాన్ని బట్టీ మారుతున్న రోగాలు, లక్షణాలు. దాదాపుగా వయసులో ఉన్న స్త్రీలందరికీ రక్త హీనత. వాళ్లకి ఆహారపు అవసరాలకన్నా, ఆరోగ్య అవగాహన అవసరం ఎక్కువ.

సుచరిత ఆశ్చర్యపోయింది. ఇన్ని రకాల రోగాలతో బ్రతుకుతున్న వీళ్ళకి  ఏ ప్రభుత్వమూ సహాయం  అందించడం కానీ, వారి రోగాలకు మూల కారణాన్ని కనుక్కోవడం కానీ ఎందుకు చేయలేదో ఆమెకు అర్థం కాలేదు. ఈ తుఫానుకి, వాళ్ళ రోగాలకీ ఏ సంబంధమూ లేదని తెలిసినా తోచిన మందులేవో ఇచ్చారు డాక్టర్లు. పాపం, ఆ అభాగ్యులు తమకి కనిపించిన ఈ డాక్టర్లనే దేవుళ్ళు గా కొలవసాగారు. 

తమతో తెచ్చిన దుస్తులు, దుప్పట్లు, బియ్యమూ, పప్పులూ వగయిరా కూడా పంచి తిరుగుముఖం పట్టేదాకా సుచరితకి కొడుకు గుర్తుకు రాలేదు!  

***

"ఎలా ఉందమ్మా క్యాంప్?" డాక్టర్ శ్రవణ్ అడిగాడు.

"లోకంలో నాకన్నా దురదృష్టవంతులు ఇంకెవరూ ఉండరనుకున్నాను. ఎంత మంది ఎన్ని రకాల బాధలతో ఉన్నారో చూశాక నేను చాలా లక్కీ అనిపిస్తోంది డాక్టర్. ఈ తుఫాను వాళ్లకి నష్టం చేసింది. నాకు మాత్రం కళ్ళు తెరిపించింది." అంది సుచరిత. ఎన్ని రకాల రోగాలతో మారు మూల గ్రామాల వాళ్ళూ, గిరిజనులూ కునారిల్లుతున్నారో వాళ్లకు వివరిస్తూ ఏడ్చేసింది.

"అవును! ప్రపంచంలోకి పరికించి చూస్తేనే మనం ఎంత ఆనందంగా ఉన్నామో తెలుస్తుంది. గతాన్ని త్రవ్వుకుంటూ చింతించకుండా, భవిష్యత్తుకు భయపడకుండా, ప్రస్తుతంలో బ్రతకగలిగితే, తెలియకుండానే మనమంటే ఏమిటో మనకి తెలుస్తుంది. ఒక్కసారి ఇల్లు వదిలి వెళితేనే, నువ్వు ఇంతగా ఫీలవుతున్నావంటే, నీ స్పందించే మనసు నాకు అర్థం అవుతోంది. అదుగో... నీ కొడుకు! సంతోషంగా ఆడుకుంటున్నాడు చూడు." డాక్టర్ శ్రవణ్ గారి భార్య  చెప్పింది సుచరితతో.

శ్రీకర్ని తీసుకుని ఇంటికి వెళ్ళాక కూడా సుచరిత మనసులో ఏదో ఆరాటం. 

‘సర్వీస్ చేయడంలో చాలా తృప్తి మిగులుతుంది. మనసులో ఉన్న చాలా బాధల్ని మరచిపోవాలంటే సేవ మంచి మార్గం’ అనిపించిందామెకి. శ్రీకర్ని దగ్గరకి తీసుకున్న సుచరిత ఆ రాత్రి  సుధీర్ని, తన వాళ్ళనీ తలచుకోకుండా ఆదమరచి నిద్ర పోయింది.

                                                                           ***

“పరువు తీసిందిగా మీ చెల్లెలు ! ఛ.ఛ. మా వాళ్ళు ఇంత  పరువు తక్కువ కొంపలో పడేశారు నన్ను !" పేరంటంలో తాంబూలం తీసుకోవడానికి వెళ్లి వచ్చిన గీత, ఆ తాంబూలం కవర్ ని విసిరేసింది మంచంమీద.

“ఏదో దాని బ్రతుకేదో అది బ్రతుకుతోంది. మన జోలికి రావట్లేదుగా  గీతా….! అంత పరువుతక్కువ పని మళ్ళీ  ఏం చేసింది?”

“ఇంకేం చేయాలి? మొగుడిని కొంపలోకి రానీయటం లేదట. మంచో, చెడో ! చేసుకున్నాక సర్డుకుపోవద్దూ? వాడిని ఇలా బయటికి గెంటి , తగుదునమ్మా అని ఊరేగుతోందంటే , దాన్ని కాదు, దాన్ని పెంచిన మీ అమ్మా నాన్నలని అనాలి.” ఓరకంట మావగారిని చూస్తూ భర్తతో ఈసడింపుగా అంది వాసు భార్య గీత.

“ఏం చేసిందది? నరికి పారేస్తాను? అసలెక్కడుంటోందది?  ఆ సూపర్ మార్కెట్ కి వెళ్లి అడిగితే తెలీదన్నారు. చెప్పమ్మా….! " ఆవేశంగా అన్నాడు గోవిందం.

“ఓహో…! అయితే టచ్ లోనే ఉన్నారన్నమాట. దాని బండి దొంగలెత్తుకుపోయారు అని మీరన్నప్పుడే నాకనుమానం వచ్చింది. దానికిచ్చి వచ్చారన్నమాట.” 

ఖంగు తిన్నాడు గోవిందం. భార్య బుర్ర ఎంత చురుకైనదో గ్రహించిన వాసు కూడా నీళ్ళు నమలసాగాడు. అంతలోనే తేరుకుని,

“అయినా నీకెవరు చెప్పారోయ్ సుచరిత సంగతులు?”

“నేను వెళ్ళిన అలివేలమ్మగారి పేరంటంలో తెలిసింది. వాళ్ళ మనవరాలి బారసాలకేగా నేను వెళ్ళింది. వాళ్ళమ్మాయి పురుడు పోసుకున్న ఆస్పత్రి సైనిక్ పురిలో ఉన్న శ్రవణ్ నర్సింగ్ హోంలో పని చేస్తోందట. ‘ఇదేవిటే సుచీ ఇక్కడున్నావు? నీ చదువేమయ్యింది?’ అంటూ ఆరా తీస్తే ఎంచక్కా ప్రక్కన కూర్చుని సిగ్గన్నా లేకుండా చెప్పిందిట.”

“ఏం చెప్పింది? పిల్లవాడు బాగున్నాడా ?” ఆత్రంగా అడిగాడు వాసు.

“ఎందుకు బావుండడు? లడ్డూ లాగా ఉన్నాడట. ముద్దు మాటలు మాట్లాడుతూ  అక్కడక్కడే తిరుగున్నాడట. వదల బుద్ధి కాలేదుట అలివేలమ్మగారికి.  ‘మా భార్యాభార్తలకి పడడం లేదత్తయ్యగారూ. ఒంటరిగానే ఉంటున్నాం నేనూ, బాబూ!" అని చెప్పిందట. ‘కలిసే ఉంటున్నాం’ అని అబద్దమయినా చెప్పి ఏడవొచ్చు కదా ! ఖర్మ. అందరి ముందు తల ఎత్తుకోలేక పోయాను.” అంటూ విసురుగా లోపలికెళ్ళి పోయింది గీత.

“ఏరా!” ఏదో అనబోయిన తండ్రి వంక చూడనయినా చూడకుండా తనూ లోపలికి వెళ్ళిపోయాడు వాసు.

మనవడిని చూడాలన్న కోరిక   కలిగింది గోవిందానికి. కొడుకుకి పిల్లలు లేకపోవడం వలన మనవల చేత ' తాతా ' అని పిలిపించుకోవాలన్న కోరిక ఆయనకి తీరలేదు. ఎలాగో ఆ రాత్రి గడిపి, మర్నాటి ఉదయాన్నే సుచరిత పని చేస్తున్న ఆసుపత్రికి వెళ్ళాడు.

ల్యాబ్ లో చాలా బిజీ గా ఉంది సుచరిత. ఎవరో పెద్దాయన వచ్చాడు, పేషెంట్ అనుకుని తలెత్తి చూసింది. 

తండ్రిని చూడగానే, చాలా ఏడుపొచ్చింది. ఆపుకుంది.

“కూర్చో నాన్నా.. ! అయిదు నిమిషాలు.” అని చకచకా చేతిలో పని పూర్తి  చేసి తండ్రిని తన బండి మీదే ఇంటికి తీసుకొచ్చింది. 

ఆయా దగ్గర ఉన్న శ్రీకర్ తల్లి మీదికి దూకబోయి, అపరిచితుడిని చూసి వెనక్కి తగ్గాడు.

“తాతయ్యరా కన్నా…! దా…! ”అంటూ దగ్గరకు తీసుకుని, ఆయాని పంపించి వచ్చింది సుచరిత.

రెండు గదుల ఇల్లు, ఒక వంటగది. తీరుగా సర్దుకున్నందువలన చూడచక్కగా ఉంది ఇల్లు. తేరి పార చూస్తున్నాడు గోవిందం. ఎదురుగా తన భార్య శ్రీదేవి ఫోటో. 

“కూర్చో నాన్నా!”  

ఆపదలో పుట్టింటికి వెళితే తరిమి కొట్టిన సన్నివేశం, ఆ కూతురి కన్నా, తండ్రికే బాగా గుర్తుండడం తో చాలా గిల్టీ గా ఉంది గోవిందానికి.

“ఇదుగో నాన్నా…! వీడు శ్రీకర్. అన్నయ్యా వదినా బావున్నారా నాన్నా!” మంచినీళ్ళు అందించి అడిగింది సుచరిత.

“అందరం బాగానే ఉన్నాం గానీ, నేను విన్నది నిజమేనా? సుధీర్ ని వదిలేశావుటగా! వీడు...వీడు…?”

“ఆపేశావేమిటి నాన్నా? అడుగు. వీడు సుధీర్ కొడుకేనా అని కదూ నీకు అనుమానం. నాన్నా…! వివరంగా చెప్తాను విను. నేను ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నానే కానీ, తప్పు చేయలేదు. చేయను కూడా! వీడు సుధీర్ కొడుకే! కానీ, సుధీర్ నన్ను ప్రేమించలేదు, మోహించాడు. మోసం చేశాడు. నా అనుకున్న వాళ్ళెవరూ కూడా, నా అమాయకత్వాన్ని   క్షమించలేదు. నా పొరపాటును మన్నించలేదు. కానీ, లోకం గొడ్డుపోలేదు నాన్నా! చచ్చిపోదామనుకున్న నన్ను బ్రతికించిన మంచి మనసులు చాలా ఉన్నాయి. ఇంకోటి కూడా విను నాన్నా…! నువ్వన్నట్లు సుధీర్ ని వదిలేయడం కాదు. వదిలించుకున్నాను. నా క్షేమం  నేనేగా చూసుకోవాలి. ఇదిగో,  ఛాయ్ తాగు.” అందిస్తూ అంది సుచరిత.

కాసేపు కూర్చుని విషయాలన్నీ తెలుసుకున్నాడు గోవిందం. మనవడితో ఆడుకున్నాడు.  కూతురు జీవితం, జీతం కూడా ప్రస్తుతం నిలకడగా ఉందని గ్రహించాడు. పట్టుదలగా పైకి ఎదిగే సుచరిత తత్వం ఆయనకి కొత్తేం కాదు.

“రాత్రవుతోంది నాన్నా! అన్నయ్యా వాళ్ళు ఎదురు చూస్తూ ఉంటారేమో!”

“నా కోసం ఎవరమ్మా ఎదురు చూసేది? ఎప్పుడు పోతానా అని చూస్తున్నారు. ఆ పెన్షన్ డబ్బులు కనబడుతున్నాయి కాబట్టి ఏదో ఇంత తిండి పెడుతున్నారు.” జాలిగా అన్నాడు.

ఒక్క నిమిషం గుండె ద్రవించింది సుచరితకి, కానీ వెంటనే తమాయించుకుంది.

“నీకూ ఎవ్వరూ తోడు లేరు. నా ఆలోచనంతా నీ మీదే ఉంటోంది. పోనీ, పిల్లవాడికి తోడుగా ఇక్కడే ఉండనా అని ఆలోచిస్తున్నా…! ఏమంటావు?” అడిగాడు గోవిందం.

తండ్రి ఆలోచన బాగానే గ్రహించింది సుచరిత. సుధీర్ ఒక రకం మనిషి. తండ్రి మరో రకం. ఇద్దరికిద్దరూ పక్కా స్వార్ధపరులు. అవకాశవాదులు. ఇప్పుడిప్పుడే ఒక గాడిన పడుతున్న జీవితాన్ని, మళ్ళీ నరకంలోకి నెట్టుకోవడం అవివేకం.

“ఒద్దు నాన్నా...బయల్దేరు. బాబుని చూడాలనిపించినప్పుడు ఫోన్ చేసి రా….! శ్రీ...తాతకి బై చెప్పు!”

గోవిందం మొహం మాడిపోయింది. టక్కున లేచి బయటికి నడిచాడు.

చాలా రిలీఫ్ అనిపించింది సుచరితకి. తనకి ప్రస్తుతం మిగిలింది ధైర్యం, తెగింపు అంతే! ఈ ఆయుధాలతో యుద్ధం కొనసాగించాలి. దైన్యం వల్ల ఒరిగేదేమీ లేదు. అయ్యో అనే వాళ్ళందరూ ఆదుకోరు. తన జీవితానికి తనే రధి, సారధి కూడా! యుద్ధం చేయాల్సిందే! కాలం చెప్పే పాఠాలని నేర్చుకుంటూ అడుగులు వేయాలి. గమ్యం తెలీదు కానీ, గమనం మాత్రం ఆపకుండా జీవితం ఎటు తీసుకెళితే అటు వెళ్ళాలి అంతే! పసివాడికి అన్నం తినిపించి, తనూ తిన్నాను అనిపించి పక్కమీద పడుకుంది.

                                                  ***

శ్రీకర్ కి మూడో ఏడు నడుస్తోంది. తెల్లగా, సన్నగా అచ్చం సుధీర్ పోలికలతోనే ఉన్నాడు వాడు. ‘దేవుడా! ఆ బుద్ధి రాకుండా ఉంటే చాలు’ అనుకుంది సుచరిత. వాడిని బడిలో చేర్చింది. తనకో తోడు కావాలని ఆమెకు ఒక్కసారి కూడా అనిపించనంత బిజీగా నర్సింగ్ హోం లో పని చేస్తోంది.

“సుచీ…! వీలుంటే ఒక సారి వచ్చి వెళ్తావా! చూడాలని ఉంది.” ఆ రోజు మధాహ్నం శాంతగారి ఫోను. 

అప్పుడప్పుడు అత్తగారింటికి వెళ్లి వస్తూనే ఉంది. ఈ మధ్య పని భారంతో నాలుగయిదు నెలలయింది వెళ్లి. గత ఏడాది సుధకి  పెళ్లయింది. కానీ, సుచరిత వెళ్ళలేదు. సుధీర్ అక్కడే ఉంటే, అనవసరంగా గతకాలపు బంధాల్ని తిరగతోడి బాధ పడడం, తన కారణంగా  శుభకార్యంలో అపశృతులు దొర్లే అవకాశం ఉండడంతో, తన బ్యాంక్ ఎకౌంటు నుంచి నేరుగా శాంతగారి ఎకౌంటు లోకి లక్ష రూపాయలు బదిలీ చేసింది. ఆవిడ చాలా బాధపడింది. ఆ డబ్బు వద్దంది. కానీ సుచరిత తన బాధ్యత తీర్చుకోనిమ్మని బ్రతిమలాడింది ఆవిడని.  తను రాకపోవడానికి కారణం కూడా చెప్పి ఒప్పించింది. మరిప్పుడెందుకు రమ్మంటున్నారావిడ, అనుకుని ఆలోచనలో పడింది.

“సుచీ….! నువ్వు ఊహించలేని కారణమే! రమ్మనక తప్పలేదు. బంగారు తండ్రీ, అచ్చు సుధీర్ చిన్నప్పుడున్నట్లే ఉన్నావురా! రామ్మా….!” అంటూ శ్రీకర్ని ఎత్తుకుని, సుచరితని పడకగది లోకి తీసుకెళ్ళారు శాంతగారు. 

మంచం మీద ప్రాణం లేనట్లు పడుకుని ఉన్నాడు సుధీర్. మంచానికి అంటుకు పోయి ఉన్నాడు. అలికిడికి కళ్ళు తెరిచాడు. 

“సుచీ…!” లేవాలని ప్రయత్నించాడు. సాధ్యం కాలేదు. 

అర్థం కాలేదు సుచరితకి. అత్తగారి వైపు చూసింది. ఆవిడ కళ్ళ నిండా నీళ్ళు. గిరుక్కున ముందు గదిలోకి వెళ్ళిన ఆవిడ వెనుకే తనూ నడిచింది సుచరిత.

“వాడికి కాన్సర్. లివర్ కాన్సర్. ఆఖరి దశలో ఉందట.” 

ఆవిడ మాటలకి సోఫాలో కూలబడిపోయింది సుచరిత. వదిలించుకున్న బంధం మళ్ళీ మనసుని ఎందుకు కలవరపరుస్తోందో ఆమెకి తెలియలేదు.

“నిన్నే కలవరిస్తున్నాడు. బాబుని చూస్తానని అడుగుతున్నాడని పిలిపించాను.”

“ఎలా జరిగింది? ఇంత  సీరియస్ అయ్యేదాకా ….?" 

“హు...ఇంత  సీరియస్ అయ్యాకే, వాడిక్కడికి వచ్చాడు. త్రాగి త్రాగీ తెచ్చుకున్నాడు. చెప్పు. ఏం చేద్దాం? ఈ వయసులో నాకీ సమస్య. మొదటి నుంచీ నాకు వాడు సమస్యే. వదలలేను. ఉంచుకోలేను.” ఏడ్చేస్తోందావిడ.

ఒక్క నిమిషం ఆలోచించింది సుచరిత. లేచి సుధీర్ దగ్గరకు వెళ్ళింది. 

“నాకు తెలుసు సుచీ…!నువ్వొస్తావని నాకు తెలుసు. యు లవ్ మీ!" ఏడుస్తున్నాడు సుధీర్.

“భార్యగా కాదు. ఒక బాధ్యతగా నిన్ను ఆదుకుంటున్నాను సుధీర్. ఆంటీకి సాయంగా ఉంటాను. నీ కోసం ఒక మేల్ నర్స్ ని ఏర్పాటు చేస్తాను. మనస్పూర్తిగా నువ్వు కోలుకోవాలని కోరుకుంటున్నాను.” సుధీర్ చేతిలో తన చేతిని వేసి చెప్పింది సుచరిత. నిశ్శబ్దంగా కన్నీరు కార్చాడు సుధీర్. 

“ఆంటీ! పసివాడి ఆరోగ్యం దృష్ట్యా, నేనిక్కడ ఉండడం సాధ్యం కాదు. సర్వీస్ కోసం రేపే మేల్ నర్స్ ని మాట్లాడతాను. అతనికి జీతం నేనే ఇస్తాను. ట్రీట్మెంట్ కి అయ్యే మొత్తం ఖర్చు పెట్టుకునే శక్తి నాకు లేకపోవచ్చు. నాకు సాధ్యమయినంత ఇస్తాను. వీలున్నప్పుడల్లా వచ్చి వెళ్తాను. మీకు ఇంత కన్నా నేను చేయగలిగింది ఏమైనా ఉంటే, చెప్పండి ఆంటీ!” శాంతగారిని అడిగింది.

శాంతగారికి ఏం చెప్పాలో తోచలేదు. సుచరిత అంతకన్నా ఇంకేమీ చేయదల్చుకోలేదు.

“ ఆ అంకుల్ ఎవరమ్మా?” ఇంటికి వెళ్ళే దారిలో అడిగాడు శ్రీకర్ తల్లిని.

“అంకుల్.. ఆయనకి ఉవ్వ వచ్చిందమ్మా” చెప్పింది సుచరిత.

ఎంత విచిత్రం? ఒకప్పుడు అతనే తన సర్వస్వం. తన ప్రాణం. అతని కోసం అన్నీ వదులుకుని వచ్చింది. బిడ్డని కన్నది. అతని తప్పుల్ని క్షమించి ఆదరించింది. మళ్ళీ మళ్ళీ రాజీ పడి  బ్రతకడానికే ప్రయత్నించింది. కానీ, సుధీర్ మనిషి కాదు. మృగం.  అతనే పనీ చేయకపోయినా, పైసా సంపాదన లేకపోయినా కాదనుకునేది కాదు తను. కానీ, అతడి ఫాల్స్ ఇగో అతన్ని అలా ఉండనీయదు. ఊబిలో చిక్కుకున్న మనిషిని, పైకి లాగుతూ ఉంటే సాయం చేసే మనిషిని కూడా ఊబిలోకి లాక్కున్నట్లు తననీ, తనతో పాటు బాబునీ కూడా బ్రతకనివ్వడు. ప్రస్తుత పరిస్థితి చూస్తే విషమంగానే ఉంది. శాంత ఆంటీ ని చూస్తే  చాలా బాధగా ఉంది. సుధ పెళ్ళయ్యి వెళ్ళిపోయింది. సుధీర్ చేతులారా జీవితం నాశనం చేసుకున్నాడు. రిటైర్ అయ్యాక ప్రశాంతంగా కాలక్షేపం చేయాల్సిన శాంత ఆంటీకి ఇప్పుడీ ఆపద. మరణిస్తున్న కొడుకును చూస్తూ బ్రతకడం కన్నా కన్నతల్లికి మరో నరకం ఉండదు. కానీ, ఆవిడ పట్ల జాలి పడడం, ఆర్ధిక సాయం చేయడం తప్ప తను చేయగలిగింది మరొకటేమీ లేదు.

ఆలోచనలతో ఎప్పటికో నిద్ర పోయింది సుచరిత.

***

“నేను రాను సుధా….! రాలేను. విడాకులు తీసుకున్నందుకు నేనిలా అనడం లేదు. సుధీర్ని అలా చూడలేను. చూడాలని లేదు. ఆంటీకి  ధైర్యం చెప్పే శక్తి కూడా  లేదు నాకు. శ్రీకర్ మనసులో ఏర్పడే రకరకాల దృశ్యాలకి సమాధానం చెప్పలేను. గతం గతః. అమ్మతో చెప్పెయ్యి!" 

ఆ రోజు ఉదయం అయిదున్నర అవుతూండగా సుధ ఫోన్ చేసి, సుధీర్ మరణించాడని చెప్పింది. నిలబడలేక పోయింది సుచరిత. తెలిసిన పరిణామమే అయినా తెలియని బంధమేదో ఆమెని నిస్సత్తువగా మార్చేసింది. తనకు తానే ధైర్యం చెప్పుకుని సుధతో మాట్లాడింది. 

అయిపోయింది.  

జీవితంలో ఒక ఘట్టం అయిపోయింది. 

చెడు అనుభవాలని, తీయని జ్ఞాపికని మిగిల్చిన సుధీర్ వెళ్ళిపోయాడు. దాదాపుగా ఏడాది పాటు మంచాన ఉన్నాడు. ఎనిమిది కీమో థెరపీలయ్యాయి. నిష్ఫలం అని తెలిసినా, శాంతగారు ట్రీట్ మెంట్ ఇప్పించారు. సుచరిత రెడ్ క్రాస్ సంస్థ నుంచీ నర్స్ ని  ఏర్పాటు చేసింది. మందులకి దాచిన సొమ్ము మొత్తం ఖర్చు చేసింది. డాక్టర్ గారి దగ్గర లక్ష రూపాయలు చేబదులు కూడా తీసుకుంది. ఆఖరి ఘడియలు సమీపించిన తర్వాత సుచరిత అతన్ని చూసే ధైర్యం చేయలేక పోయింది. సుధా, శాంతగార్లు ఏమనుకున్నారో తెలియదు గానీ, బహిరంగంగా సుచరితని నిందించలేదు. ఆ పని సుచరిత అన్నా వదినలు చేశారు. సుధీర్ పోయిన నాలుగో రోజే సుచరిత ఇంటికి వచ్చి మరీ నానా మాటలు అన్నారు.

“పిచ్చిదానా! కర్మ కాండలలో అయినా నలుగురికి నువ్వు కనిపిస్తే, ఆస్తిలో నీకూ వాటా వస్తుందని మనం దావా వేయడానికి అవకాశం ఉంటుంది .” వాసు చివాట్లేశాడు.

“అక్కర్లేదు. అతన్నే వద్దనుకున్నప్పుడు, అతనికి సంబంధించిన ఆస్తి మాత్రం కోరుకుంటానా? వద్దన్నయ్యా..!.మీ హితబోధలు నా కొద్దు. నా బ్రతుకుతెరువు నాకుంది.”

“నీకొద్దే ! వీడు...నీ కొడుకు సంగతీ? వాడు వారసుడు కాదా…? వాడి హక్కు కాదనడానికి నీకేం హక్కుంది?” 

“ఇన్నాళ్ళకి చెల్లెలు, మేనల్లుడు ఎందుకు గుర్తుకు వచ్చారో నాకయితే అర్థం కావడం లేదు. వదిలెయ్యి అన్నయ్యా! నాన్నా…! నీకు కూడా చెప్తున్నా...నా బ్రతుకు నన్ను బ్రతకనీయండి. ప్లీజ్.” చేతులు జోడించింది సుచరిత.

దగ్గరగా వచ్చి ఆడబడుచు చుట్టూ చేయి వేసి దగ్గరికి తీసుకుంది వదిన గీత.

“సుచీ….! తల్లి లాంటి దాన్ని చెపుతున్నానమ్మా….! పాత విషయాలు మనసులో పెట్టుకోకు. మీ అన్నయ్య చెప్పినట్లు విను. హైదరాబాద్ లో, అందులో సిటీ సెంటర్ లో విజయనగర్ కాలనీ లో మూడొందల గజాల ఇల్లు విలువెంతో తెలుసా? కోట్లల్లో ఉంటుంది. నీకు న్యాయంగా రావాల్సిన ఆస్తి అది. వదులుకోకు.”

నవ్వింది సుచరిత.

“ఇంతమంది శ్రేయోభిలాషులు నాకుండగా ఈ ఆస్తి పాస్తులెందుకు? వదిలేయండి. నాకూ, నా కొడుకుకీ తిండి పెట్టే  శక్తి ఈ చేతులకుంది. అవసరంలో ఆదుకోవడానికి, ఇంతవరకూ నన్ను ఆదుకున్న మీరున్నారు. నాకేం భయం లేదు.”

చెంపలు పగలగొట్టినట్లయింది ముగ్గురికీ.

“పిచ్చి మాటలు మాట్లాడకు సుచీ! నీకక్కరలేకపోవచ్చు. నిన్ను కనీ పెంచిన నాకు కావాలి. నోరు మూసుకుని పద. మీ అత్తగారితో మాట్లాడదాం. ఆవిడ ఒప్పుకోకపోతే, లాయరు దగ్గరికి వెళ్దాం. న్యాయం మన వైపుంది. గెలిచి తీరుతాం.” కోపంగా అన్నాడు గోవిందం.

“థాంక్స్ నాన్నా… ఎక్కువసేపు కాలయాపన చేయకుండా విషయానికి వచ్చారు. అన్నయ్యా….! నాన్న ఆస్తి కూడా పంపకాలు చేసేయండి. న్యాయంగా సగం రావాలి నాకు.”

“ అతి తెలివి చూపించకు సుచీ! పైసా ఇవ్వను. మమ్మల్ని ఎదిరించి ఇంట్లో నుంచీ వెళ్ళిన రోజే, నువ్వు మాకు చనిపోయినట్లు లెక్క. ఏం నాన్నా...అవునా...కాదా…?” గుడ్లెర్ర చేసి అన్నాడు వాసు.

“అంతేగా…!అంతేగా…!” చెప్పాడు గోవిందం.

“అవునా అన్నయ్యా…! మరి, సుధీర్ కూడా అంతేగా….! నాతోనేగా ఇల్లొదిలి వచ్చింది. నా పుట్టింట్లోనే నాకు రాని షేర్ అత్తింట్లో అడగడం ఏం న్యాయం? వెళ్ళిరండి. నా బ్రతుకు నన్ను బ్రతకనీయండి.మర్యాదగా దయచేయండి. నాకు చాలా పనులున్నాయి. వ్యక్తిగత విషయాలలో తలదూర్చి, మీ మర్యాద పోగొట్టుకోవద్దు.” బయటికి వెళ్ళమని సూచిస్తూ తర్జని చూపించింది సుచరిత.

“ చూస్కో….! నువ్వింక చచ్చినట్లు లెక్క మాకు. రేపు అవసరం రాకపోదు. మా గడప త్రొక్కకపోవు. అప్పుడు తెలుస్తుంది. నువ్వు బాగు పడవు. నాశనం అయిపోతావు.” శాపనార్ధాలు పెడుతూ వెళ్ళింది గీత. ఛీ కొడుతూ తండ్రి, అన్నలు కూడా బయటికి వెళ్ళిపోయాక, నిశ్చింతగా నిట్టూర్చి, తలుపులు వేసుకుంది సుచరిత. వాళ్ళ గురించిన తలపులకి కూడా తలుపులు వేసేసుకుని తలారా స్నానం చేసి, వేడిగా అన్నం వండుకుని పిల్లవాడికి పెట్టి, తనూ తిని పడుకుంది.

 ఆశ్చర్యం! ఆ రాత్రి చాలా మంచి నిద్ర పట్టిందామెకి.

ఆ రోజు ఉగాది పండుగ. శెలవు కాబట్టి, తలారా స్నానం చేసి పొడుగాటి జుట్టుని పలుచని నేత చీరతో పిడప కట్టుకుని, దీపారాధన చేసుకుని వంట చేసుకుంటోంది సుచరిత. ముఖాన దోసగింజ ఆకారపు స్టికర్ బొట్టు తప్ప మరో అలంకరణేమీ లేకపోయినా, చూపు తిప్పుకోలేనంత అందంగా ఉంది. డ్రాయింగ్ రూమ్ లో బామ్మా మనవళ్లు ఆడుకుంటున్నారు. ప్రస్తుతం శాంత గారికి కాళ్ళ నొప్పులు కాస్త తగ్గాయి. మందులు పని చేస్తున్నాయి. ఆవిడ వెళ్లి పోతానని పేచీ పెడితే, ఉగాది పండుగ చేయించి వెళ్ళమని సుచరిత అడగడంతో, ఆగిపోయింది.

“నమస్కారమమ్మా!"

డాక్టర్ శ్రవణ్, శాంత గారికి పరిచయమే! ఆయన ప్రక్కన ఉన్న మనిషితో మాత్రం ఆవిడకి పరిచయం లేదు. వాళ్ళని ఆహ్వానించి కూర్చోబెట్టి, సుచరితని కేకేయబోయింది.

“పర్లేదమ్మా! ముందు మీతోనే మాట్లాడతాను.” అంటూ శ్రవణ్, శ్రీకర్ ని దగ్గరగా తీసుకుని, తను తెచ్చిన చాక్లెట్ వాడికిచ్చాడు. 

ప్రశ్నార్ధకంగా చూసింది శాంత. కొద్దిసేపు, శాంతగారి ఆరోగ్యం గురించి వాకబు చేసి, ఆ తర్వాత విషయానికి వచ్చాడు డాక్టర్ శ్రవణ్.

ఒక వైపు గ్రైండర్ చప్పుడు, మరో వైపు కుక్కర్ చప్పుడు, మంచి నీళ్ళ పంపు చప్పుడు. వీటన్నింటితో, సుచరితకి ముందు గదిలో మాటలు వినిపించలేదు. అందుకే వంటగదిలోనే ఉండిపోయింది.

“అమ్మా...అమ్మ వంటి అత్తగారుండడం అరుదు. మీరు చాలా గ్రేట్. ప్రస్తుతం ఒక ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడదామని వచ్చాం.” ఉపోద్ఘాతంగా అన్నాడు శ్రవణ్.

“సుచరిత వంటి కోడలుంటే, అత్తగార్లు అమ్మల్లాగే ఫీలవుతారు. చెప్పండి. ఏ విషయం?” అడిగారు శాంతగారు.

“వీరు ముకుంద్ గారు. మా ఆసుపత్రి లోనే డాక్టర్.  సీనియర్. వారికి మన సుచరితతో ఇంతకు పూర్వమే పరిచయం అయింది. దురదృష్టవశాత్తూ, వీరి  భార్య రెండేళ్ళ క్రితం కాలం చేశారు. వీరికి ఇద్దరు పిల్లలు. !" శాంతగారికి విషయం బోధ పడలేదు. ముకుంద్ కి నమస్కారం పెట్టి చూస్తూ ఉండిపోయింది. శ్రవణ్  ఒడిలో నుంచీ దిగి శ్రీకర్ లోపల ఉన్న తల్లి దగ్గరికి వెళ్ళాడు.

“క్షమించండమ్మా! ఐ థింక్ అయాం నాట్ క్లియర్. మన సుచరిత,  వయసు చిన్నది. మనసు మంచిది. ఆ అమ్మాయి మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకుంటే బావుంటుందని నా అభిప్రాయం. డాక్టర్ గారి తరుఫున మాట్లాడడం కోసం వచ్చాను నేను. ఆయనకి సుచరిత జీవన సహచరి అయితే బాగుండునన్న అభిప్రాయం కలిగినందువలన, సుచరితకి మీరు తప్ప మరెవరూ లేరు కనుక ...అడుగుతున్నాను.” వివరించాడు డాక్టర్ శ్రవణ్. 

చాలా సంతోషంగా అనిపించింది శాంత గారికి. 

“సంతోషమే డాక్టర్ గారూ…! నాకూ అంతకన్నా ఏమీ అక్కరలేదు. కానీ, సుచరిత వ్య క్తిత్వం ఉన్న వ్యక్తి. నా మీద ఉన్న గౌరవం కొద్దీ నన్ను ఇక్కడ ఉంచుకున్నదే తప్ప, తన మీద నాకే హక్కుగానీ, అధికారం గానీ లేదు. తన కష్టాల్ని, ఒంటరిగా ఎదిరించి గెలిచి ప్రయాణం సాగిస్తోంది. సలహా ఇవ్వగలనే గానీ, ఆజ్ఞాపించ లేను. పైగా వారికి  ఇద్దరు పిల్లలు అంటున్నారు. సుచరిత ఇంత బరువు మోయగలదా? కష్టం కదా?” 

మొదటి సారి నోరు విప్పాడు డాక్టర్ ముకుంద్ .

“అవునమ్మా..! నాకిద్దరు పిల్లలు. సుచరిత ఒప్పుకుంటే ముగ్గురవుతారు. ఆమెలోని అమ్మతనం నన్ను ఆకర్షించింది. తన వివరాలు డాక్టర్ గారు నాకు చెప్పారు. ఒక ప్రామిస్ చేయగలను. నన్ను చేసుకున్నందుకు, సుచరిత జీవితంలో ఎప్పుడూ పశ్చాత్తాప పడేలా చేయను.” 

శ్రీకర్ డాక్టర్ శ్రవణ్ ని ' పెదనాన్నా '  అని పిలుస్తాడు. తల్లికి పెదనాన్న వచ్చారని చెప్పడంతో, గబగబా హాల్లోకి రాబోయిన సుచరిత, తన ప్రస్తావన వినపడడంతో  కర్టెన్ వెనుకే ఉండిపోయింది.

“అమ్మా…! ముకుంద్ గారు నాకు చాలా కాలం నుంచీ తెలుసు. వారి భార్య ప్రమోద గారు కూడా తెలుసు. దురదృష్టవశాత్తూ క్యాన్సర్ బారిన పడిన ఆవిడని వారిని ఎంత బాగా చూసుకున్నారో తలచుకుంటే  ఆశ్చర్యం కల్గుతుంది. మరణo తథ్యమని తెలిశాక, ఆవిడ కోరిక ప్రకారం దేశంలో ఉన్న అన్ని శివ క్షేత్రాలకీ తీసుకెళ్ళారు. చార్ ధాం యాత్రలకి కూడా. వారితో పాటు ఆక్సిజన్ వగైరా మెడికల్ అసిస్టెన్స్ సైతం ప్రతిచోటికీ ప్రయాణించింది. అంత రిస్క్ తీసుకునే కేరింగ్ భర్త దొరకడం ప్రమోదగారి అదృష్టం.” చెప్పాడు డాక్టర్ శ్రవణ్.

హాల్లోకి మంచినీళ్ళ గ్లాసులతో వచ్చింది సుచరిత. డాక్టర్స్ ఇద్దరికీ నమస్కరించింది. సాదా సీదా పసుపు, ఎరుపు మధుర  చుక్కల నేత చీర కట్టుకుని, నుదుటి మీది చిరు చెమట చుక్కలతో, మనోహరంగా ఉంది సుచరిత. పాత చీరలో ఉన్న పార్వతీ దేవిలా అనిపించింది డాక్టర్ ముకుంద్ కి.

మామూలు విషయాలేవో మాట్లాడాక, కాఫీ కలపడానికి లోపలికి వెళ్ళిన సుచరిత తో పాటు తానూ వంటింట్లోకొచ్చారు శాంత గారు. 

“ఇదేంటి ఆంటీ? నిన్న మీరు, ఇవాళ వీళ్ళు. పెళ్లి చేసుకోవాలని నాకేం  లేదు. ఒద్దని చెప్పేయండి.” 

“సుచరితా! అలా అనకు. ప్రసాద్ నిన్ను నాకు అప్పచెప్పినప్పుడు ఏం చెప్పాడో తెలుసా? ‘నువ్వు కేవలం ఉద్యోగం ఇస్తే సరిపోదు, నా చెల్లి జీవితానికి మంచి దారి కూడా చూపించాలి’ అన్నాడు. ముకుంద్ వ్యక్తిత్వం కానీ, కుటుంబం గురించి కానీ నీకు అనుమానం అవసరం లేదు. నీ మనసులో మరెవరయినా ఉంటే తప్ప ముకుంద్ ని వద్దనుకోకు. వివాహం వద్దు అనుకోవడం తేలికే, వయసు పెరిగాక ఒంటరిగా ఉండడం శ్రేయస్కరం కాదు. బలవంతమేమీ లేదు. ఆలోచించుకో. సమయం తీసుకో! నిర్ణయం ఏదయినా ఇబ్బంది లేదు. సరేనా!” వంట గది గుమ్మం లో నిల్చుని చెప్పారు శ్రవణ్.

అంత పెద్ద హాస్పిటల్ యజమాని, ఒక ఉద్యోగిని విషయం లో ఇంత శ్రద్ధ చూపిస్తూంటే శాంతగారికి ఆశ్చర్యం అనిపించింది. సుచరిత పట్ల  వాళ్లకి ఎంత నమ్మకం ఉంటే అంత అభిమానపాత్రురాలయి ఉంటుంది అని కూడా అనిపించింది. పండుగ కోసం చేసిన బొబ్బట్లు, గారెలు కాస్త అల్లం పచ్చడి వేసి రెండు పళ్లాలను హాల్లోకి తెచ్చి ఇద్దరికీ ఇచ్చింది సుచరిత.

డాక్టర్ శ్రవణ్ కాస్త మొహమాటపడ్డారు. ముకుంద్ మాత్రం, వెంటనే తీసుకుని శ్రీకర్ ని దగ్గరకు పిలిచి వాడికి బొబ్బట్టు ముక్క ఒకటి త్రుంచి నోట్లో  పెట్టాడు.

“ఏమీ అనుకోవద్దు టీచర్…! సుచరిత వంట రుచి నాకు తెలుసు. ఆ రోజు తిన్న పులిహోర రుచి ఈ రోజుకీ నాకు నోరూరిస్తుంది. కమ్మటి ఇంటి భోజనం తిని నాలుగు సంవత్సరాలు. ప్రమోద రెండేళ్ళు మంచం పట్టింది. పోయి రెండేళ్ళు.” శాంత గారితో  చెప్పాడు ముకుంద్.

“టీచర్ ఏంటి?” 

“మా శాంతా టీచర్ ఈ మొద్దబ్బాయిని  మర్చిపోయారు. న్యూ నల్లకుంట  బాయ్స్ బళ్ళో పది దాకా చదివాను. శాంతా టీచర్ సైన్సు చెప్పేవారు.” నవ్వుతూ అన్నాడు డాక్టర్ ముకుంద్.

ఒక్కసారి పాత విషయాలన్నీ నెమరు వేసుకున్నారు శాంతగారు. ముకుంద్ మొద్దబ్బాయి కాదు. చాలా తెలివిగల వాడు. బాధ్యతలు ఎక్కువగా ఉన్న మధ్య తరగతి కుటుంబం కావడం వలన ప్రభుత్వ బడిలో చేర్చారు. తను ఆ స్కూల్ నుంచీ వేరే చోటికి బదిలీ అవడం వలన, అప్పటి మీసాలు రాని కుర్రవాడు ఇప్పుడు పెద్దవాడవడం వలన ఆవిడ గుర్తుపట్టలేక పోయారు.

మరో రెండు బొబ్బట్లు, గారెలు వడ్డించింది సుచరిత. వద్దనకుండా తిన్నారు ఇద్దరూ.

“సుచరితా…. ! మీ పెద్దవాళ్ళతో మాట్లాడాలనుకుని డాక్టర్ శ్రవణ్ గారిని అడిగితే, ఆయనే తీసుకొచ్చారు. నీకు సంపూర్ణ అంగీకారం అయితే మాత్రమే ముందుకి వెళ్దాం. నిన్ను బాధ పెట్టి ఉంటే ...సారీ!.” సోఫా లో నుంచీ లేస్తూ చెప్పాడు ముకుంద్.

“ డాక్టర్ గారూ, నేను మీతో మాత్రమే కాదు మీ పిల్లలతో కూడా మాట్లాడాకే ఈ విషయం ఆలోచిస్తాను.” స్పష్టం చేసింది సుచరిత.

వాళ్ళు వెళ్ళిపోయాక, శాంత గారు చాలా సేపు నచ్చజెప్పారు సుచరితకి.                                         పండుగనాటి రాత్రి భోజనాలయ్యాక శ్రీకర్ ని మధ్యలో పడుకోబెట్టుకుని అత్తా కోడళ్ళిద్దరూ చెరో వైపు పడుకున్నారు. అలసటగా కళ్ళు మూసుకుంది సుచరిత. నాయనమ్మ మీద కుడికాలు వేసి, ఆవిడ చెప్పే కథ వింటున్నాడు శ్రీకర్. కథ అయిపోయాక మనవడిని అడిగారు శాంతగారు.

“పండు నాన్నా…! మీ స్కూల్ లో అందరూ బాగా ఆడుకుంటారా? నీ బెస్ట్ ఫ్రెండ్ ఎవరూ? నీకు ఏ టీచర్ ఇష్టం?” 

“ఉహు...నేనాడుకోను బామ్మా! మీనాక్షి టీచర్ దగ్గరే ఉంటా! ” 

“ఎందుకు నాన్నా? హాయిగా నేస్తాలతో ఆడుకోవాలి. లంచ్ పంచుకోవాలి. కలిసి మెలిసి ఉండాలి.”

“ఉహు….నా ఫ్రెండ్స్ నన్ను ఏడిపిస్తారు. ‘మీ పప్పా ఏరి? నీకు పప్పా లేడా ?’ అంటూనే ఉంటారు. వాళ్ళని వాళ్ళ నాన్నలే స్కూల్లో దింపుతారు. నాకు ఏడుపొస్తుంది!” 

కళ్ళు మూసుకున్న సుచరితకి వాడి మాటలు వినిపించి, లేచి కూర్చుంది. 

శాంతగారు లైట్ వేసి కోడలి వైపు అర్థవంతంగా చూసింది.

“ఏరా? నీకు నాన్న కావాలా?” కొడుకుని తన వైపుకి తిప్పుకుని అడిగింది. 

అవునన్నట్లు తలూపాడు వాడు.

                                                  ******

“ప్లీజ్ కం !. రా...రా…!”  సుచరితని ఆహ్వానించాడు డాక్టర్ ముకుంద్.

గత వారం రోజుల్లో  మూడు సార్లు కలిశారు సుచరిత ముకుంద్ లు.

“మనం వయసులో ఉన్న ప్రేమికులం కాదు. ఒకరికొకరం తోడుగా, పిల్లలకి మంచి తల్లిదండ్రులుగా ఉండడం కోసం మాత్రమే ఈ వివాహం!  ” 

“మీతో చెప్పాలనుకుంటున్నది మరొకటి కూడా ఉంది. ఈ ఏడెనిమిదేళ్ళ లో నాకు జీవితం మీద ప్రేమ పెరిగింది. ఏదో సాధించాలని, కొందరికయినా నా వల్ల ప్రయోజనం కలగాలని కోరిక కలుగుతోంది. డాక్టర్ గారూ!   బ్రతుకు పోరాటం అలవాటయిపోయింది, విశ్రాంతి తీసుకోవాలన్న ఆలోచన లేదు నాకు. పెళ్ళయిన తర్వాత కూడా నా జీవనసరళి ఇలాగే ఉండాలి. ఉంటుంది. కేవలం మీ పిల్లల తల్లిగా   మాత్రమే  నన్ను మీరు కోరుకున్నట్లయితే, మనం విరమించుకుందాం.” ముకుంద్ తో అంది సుచరిత.

“నాకు నీ పట్ల ప్రేమ ఉంది. నీ నిబద్ధత పట్ల నమ్మకం ఉంది. నీ సేవా గుణం నన్ను ఆకర్షించింది. నీ లాగా నువ్వుండు. అయితే, నా బిడ్డలకి కూడా శ్రీకర్  కిచ్చినంత ప్రేమను పంచగలగడం కావాలి నాకు. తల్లి లేని లోటు వాళ్లకి తెలియకూడదు. అది అసాధ్యమయితే చెప్పు, ఫ్రెండ్స్ గా ఉండిపోదాం !” 

“తల్లి లేని లోటు తెలిసిన దాన్ని. కేవలం తల్లి సంరక్షణ లేకనే, తప్పు నిర్ణయాలతో జీవితాన్ని నరకప్రాయం చేసుకున్నాను డాక్టర్ గారూ…! మీకు ఆ విషయంలో సందేహం వద్దు. అయితే, ముందు నేను మీ పిల్లలతో మాట్లాడాలి.” చెప్పింది సుచరిత.

ఆ సంభాషణ పర్యవసానంగా,తన ఇంటికి ఆహ్వానించాడు ముకుంద్.

 ఈ రోజు సుచరిత ముకుంద్ ఇంటికి వచ్చింది, శ్రీ కర్ తో సహా.

సోమాజీగూడా లో మంచి లగ్జరీ ఫ్లాట్ డాక్టర్ ముకుంద్ ది. అన్ని ఆడంబరాలూ ఉన్నా, ఆకర్షణ కరువయిందని తెలుస్తూనే ఉంది. హాల్లో గోడకి పెద్ద సైజు ఫోటో లో ఒక స్త్రీ మూర్తి నవ్వుతూ చూస్తోంది. ఆమె నుదుట ఎర్రటి కుంకుమ పెట్టి, దండ వేసి ఉంది. ఆమె ప్రమోద అని అర్థమయింది సుచరితకి. కొద్ది సేపయ్యాక, ట్రే లో మంచినీళ్ళు, టీ, బిస్కెట్స్ తెచ్చి టీ పాయ్ మీద పెట్టి మళ్ళీ వెళ్ళిపోయింది పది పదకొండేళ్ళ అమ్మాయి. లోపల వంటగదిలో చప్పుడు వినిపిస్తోంది. ‘వంట మనిషో, పని మనిషో ఉన్నట్లున్నారు’ అనుకుంది సుచరిత.

   " ఇదే మా రాజ భవనం. రాణీ లేని అంతఃపురం. టీ తీసుకో….! రా నాన్నా! “ అంటూ శ్రీ కర్ ని పిలిచాడు. వాడు క్రొత్త కావడం వలన, తల్లిని అంటుకుని కూర్చున్నాడు. తన పిల్లలని పేర్లు పెట్టి పిలిచాడు ముకుంద్.

లోపల్నించీ ఇద్దరూ వచ్చారు. 

ఇందాకటి పాప, శ్రీకర్ కన్నా రెండు మూడేళ్ళు పెద్దయిన బాబు.

“చెప్పానుగా! ఒక తమ్ముడు, ఒక ఆంటీ వస్తారు అని. నమస్తే చెప్పండి. సుచరితా ….!వీళ్ళు   బాబు రఘు, పాప రమ్య. పాప పెద్దది. ఆరో క్లాసు. బాబు నాలుగు.”

వాళ్ళతో మాటలు కలిపింది సుచరిత. రఘు తండ్రి పోలిక. రంగు తక్కువ. పాప తెల్లగా ఉంది. ఇద్దరు పిల్లలూ బొద్దుగానే ఉన్నారు.. తండ్రికి ఇరు వైపులా కూర్చున్నారు. 

“చిల్ద్రెన్….!ఆంటీ మీ ఇద్దరితో మాట్లాడడానికే వచ్చారు . మాట్లాడు సుచరితా…!” చెప్పాడు ముకుంద్.

గొంతు  సవరించుకుంది సుచరిత.

“పాపా రమ్యా…! రఘూ …! మీ ఇద్దరికీ నాన్నగారు చెప్పే ఉంటారు కదూ….నన్ను పెళ్లి చేసుకోవాలి అనుకుంటున్నారని?”

“చెప్పారు ఆంటీ… !   మా మమ్మీ ప్లేస్ లో మీరు వస్తున్నారని.” టక్కున అన్నాడు రఘు. రమ్య మొహం మాత్రం గంభీరంగా ఉంది.

“అవును…!శ్రీ కర్ కి నాన్నగారి ప్లేస్ లో మీ నాన్నగారుంటారు. మీకు ఓ కే నా… ?   అమ్మా ...రమ్యా...చెప్పు ! శ్రీని నీకింకో తమ్ముడుగా చూసుకుంటావా… ? నన్ను మీరిద్దరూ ‘అమ్మా’ అని పిలవగలరా?” 

రమ్యలో ఏ మార్పూ లేదు. వింటోంది మౌనంగా.

“చూడండి...నేను మీ నాన్నగారి సంపాదన కోసం, ఆస్థి కోసం మీ అమ్మ స్థానంలోకి రావడం లేదు. నాకు నా ఉద్యోగం ఉంది. సంపాదనా ఉంది. కేవలం మీకు అమ్మ ప్రేమను అందించడం కోసం, శ్రీకి నాన్న రక్షణ కల్పించడం కోసం మాత్రమే మీ నాన్నగారిని చేసుకోవాలనుకుంటున్నాను. అందరం కలిసి హాయిగా ఉందాం. మీరిద్దరూ ఓకే అంటేనే ఇది జరుగుతుంది. ఏమంటారు?” చెప్పింది సుచరిత.

రఘు సంతోషం గా నవ్వుతూ,  లేచి శ్రీకర్ కుడి చేతిని అందుకుని తన తండ్రి ప్రక్కనే కూర్చోబెట్టుకున్నాడు. రమ్య మాత్రం తండ్రి వైపుకు మరింత దగ్గరగా చేరింది.

“ఏమ్మా….నీకిష్టమేనా?” సుచరిత మాటలకి, ఈ సారి ముకుంద్ జవాబిచ్చాడు.

“చిన్నపిల్ల! దానికేం తెలుసు? ఇంక అనుమానాలు పెట్టుకోకు. రా… !   నా ఇంట్లో దీపం వెలిగించు. ప్రమోద స్థానంలో ఉండి , నాకు నా పిల్లలకి నీ ప్రేమని అందించు. ప్లీజ్.” సుచరిత చేతులు పట్టుకుని అడిగాడు  ముకుంద్ , నీళ్ళు నిండిన కళ్ళతో. 

ముగ్గురు పిల్లలని దగ్గరికి తీసుకుని, ప్రమోద ఫోటో దగ్గర నిల్చుని రెండు చేతులూ జోడించి నమస్కారం చేసుకుంది సుచరిత.

                                             ***

“నాకు అమ్మ లేదు. నాన్నగారు కూడా లేరు. ప్లీజ్ టీచర్. మా ఇంట్లో ఉండండి.” దగరుండి పెళ్లి చేయించిన శాంత గారికి నమస్కారం చేసి అడిగాడు ముకుంద్.

“నేనెక్కడికి వెళ్తాను? ఈ ఊళ్లోనే గా ఉండేది. ఒక్క ఫోన్ చేయండి. వచ్చేస్తాను. ఇన్నాళ్ళూ శ్రీ ఒక్కడే, ఇప్పుడు నాకు ముగ్గురు మనవలు.” నవ్వేశారు శాంత గారు.

“మిమ్మల్ని ఆంటీ అని కాదు, అమ్మా అని పిలవాలని ఉంది. మీ లాగా ఏ అత్తగారయినా ఉంటారా  ప్రపంచం లో ? “ ఆవిడని కౌగలించుకుని ఏడ్చేసింది సుచరిత.

“అలాగే పిలువు. ఇది నీ పుట్టిల్లు. మరచిపోకు. ముకుంద్! నువ్వు నా శిష్యుడివి. అంటే, ఇద్దరూ నాకు కావాల్సిన వాళ్ళే! హాయిగా ఉండండి. గతాలని మరచిపోయి క్రొత్త జీవితం మొదలు పెట్టండి.” మనస్పూర్తిగా ఇద్దరినీ దీవించి తన ఇంటికి బయల్దేరింది శాంతగారు.

పెళ్ళికి చాలా తక్కువ మందిని పిలిచాడు ముకుంద్. చనిపోవాలనుకున్న తన జీవితాన్ని నిలబెట్టిన సంఘటన, తనకి ఉద్యోగం కల్పించిన ప్రసాద్ గుర్తొచ్చాడు సుచరితకి. అతన్ని, కుటుంబం తో సహా, ముఖ్యంగా వాళ్ళ అమ్మగారితో సహా  పెళ్ళికి రమ్మని ఫోన్ చేసి పిలిచింది సుచరిత. చాలా ఆనందించాడు ప్రసాద్. తల్లితో మాట్లాడించాడు. తర్వాత, పెద్దావిడని తీసుకు రాలేనని, తనూ , తన భార్య వస్తామని చెప్పాడు ప్రసాద్. చెప్పినట్లుగానే, ముహూర్తం సమయానికి వచ్చారు ప్రసాద్ దంపతులు. యాదగిరి గుట్ట లో  పెళ్లి.  డాక్టర్ శ్రవణ్ దంపతులతో కలిపి పాతికమంది తో నిరాడంబరంగా జరిగింది పెళ్లి.   దంపతులయిన మరునాడే, రిజిస్టర్ ఆఫీస్ లో పెళ్లిని రిజిస్టర్ చేసుకున్నారు. ముకుంద్, సుచరితలు.. 

పెళ్లి చేసుకోబోతున్నట్లు తండ్రికి ఫోన్ చేసి చెప్పినప్పుడు ఆయన మొదట ఆశ్చర్య పోయాడు. ఆ తర్వాత కోపం తో ఊగిపోయాడు. ‘మేం చచ్చామనుకున్నావా’ అని అరిచాడు. ఆ తర్వాత, ‘నీ దారి నువ్వు చూసుకుంటే, రేపు నేను మంచాన పడితే మీ అన్నావదినలు నన్ను వీధిలోకి పంపుతారు. నేనెటు పోను?’ అంటూ ఏడ్చాడు. విని మౌనంగా ఊరుకుంది సుచరిత. కొద్దిసేపయ్యాక, అన్న ఫోన్ చేశాడు.

“విన్నాను సుచీ! సంతోషం. పెళ్లి ఎక్కడ? ఎప్పుడు?” అంటూ చాలా మర్యాదగా మాట్లాడాడు. 

అయోమయంలో పడిపోయింది సుచరిత. శాంతగారు తన అనుభవంతో ఈ విషయాన్ని విశ్లేషించారు.

“ సుచీ…! నీ అన్నకి , వదినకి కావాల్సింది హోదా. అది సుధీర్ దగ్గర లేదు. నీకిప్పుడు స్థిరమయిన జీతం ఉంది. ముకుంద్ కి సమాజం లో మంచి పేరుంది. నీకిప్పుడు  వాళ్ళ సాయం అవసరం లేదు కాబట్టి, నీ  భారం వాళ్ళ మీద పడదు. వయసు పెరుగుతున్న మీ నాన్నని నీ మీద వదిలేయడానికి కూడా వాళ్ళకి నీతో సత్సంబంధాలు కావాలి. సుచీ…! నిర్ణయం నువ్వే తీసుకోవాలి.”

ఆలోచించింది సుచరిత. తన జీవితంలో వాళ్ళ ప్రభావం పడకూడదు. ఎప్పుడో, తనని వదిలించుకున్న వాళ్ళతో మళ్ళీ సంబంధాలు పెంచుకుని పాత కష్టాలని క్రొత్తగా నెత్తికి ఎత్తుకోవడం అనవసరం అని గ్రహించింది. అందుకే, వాళ్ళని పెళ్ళికి ఆహ్వానించలేదు. కేవలం, సమాచారం ఇస్తున్నానని మొహమాటపడకుండా తెలియజేసింది. వాళ్ళ దుర్భాషలని, శాపనార్ధాలని వినే అవకాశం లేకుండా ఫోన్ పెట్టేసింది. 

                                                            ***

“నాకేం అవసరం లేదు. నన్ను విసిగించొద్దు. నేనేం తినను. నాకాకల్లేదు.” విసురుగా అంది రమ్య.

“అదేంటమ్మా? ఉదయం చేసిన బ్రేక్ ఫాస్ట్ తప్ప ఏమీ తినలేదు నువ్వు. లంచ్ బాక్స్ కూడా అలాగే వెనక్కి తెచ్చేశావు. ఎలా ఇలా అయితే” రమ్య తల నిమరబోయింది సుచరిత. 

“నా ఇష్టం. నా ఇష్ట ప్రకారం తింటాను. ఇష్టం లేకపోతే  తినను. నువ్వెళ్ళు.”

“నాన్నగారు కోప్పడతారు. రా తల్లీ…!నీకేం కావాలో చెప్పు పోనీ! చేసి పెడతాను. ప్లీజ్ ! రమ్యా...రామ్మా…!” బ్రతిమిలాడసాగింది సుచరిత.

“ఓ సారి చెప్తే అర్థం కాదా నీకు? నాకొద్దు అంటే  ఒద్దు అంతే!” విసురుగా సుచరితను తోసేసింది.

నిండా పదకొండేళ్ళు లేని పిల్ల అంత అమర్యాదగా ప్రవర్తిస్తుంటే, పట్టలేని కోపం వచ్చింది సుచరితకి. ఎలాగో నిగ్రహించుకుని, డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరకి వెళ్ళింది. అప్పటికి పెళ్ళయి వారం అయింది. పెళ్ళికి పిల్లలని తీసుకు వెళ్ళలేదు. గుట్ట నుంచీ, సరాసరి సుచరిత తో కలిసి ఇంట్లోకి వచ్చాడు డాక్టర్ ముకుంద్. పరిస్థితులకి అలవాటు పడమని సలహా ఇచ్చి, నెల రోజుల సెలవిచ్చాడు డాక్టర్ శ్రవణ్ సుచరితకి. ముకుంద్ ఒక వారం రోజులు శెలవు పెట్టాడు. తన పోర్షన్ ఖాళీ చేసి, సామాను తమ హాస్పిటల్ లోని క్రింది స్థాయి ఉద్యోగులకి ఉచితంగా పంచేసింది సుచరిత. ఇంటి యజమానికీ, యజమానురాలికీ మంచి బట్టలు పెట్టి దండం పెట్టింది. స్వంత కూతురు కాపురానికి వెళ్తున్నట్లు బాధపడ్డారిద్దరూ!  శ్రీకర్ కూడా బాగా ఏడ్చాడు, వాళ్ళని వదిలి రావడానికి. వాళ్ళిద్దరినీ అమ్మమ్మ, తాతా అని పిలుస్తాడు వాడు. ముకుంద్ ఇంట్లో చాలా క్రొత్తగా అనిపించింది వాడికి. తల్లిని అతుక్కుని కూర్చుంటూ, ఒక్క నిమిషం కూడా వదలడం లేదు. కానీ, రఘు తండ్రిలాగా బాగా కలుపుగోలు మనిషి. శ్రీకర్ ని, ' తమ్ముడూ తమ్ముడూ' అంటూ తన బొమ్మలూ పుస్తకాలూ చూపించడం, ఆడించడం చేస్తున్నాడు. రమ్య మాత్రం తండ్రి ప్రక్కన ఉన్న మరో స్త్రీని శత్రువు లాగా భావిస్తోంది. అమ్మ స్థానం సుస్థిరంగా ఆ పిల్ల మదిలో ముద్రించుకుపోయింది. సుచరితను తల్లిగా ఊహించలేక పోతోంది. శ్రీకర్ తో  తండ్రిని పంచుకోవాలంటే చాలా కోపంగా ఉంది. తండ్రి ప్రక్కన సుచరిత కూర్చున్నా భరించలేక పోతోంది. తండ్రిని ఒక్క క్షణం కూడా వదలడం లేదు. ఈ సమస్యను పరిష్కరించడం ఎలాగో సుచరితకి తోచడం లేదు. 

“ఏదీ? పాపేదీ?” ముకుంద్ అడిగాడు సుచరితని.

“ఎంత బ్రతిమిలాడినా రానంటోంది. కోపమెందుకో చెపితే కదా నాకు అర్థం కావడానికి? అంత చిన్నపిల్ల...ఏమిటో ఇంత మొండితనం? పొద్దున్నించీ తిండి  తినలేదు.” బాధ, చిరాకు ధ్వనించాయి సుచరిత గొంతులో. 

శ్రీకర్, రఘు ఇద్దరూ మౌనంగా భోజనం చేయసాగారు. పెళ్ళయిన మూడో రోజునుంచే వంటింట్లోకి ప్రవేశించింది సుచరిత. వంటమ్మాయిని ఓ నెల రోజుల తర్వాత రమ్మని చెప్పి పంపేసింది. చాల రోజుల తర్వాత కమ్మటి భోజనం దొరుకుతూంటే, మహదానందంగా ఉంది తండ్రీ కొడుకులకి. కానీ, రమ్య మాత్రం కంచంలో అన్నం కెలికి పడేసి వెళ్ళిపోతోంది. ఆ భార్యా భర్తలని ఏకాంతంగా ఉండనీయడం లేదు. 

ముకుంద్ ఎంగిలి చేత్తోనే కూతురి దగ్గరకి వెళ్ళాడు. వెళ్ళినవాడు వెళ్ళినట్లే వెనక్కి తిరిగొచ్చాడు.

“దాని మనసుకి బాగా గాయం తగిలింది చరితా...ఎలా కష్టపదతావో? ఏం చేసి ఆకట్టుకుంటావో మరి! నీదే బాధ్యత. ఏదీ...మరి కొంచెం పులుసేస్తావా...ఫస్ట్ క్లాస్ గా ఉంది.” భోజనం చేయ సాగాడు. వాళ్ళు ముగ్గురూ తిన్న తర్వాత, టేబుల్ శుభ్రం చేసి, మళ్ళీ రమ్య దగ్గరకి వెళ్ళింది సుచరిత.

“రామ్మా రమ్యా! నీ కోసమే నేనూ ఇంకా తినలేదు. నేను కలిపి పెడతాను. మా అమ్మగా…!” రెండు భుజాలను పట్టుకుని ఎత్తుకోబోయింది సుచరిత.

“నో…!యు కాంట్ చీట్ మీ…! యు ఉడ్  నెవర్ బీ మై మామ్!” మళ్ళీ తోసేసింది రమ్య.

ఏడుపొచ్చింది సుచరితకి. గిర్రున తిరిగొచ్చి ఏదో కాస్త తిన్నాననిపించి లేచింది. వంటగది కూడా శుభ్రం  చేసి, పిల్లల గదిలోకి వెళ్ళింది. తెల్లటి శ్రీకర్, ప్రక్కనే నల్లటి రఘు.  ఇద్దరూ ఆదమరచి నిద్రపోతున్నారు. శ్రీకర్ బట్టలు, పుస్తకాలు నీట్ గా అలమరలో సర్దిఉంటే, రఘువి మాత్రం చెల్లా చెదురుగా పడేసి ఉన్నాయి.   రమ్య, రఘు ఇద్దరికీ చాలా కాలం నుంచీ తల్లి సంరక్షణ లేకపోవడమే ఈ క్రమశిక్షణా రాహిత్యానికి కారణం అనిపించిందామెకి. మరొక కారణం ముకుంద్ ఆర్ధిక స్థాయి ఎక్కువ కాబట్టి, పనిమనుషులే అన్నీ చూసుకుంటున్నారు  అని కూడా అన్పించింది. 

రఘు చేతిలో ఉన్న మొబైల్ ఫోను, శ్రీకర్ కళ్ళద్దాలు జాగ్రత్తగా తీసి దాచి,  ఏ. సి ఆన్ చేసి, ఇద్దరికీ చెరో దుప్పటీ కప్పి రమ్య గది లోకి వెళ్లి, ప్రక్క సర్దింది. బెడ్ ప్రక్కన ఒక బిస్కెట్ ప్యాకెట్,మామిడి పండు ముక్కల గ్లాస్ జార్ పెట్టింది. హాల్లో సోఫాలో అలాగే నిద్రపోతున్న రమ్యను సరిగ్గా పడుకోబెట్టి, దుప్పటి కప్పింది. అమాయకంగా ఉన్న రమ్య నుదుట ముద్దిచ్చి తమ బెడ్ రూమ్ లోకి వచ్చింది.

ఆత్రంగా ఎదురు చూస్తున్నాడు ముకుంద్.

సిగ్గుగా ఉంది సుచరితకి. ఏదో తప్పు చేస్తున్నట్లనిపిస్తోంది. పైగా, ముకుంద్ దగ్గరికి రాగానే అసంకల్పితంగా సుధీర్ గుర్తొస్తున్నాడామెకి.. బక్క పల్చని తెల్లటి సుధీర్. చామన ఛాయ కన్నా తక్కువ రంగులో దృఢమైన ముకుంద్. వద్దన్నా మనసు వినకుండా, ఇద్దర్నీ పోల్చుతోంది. తెలియని భావమేదో ఆమెను కమ్ముకుంది. కాలి బొటనవేలితో నేలను రాస్తూ శిల్పంలా నిల్చుంది సుచరిత. పిల్లవాడి తల్లిలాగా లేదామె, అనాఘ్రాణిత పుష్పంలా సున్నితంగా, మనోహరంగా ఉంది.

ఆగలేని తమకం అతనిలో. 

అర్థంకాని సందిగ్ధత ఆమెలో. 

“ఎంత సేపు? పిచ్చెక్కి పోతోంది నాకు!” ఆమెను కమ్మేస్తున్నాడు.

“వద్దు. పాప మేలుకునే ఉందని నా అనుమానం. ఒక్కసారి వెళ్లి సర్ది చెప్పి నాలుగు ముద్దలు తినిపించకూడదూ....?” అతన్ని విడిపించుకుంటూ అంది సుచరిత.

“అదో మొండి మొహంది. ఆకలేస్తే అదే పెట్టుకుని తింటుంది. పడుకుంటుంది. నువ్వు అంతగా ఫీలవకు. దాని ఒక్క రాత్రి ఆకలికే అంత బాధ పడుతున్నావు. నాలుగేళ్ల ఆకలిక్కడ. నువ్వు పిల్లలకి తల్లిగా మాత్రమే కాదు, నా భార్యగా కూడా వచ్చావు.” అంటూ ఆమెను తన వైపు తిప్పుకున్నాడు.

అతని ఉద్రేకాన్ని,ఆజానుబాహువు లాంటి అతని శరీరాన్ని తట్టుకోవడం కష్టమయిపోయింది సుచరితకి. 

అరగంట గడిచాక నెమ్మదిగా లేచింది సుచరిత. అలసి సొలసి నిద్రపోతున్న ముకుంద్ కి దుప్పటి కప్పి, నెత్తురు చిమ్ముతున్న పెదవికి కాస్త పసుపు అద్దుకుని, తనను సర్దుకుని, మళ్ళీ హాల్లోకి వెళ్ళింది. నిద్రలో సోఫా అంచుకి వచ్చేసింది రమ్య . సరిగ్గా పడుకోబెట్టి , క్రింద పడ్డా దెబ్బ తగలకుండా నేలమీద కుషన్  పెట్టి వచ్చి తమ మంచం మీద పడుకుంది సుచరిత. నిద్రలోనే, తన బాహువులను ఆమె చుట్టూ వేసి ‘ప్రమోదా...ప్రమోదా…!’ అంటూ పలవరిస్తున్నాడు ముకుంద్. చిన్నగా నవ్వుకుంది సుచరిత.  పాపం, ఆవిడని ఎంత ప్రేమించాడో కదా అనుకుంది. అతనికి దగ్గరగా జరిగి  నుదుటిని ముద్దాడింది. గతాన్ని తలచుకోకూడదని, మనసుకి సజెషన్స్ ఇస్తూ ఎప్పటికో నిద్ర పోయింది. 

                                             ***

క్రొత్త జీవితానికి దంపతులిద్దరూ బాగానే అలవాటు పడుతున్నారు. చాలా విషయాల్లో సుధీర్, ముకుంద్ ఇద్దరూ వ్యతిరేకం. ముకుంద్ కి తన ప్రొఫెషన్ పట్ల, కుటుంబం పట్ల చాలా శ్రద్ధ. కెరీర్ పరంగా ఎదుగుతూ, స్వంతంగా పెద్ద హాస్పిటల్ పెట్టుకోవాలన్న కోరిక ఉంది. ఈవెనింగ్ క్లినిక్ ఉంది అతనికి. రాత్రుళ్లు ఏ పదికో, పదకొండు గంటలకో  ఇంటికి వస్తాడు. అందుచేత, పిల్లల హోం వర్క్ వగైరాలు అన్నీ ట్యూషన్ లోనే! 

పెళ్ళయ్యి నెల రోజులు దాటింది  సుచరిత హాస్పిటల్ కి వెళ్తోంది. ఆమె డ్యూటీ పూర్తి  చేసుకుని వచ్చేసరికీ ఎనిమిది  దాటుతుంది. వంట మనిషి వంట తనకు నచ్చడం లేదన్నాడు ముకుంద్. అందుకని, ఒక నెల జీతం అదనంగా ఇచ్చి వేరే చోట పని చూసుకోమని పంపేసింది సుచరిత.  పని మనిషి ఉంది కాబట్టి, కొంత వెసులుబాటు సుచరితకి. చకచకా వంట ముగించి, పిల్లలకి పెట్టి తనూ ముకుంద్ కలిసి భోజనం చేస్తారు. ఏదో తప్పనిసరి కాబట్టి, రమ్య నాలుగు మెతుకులు తిని లేచి వెళ్ళిపోతుంది. సుచరిత మాటలు కలిపినా, పెడసరంగా సమాధానాలు చెప్తుంది రమ్య. సుచరిత ఉదయం పూట నాలుగున్నర కల్లా లేచి పూజ, బ్రేక్ ఫాస్ట్, వంట చేసి ఆసుపత్రికి వెళ్ళే  సమయానికి రఘు, రమ్య లేస్తారు. బడి సమయం అయిపోతూ ఉండడం తో, విపరీతమైన హడావుడి పడతారు. కానీ, ఆ సమయానికి శ్రీకర్, వ్యాయామం, సైక్లింగ్ కూడా అయిపోయి ఉంటుంది. 

“రమ్యా… నీకు జడ నేను వేస్తానమ్మా ఇవాళ. పనమ్మాయి కన్నా, బాగా వేయగలను. సరేనా….” అంటూ పనిమనిషి నాగమణిని ప్రక్కకు రమ్మంది సుచరిత.

“ఏమీ అక్కర్లేదు. నాగమణీ …నువ్వేస్తావా..!నన్నే వేసుకోమంటావా?”

రమ్య మాటలకి పనిమనిషి ముందు తల కొట్టేసినట్లయింది సుచరితకి. గిర్రున కన్నీళ్లు తిరిగాయి. పిల్లలకి టిఫిన్, భోజనం బాక్స్ లు, ఇచ్చి పంపాక ముకుంద్ కి పళ్ళెంలో కిచిడీ వడ్డించి, ఎదురుగా కూర్చుంది.

“ ఆ బ్రెడ్ టోస్ట్, స్యాండ్ విచెస్ తిని, తినీ నోరు చవి చచ్చిపోయింది. బ్రహ్మాండంగా ఉంది చరితా కిచిడీ…ఏది ‘ఆ’ అను.” భార్య నోట్లో పెట్టాడు ముకుంద్.

“ఏవండీ…మీతో మాట్లాడాలి. “

“మాట్లాడూ..!”

“రమ్య విషయం. తనకి నా మీద చాలా కోపం, అసహ్యం. తెలిసి నేనేమీ తనని ఒక్క మాట కూడా అనలేదు. బహుశా, వాళ్ళ అమ్మ గుర్తొచ్చి, నేను ఆవిడను రీప్లేస్ చేశానని అనుకుంటున్నట్లుంది. సరిగా తినడం లేదు. ఆడుకోవడం లేదు. తన నోట్ బుక్స్ చూశాను. ప్రతి దాంట్లో  ‘హోం వర్క్ నాట్ డన్’ అని రాసి ఉంది. మూడీ గా ఉంటోంది. నాకిలా బాలేదండీ! పెళ్ళికి ముందే నేను ఇంటికి వచ్చి మరీ పిల్లల పర్మిషన్ తీసుకున్నాను కదా…! నేనేం చేయాలో తెలియట్లేదు.”

“డోంట్ వర్రీ చరితా…!.నాలుగు రోజులాగు. అన్నీ సర్దుకుంటాయి. నేను కూడా దాన్ని కోప్పడతాన్లే! ఇవన్నీ టీతింగ్ ప్రొబ్లెమ్స్ . “ తేలిగ్గా అనేశాడు ముకుంద్.

సుచరిత  అలా ఊరుకోలేక పోయింది. అప్పటికి ఊరుకుంది. ఇద్దరూ కార్లో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళిపోయారు.

                    ****

        ఆ రోజు పిల్లలు ఇంటికి వచ్చే సమయానికి ముందే, తను హాస్పిటల్ నుంచీ ఇంటికి వచ్చి, తన దగ్గర ఉన్న తాళం చెవితో తలుపు తీసి మళ్ళీ ఆటోమేటిక్ లాక్ వేసేసి వెళ్ళి  తమ  బెడ్ రూమ్ లో పడుకుంది సుచరిత.  స్కూల్ నుండీ ముందుగా శ్రీకర్ వచ్చాడు. వచ్చీ రాగానే, కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కుని, తల్లి తన కోసం డైనింగ్ టేబుల్ మీద పెట్టిన డ్రై ఫ్రూట్ లడ్డూ, స్నాక్స్ తిని వచ్చి తన మంచం మీద కూర్చుని హోం వర్క్ చేసుకోసాగాడు. వాడికి, రఘుకి కలిపి ఒక బెడ్ రూమ్. అందులోనే, కాంపాక్ట్ రైటింగ్ టేబుల్స్, అలమారాలు, బంక్ బెడ్స్ ఉన్నాయి. శ్రీ కర్ కోసం, ప్రత్యేకంగా మరో బెడ్, టేబుల్, కుర్చీ వంటివి తెప్పించి ఫిక్స్ చేయించాడు ముకుంద్. రమ్య తన బెడ్ రూమ్ లోనే పడుకుంటుంది. ఇది కాక మరో గెస్ట్ పడక గది కూడా ఉంది. తండ్రి బెడ్ రూమ్ లోకి, సాధారణంగా పిల్లలు అడుగు పెట్టరు కనుక,  సుచరిత ఇంట్లో ఉన్న విషయం వాళ్ళెవరూ గమనించలేదు.  కొద్దిసేపటికి, రమ్య, రఘు ఇద్దరూ ఒకేసారి వచ్చారు. వాళ్ళిద్దరిదీ ఒకటే స్కూల్. వస్తూనే, రఘు షూస్ ఒక ప్రక్క, బ్యాగ్ ఒక ప్రక్క విసిరేసి, అలాగే వంటగది లోకి వెళ్లి ఏవో వెతుక్కుని తెచ్చుకుని తింటూ,  పెద్ద సౌండ్ తో టీవీ పెట్టుకుని చూడసాగాడు. రమ్య వస్తూనే, తన మొబైల్ ఫోన్ తీసుకుని బాల్కనీ లోకి వెళ్ళడం గమనించింది సుచరిత. మాటలు సరిగ్గా వినిపడడం లేదని, తమ్ముడిని టీవీ ధ్వని తగ్గించమని అడగడం, రఘు గొడవ పడడం వింటూనే ఉంది సుచరిత. రమ్య మాటలు అస్పష్టంగా ఉన్నా, ఆ పాప వాళ్ళ అమ్మమ్మతో మాట్లాడుతోందని అర్థమయింది సుచరితకి. అవతలి మాట వినిపించకపోయినా, రమ్యకి వాళ్ళ అమ్మమ్మ, ఇక్కడ జరిగే విషయాలని అడుగుతూ, సలహాలిస్తోందని అర్థమయింది. బహుశా, రమ్య తనతో ఇలా ప్రవర్తించడానికి కారణం ఆవిడ సలహా, సంప్రతింపుల పర్యవసానమేమో అని కూడా అనిపించింది.  కాసేపయ్యాక, అప్పుడే లేచి వచ్చినట్లు బయటికి వచ్చి, పిల్లలని పలకరించి వేడిగా బంగాళదుంప బజ్జీలు చేసి పెట్టింది సుచరిత. 

వద్దంటే వద్దంది  రమ్య. రఘు, శ్రీకర్ ఇద్దరూ ఇష్టంగా తిన్నారు. మిగిలిన వాటిని డైనింగ్ బల్ల మీదే, కాసెరోల్ లో ఉంచి  కూరలు తెచ్చుకుంటానని చెప్పి, బయటకి వెళ్ళింది సుచరిత. ఆమె అలా వెళ్ళగానే గబగబా వెళ్ళి, బజ్జీలు పళ్ళెంలో పెట్టుకుని తిన్నది రమ్య. ఇంటికి వచ్చి చూసి, తృప్తిగా నవ్వుకుంది సుచరిత.

                                                          ****

“రామ్మా….!ఒక్కదానివే వచ్చావా..?ముకుంద్…..పిల్లలు…..!” తలుపు తీసిన అరుంధతి తడబడింది.

“ఒక్కదాన్నే వచ్చాను పిన్నీ….! ఆ రోజు వ్రతం లో చూడడమే మిమ్మల్ని. మాట్లాడడం కుదరలేదు. మా హాస్పిటల్ పని మీద ఈ ఏరియా కి  రావాల్సి వచ్చింది. సరే! మిమ్మల్ని, బాబాయ్ గారిని కలిసినట్లుందని వచ్చాను. ఇదుగో….ఈ కవర్స్ తీసుకోండి.” అంటూ చేతిలో పెట్టింది సుచరిత.

“అయ్యయ్యో...ఏమిటమ్మా ఇవి? మాకెందుకూ? వద్దొద్దు!” కంగారు పడిందావిడ.

“ప్రమోదక్క ఇస్తే ఇలాగే వద్దంటారా పిన్నీ? పెళ్ళిలో మీకు ఏమీ ఇవ్వలేకపోయాను. నాకు అమ్మ లేదు పిన్నీ…!పిన్ని కూడా లేదు. ఉన్న నాన్న, ఉన్నా లేనట్లే! ప్రమోదక్కని నేను చూడలేదు కానీ డాక్టర్ గారికి ఆవిడంటే ప్రాణం. పిల్లలు తల్లి లేని లోటు వల్లనో ఏమో, సరిగా తినడం కూడా మానేశారని చాలా దిగులు పడుతున్నారు. ‘చూడూ…!.ప్రమోదను నేను మరువలేను. కేవలం పిల్లల కోసమే నిన్ను చేసుకుంటున్నాను’ అని చెప్పారు. పెద్దదవుతున్న రమ్యకిప్పుడు తల్లి అవసరం, ఆసరా కావాలని, భద్రత కావాలని ఆయన ఆలోచన. ‘ అరుంధతి అత్తయ్యగారు , మావయ్యగార్లు పెద్దవాళ్ళు. ఎంత అమ్మమ్మ తాతలే అయినా , వాళ్ళ వద్ద పిల్లలను ఉంచి ఇబ్బంది పెట్టలేను. నా పిల్లల బరువు బాధ్యతలతో వాళ్ళు కష్టపడడం నాకిష్టం లేదు’ అన్నారు పిన్నీ…అందుకే……!” ఆగింది సుచరిత.

ప్రమోద తల్లి అరుంధతి కి అయోమయంగా ఉంది. సుచరిత రావడమే ఆశ్చర్యమయితే, ఇలా మాట్లాడడం మరింత ఆశ్చర్యంగా, ఆనందంగా కూడా ఉంది ఆవిడకి.

“అందుకే….?.” ప్రశ్నార్థకంగా అడిగింది అరుంధతి.

“ప్లీజ్…! మీరు, బాబాయ్ గారు అప్పుడప్పుడు ఇంటికి రండి. నాకూ మా అమ్మ వచ్చినట్లు ఉంటుంది. పిల్లలకీ సంతోషంగా ఉంటుంది. మీ కోసం ఈ పట్టుచీర, బాబాయ్ గారికి పట్టు పంచె తెచ్చాను. దయచేసి కాదనకండి.”  అంటూ ఒంగి ఆవిడ పాదాలకు సాష్టాంగ నమస్కారం చేసింది సుచరిత. చనువుగా లోపలికి  వెళ్లి ప్రమోద తండ్రి కి కూడా నమస్కారం చేసింది.

ఊహించని సంఘటనకి అరుంధతి ఉబ్బితబ్బిబ్బయింది. సవతి తల్లి ఎన్ని రకాలుగా బాధలు పెడుతుందో, వాటిని ఎలా ఎదుర్కోవాలో రోజూ రమ్యకి నూరి పోస్తోందావిడ. ఇంత అందమైన కొత్త భార్య దొరికాక, తమ అల్లుడు ఎక్కడ పిల్లలని దూరం చేస్తాడో అన్న భయం ఆవిడది. 

అమ్మమ్మ మాటలు విని,,ఎదిగీ ఎదగని మనసు తో  అమ్మమ్మ మాటలు విని, సుచరితని ద్వేషించడమే పనిగా పెట్టుకుంది రమ్య.

“డాక్టర్ గారికి, ప్రమోదక్క అంటే ఎంత ప్రేమో!  ఆవిడని, ఆవిడ తనను చూసుకున్న విధానాన్ని చెప్పని రోజు ఉండదు పిన్నీ! అందుకే, పిల్లల ముందు నేను ఒట్టేసి చెప్పాను...నా శాయశక్తులా ప్రమోదక్క లాగే నడుచుకుంటాను, పిల్లల మధ్య ఎటువంటి బేధం చూపను అని. దేవుడు నాకు చక్కని కుటుంబాన్నిచ్చాడు.”

అరుంధతి కి కన్నీరాగలేదు. సుచరితను దగ్గరకి తీసుకుని కౌగిలించుకుంది. 

“నా ఒక్కగానొక్క కూతుర్ని తీసుకెళ్ళిన దయ మాలిన దేవుడు, మళ్ళీ నిన్ను చూపించాడమ్మా!”  అంది.

కొద్దిసేపు అక్కడ గడిపి మళ్ళీ హాస్పిటల్ కి వెళ్ళిపోయింది సుచరిత. ఇంటికి వెళ్ళాక ముకుంద్ కి అన్ని విషయాలు వివరంగా చెప్పకుండా, వాళ్ళని కలిశాను అని మాత్రమే చెప్పింది. వాళ్ళ అమ్మమ్మ చెప్పడం వలన మరీ ప్రేమగా కాకపోయినా, ఇదివరలో లాగా ద్వేషించడం లేదు రమ్య సుచరితని. అదే పదివేలు అనుకుంది. రఘు పిలిచినట్లు ‘అమ్మా’ అని మాత్రం పిలవడం లేదు. ‘ఇది తన పోరాటం. ఆయుధాలు సమకూర్చుకుని సిద్ధంగా ఉండాలి. కానీ, వీలున్నంత వరకూ, రాజీ కుదుర్చుకోవాలి. సంసారం అంటేనే ఒక  రాజీ...సమన్వయించుకుంటూ, సముదాయించుకుంటూ, సర్దుకుంటూ, సమర్ధించుకు రావాలి. తనని తాను  పోగొట్టుకోకుండా ఇతరుల మనస్సులో చోటు సంపాదించుకోవాలి’ ధృడంగా అనుకుంది సుచరిత.

                                                                   *****

“ఏమండీ…!నాకు సొంతంగా పాథలాజికల్ ల్యాబ్ పెట్టాలన్న కోరిక. ఒకసారి డాక్టర్ శ్రవణ్ గారితో కూడా ఈ మాట చెప్పాను. మంచి ఐడియా అన్నారాయన.” 

“అవును.ఎన్నాళ్ళని ఇలా ఒకరి క్రింద పని చేస్తాం? బాగానే ఉంది. కానీ, పెట్టుబడి?” సుచరిత ఉద్దేశ్యం ముకుంద్ కి కూడా నచ్చింది. 

“ప్రభుత్వ పథకాలు ఉన్నాయి. చిన్న, మధ్య తరహా వ్యాపారాలకి, అందులోనూ ఆడవాళ్ళు పెట్టుకునే కన్సర్న్స్  కి అప్పుగా కొంత, సబ్సిడీ కొంత ఇస్తున్నారట. బ్యాంక్స్ ద్వారా లోన్ తీసుకున్నాక, వడ్డీ లో రాయితీ కూడా ఉంటుంది. మార్జిన్ మనీ మనం కొంత పెట్టుకోవాలనుకోండి. నేను దాచింది మూడు, మూడున్నర లక్షలుంది.”

“అవునా...నేనో మూడు లక్షలిస్తాను. ప్రయత్నం చేద్దాం. కానీ లాసెస్ కి మనం  సిద్ధపడి ఉండాలి. మనకి మిగిలినా లేక పోయినా స్టాఫ్ కి జీతాలిచ్చేలా ఉండాలి.” చెప్పాడు ముకుంద్.

వారం రోజులపాటు క్రొత్త ప్రాజెక్ట్ గురించి ఇంటా  బయటా కూడా చర్చించుకోవడం, నిధుల సమీకరణకి బ్యాంక్స్ ని, ప్రభుత్వ అధికారులని కలవడం చేశారు భార్యాభర్తలిద్దరూ. ఈ హడావుడి లో పిల్లలను నిర్లక్ష్యం చేయకూడదని, ముకుంద్ చేత, కొన్నాళ్ళ పాటు అరుంధతి గారిని, నిరంజన్ గారిని వచ్చి ఉండమని  ఫోన్ చేయించింది సుచరిత. మొహమాటం కొద్దీ ఒక్క వారం కన్నా ఉండలేమని చెప్పారు వాళ్ళు.  అలాగే కానీమన్నాడు ముకుంద్. 

ప్రతి నెలా ఒకసారి శాంతగారిని కలిసి రావడం విధిగా పెట్టుకుంది సుచరిత. అలా వెళ్ళినప్పుడు తమ ఆలోచనని ఆవిడ చెవిన వేసింది. విజయనగర్ కాలనీలో మెయిన్ రోడ్డు మీదే ఉంది వాళ్ళిల్లు. శాంతగారు, ఒక సలహా ఇచ్చారు.

“ నీకు పనికొస్తుంది అనుకుంటే మన ఇంట్లోని క్రింది పోర్షన్ని ల్యాబ్ కి తగినట్లుగా రీ మోడల్ చేయించుకో.“ అన్నారు. 

“వద్దు ఆంటీ…! మీ ఆశీర్వచనం తప్ప మరేం వద్దు. ప్లీజ్! ” మొహమాట పడింది సుచరిత. ఆవిడ ఎంత సర్ది చెప్పినా వద్దంటే వద్దంది. సుదీర్నే వద్దనుకున్నప్పుడు, అతని ఆస్తిని పొందడం తప్పు అనిపించింది.

మర్నాడు ఆదివారమే కనుక, సుచరితని, ముకుంద్ ని ఇంటికి రమ్మని పిలిచారు శాంతగారు. ఎందుకా అనుకుని  పిల్లలతో కలిసి వెళ్ళిన దంపతులని కూర్చోబెట్టి  అమెరికాలో ఉన్న సుధకి వీడియో  కాల్ చేశారావిడ. 

“హాయ్ సుచీ….!ఎన్నాళ్లయిందే బాబూ, నిన్ను చూసి! ఎంత బావున్నావో…!” చాలా సంతోషం సుధకి. 

సుధీర్  మీద ఉన్న ప్రేమతో తనతో సరిగ్గా మాట్లాడదేమో అనుకుని, ఇన్నాళ్ళ నుంచీ సుధతో కాంటాక్ట్ పెట్టుకోలేదు సుచరిత. కానీ సుధ చాలా ప్రేమగా మాట్లాడడమే కాకుండా తన భర్తని, అత్తగారిని , మామగారిని కూడా పరిచయం చేసింది. ప్రస్తుతం తనకి ఐదో నెల నడుస్తోందని కూడా చెప్పింది. ముకుంద్ ని తనే పరిచయం చేసుకుంది. శ్రీకర్ లో అన్నయ్య సుధీర్ పోలికలు చూసి, కన్నీరు పెట్టుకుంది.

“ సుచీ...నేనొక్కటి చెప్తాను. కాదు అనకూడదు. ప్లీజ్….!” ముందుగానే కాళ్ళకి బంధం వేస్తూ అడిగింది సుధ.

“చెప్పు...నీ కోసం ఏదైనా చేస్తానే….!”

“అయితే విను! నేనిక యు ఎస్ వదిలి ఇండియాకు వచ్చే అవకాశం ఎటూ లేదు. ఎందుకంటే, మా మామగారు ఆయన పెళ్లి కాక ముందు నుంచీ ఇక్కడే టెక్సాస్ లో స్థిరపడ్డ వ్యక్తి. కనుక, మా ఆయన పుట్టుకతోనే అమెరికన్ సిటిజెన్. అందుచేత, నిన్న రాత్రి మేమిద్దరం అమ్మకి ఒక సలహా ఇచ్చాం. దాని ప్రకారం అమ్మా వాళ్ళ ఇంట్లో క్రింది పోర్షన్ మొత్తం నీకు రాసిస్తుంది. అది న్యాయంగా నీకు రావాల్సిన భాగమే...ఐ మీన్ అన్నయ్యది. పై పోర్షన్ లో అమ్మ ఉంటుంది. అది నా వాటా అనుకో సుచీ...కాదనకు.” 

వద్దంటే వద్దంది సుచరిత. సుధ భర్త చెప్పినా కూడా ఒప్పుకోలేదు.

“సుచీ…! నా మనవడికి నేనేదైనా ఇచ్చిన తృప్తి లేకుండా చేస్తావా? శ్రీలో, నాకు సుధీర్ కనిపిస్తున్నాడు. నీ పెంపకం లో మంచివాడిగా ఎదుగుతాడు. ఏం ముకుంద్..?.నువ్వు కూడా ఈ టీచర్ మాట వినవా?” బాధగా అడిగింది శాంతగారు.

వాళ్ళ మంచితనం ముందు ఓడిపోయింది సుచరిత. ఒప్పుకుంది. పెద్ద సమస్య తేలికగా తీరింది. ల్యాబ్ కి లొకేషన్ దొరికింది. ఇక నిధుల గురించి కదిలించాడు సుధ భర్త శ్యాం. 

దాదాపుగా యాభై లక్షల పెట్టుబడి అవసరమని, ఎక్కువ భాగం లోన్ తీసుకోవాల్సి  వస్తుందనీ చెప్పింది సుచరిత. కొంతసేపు చర్చలు జరిగాక, శాంతగారి ఇంట్లోనే భోజనం చేసి ఇంటికి వచ్చారు సుచరిత దంపతులు.

ఆ రాత్రే సుధా, ఆమె భర్త శ్యాం ఫోన్ చేశారు. సుధ భర్త తానూ, భాగస్వామినవుతానన్నాడు. తన మీద వాళ్లకి ఉన్న నమ్మకాన్ని చూసి చాలా ఆనందించింది సుచరిత.

                                                                        

డాక్టర్ శ్రవణ్ దంపతులు కూడా భాగస్వామ్యం తీసుకోవడమే కాక, బ్యాంక్ ఋణం కూడా రికమెండ్ చేసి శాంక్షన్ చేయించారు. అవసరమైన రిజిస్ట్రేషన్ , లైసెన్స్ తీసుకోవడం కూడా జరిగిపోయింది.

*****

 ప్రస్తుతం నూటికి తొంభై శాతం వైద్యులు, రోగ నిర్ధారణ పరీక్షల మీదే ఆధారపడి చికిత్స చేస్తున్నారు కనుక చాలా సమర్థత, నిజాయితీ, అనుభవం ఉన్న స్టాఫ్ అవసరం. ముఖ్యంగా ఎక్విప్మెంట్, వాటి మెయింటేనెన్స్, శిక్షణ పొందిన టెక్నీషియన్స్ అవసరం. అన్నింటికీ డాక్టర్ శ్రవణ్ దంపతుల సహాయం అందింది సుచరితకి. తన అనుభవం వల్ల, పరిచయాల వల్ల  కూడా  పనులు చకచకా అయ్యాయి.  

క్రొత్తగా స్థలాన్నో, ఇంటినో లీజ్ కి తీసుకోవాల్సిన అవసరం లేకపోవడంతో ఖర్చు తగ్గినా, ల్యాబ్ కి అనుకూలంగా ఇంటిని మార్చుకోవడానికి కూడా చాలా ఖర్చయింది. అడ్వర్టైజింగ్, స్టాఫ్ రిక్రూట్మెంట్ వంటి వాటికి సుచరిత అనుభవం బాగా ఉపయోగించింది.  ఖరీదైన ,మంచి నాణ్యమైన మిషినరీ కూడా ఇన్స్టాల్మెంట్ మీద  లభించింది. 

ఒక్క అడుగు ముందుకు వేసిందో లేదో, మంచి పనికి అన్నీ అలాగే సమకూరుతాయన్నట్లు,  మూడు  నెలలలోనే   ‘శ్రీదేవీ డయాగ్నస్టిక్ సెంటర్’ ని తన తల్లి పేరున స్థాపించింది  సుచరిత. తనే మానేజింగ్ డైరెక్టర్. కొందరు డాక్టర్లతో, ఆసుపత్రులతో టై అప్ పెట్టుకుని, కొంత కమిషన్ ఇవ్వడానికి కూడా ఒప్పందం చేసుకుంది. ల్యాబ్ ని ప్రజలకు చేరువ చేయాలనే ఉద్దేశ్యంతో రాత్రి పగలు కూడా పని చేస్తోంది. పిల్లలకి ఇబ్బంది కలుగకుండా ఉండేందుకు ముకుంద్ హాస్పిటల్ డ్యూటీ తర్వాత, క్లినిక్ కి వెళ్ళకుండా నేరుగా ఇంటికే వస్తున్నాడు. 

ఆమె కష్టం వృధా పోకుండా, బాగానే రాసాగారు రోగులు, రోగ నిర్ధారణ కోసం. 

ఆదాయం తో పాటు బాధ్యతా పెరిగింది. ల్యాబ్ లో స్టాఫ్, ఇంట్లో పిల్లలు. అందరి సంరక్షణ తన మీదే ఉందన్న ఆలోచనతో ఒక్కో సారి నిద్ర కూడా పట్టేది కాదు. నిలదొక్కుకోలేక సుచరితకి. పోతే, నష్టం వస్తే….శ్రవణ్  దంపతులకీ, సుధ దంపతులకీ సమాధానం ఎలా చెప్పాలి? తన పైన ఉన్న నమ్మకం తప్ప మరో రుజువు కానీ, అనుభవం కానీ వాళ్ళు అడగలేదు. 

“చూడు! ఇంతలా కంగారు పడేటట్లయితే, ల్యాబ్ ని ఎవరికయినా అమ్మేద్దాం. ఎవరి వాటా వాళ్లకి ఇచ్చేద్దాం. మంచి పేరు వచ్చింది కనుక, బాగానే పలుకుతుంది ధర. మనకి అంటూ ఓ జీవితం ఉండాలి. ఇరవై నాలుగు గంటలు కెరీర్ గురించే ఆలోచిస్తే ఎలా? నా కోసం మాత్రమే కాదు చరితా, నీ గురించీ, పిల్లల గురించీ కూడా ఆలోచించు. ఆహారం, నిద్ర చాలా అవసరం. నువ్వు ఆ రెండింటినీ మర్చిపోతున్నావు.” ఒక రాత్రి సుచరిత తో అన్నాడు ముకుంద్.

“మరేం చేయను?మనం  రెగ్యులర్ గా చూసుకోకపోతే, డ యాగ్నైజింగ్ టెస్ట్స్ సరిగ్గా చేయకపోతే గొడవలయిపోతాయి. రిపోర్ట్స్ సరిగ్గా సరయిన వారికి వెళ్ళిందా లేదా అనేది ఇంకా ముఖ్యం. బిల్లింగ్ దగ్గర కూడా జాగ్రత్తగా ఉండాల్సి వస్తోంది. అక్కడున్న ఇద్దరిలో సమీర్ అతి తెలివి మనిషి. రెండు రకాల పుస్తకాలు మెయిన్టెయిన్ చేశాడంటే మొదటికే మోసం వస్తుంది. ఇక స్వాతి క్రొత్త పిల్ల. స్కానింగ్ దగ్గర, రేడియేషన్ దగ్గర కూడా మగవాళ్ళే దొరికారు మనకి. వచ్చే పేషెంట్లు ఎక్కువగా ఆడవాళ్ళు. వీళ్ళు సభ్యతగా ప్రవర్తించక పోతే అదో తల నొప్పి. బయోప్సీ, పెద్ద టెస్ట్స్ కోసం ముంబై ర్యాన్బాక్సీ కి మనం పంపించే శాంపిల్స్ సమయానికి పంపగలగాలి. అందుకోసం కూడా అప్రమత్తత అవసరం.  ఇలా ఎక్కడికక్కడ మానీటర్ చేసుకోవాల్సోస్తోంది. పని బావుంది. రిటర్న్స్ బావున్నాయి. సంతోషంగా ఉంది. కానీ ఏదో భయం, నా మీద నాకే అపనమ్మకం కలుగుతోంది.” ముకుంద్ గుండెల మీద వాలి చెప్పింది సుచరిత.

“అన్నీ నీ మీదే వేసుకోవడం వలన నీకీ భయం కల్గుతోంది. ఒక పని చేద్దాం! నా సర్కిల్లో ఎవరయినా లేక ఎవరికయినా తెలిసిన నమ్మకస్తులయిన మనుషులున్నారేమో కనుక్కుంటాను. అలాగే, సాయంత్రాలు ఎటూ నేను క్లినిక్ మూసేశాను కదా, ఆ సమయాన్ని ల్యాబ్ లో వినియోగించుకుంటాను. ఆరింటికల్లా నువ్వు ఇల్లు చేరుకొని పిల్లల్ని చూసుకో. అన్నట్లు శాంతా టీచర్ మొన్నీమధ్య హాస్పిటల్ కి వచ్చారు.” 

“అయ్యో...ఏమయింది ఆంటీ కి?” కంగారుపడింది సుచరిత. ల్యాబ్ పైన పోర్షన్ లోనే ఆవిడ ఉంటారు కనుక దాదాపు ప్రతి రోజూ కలుస్తూనే ఉంటుంది ఆవిడని.  

“ ఏమీ లేదు. కంగారు పడకు. జనరల్ చెకప్ కి వచ్చారు, చాలా రోజులయిందని. ఒక పని చేద్దామా? ఒక్కరే ఉంటారు కదా! ఓపికగా కూడా ఉన్నారు. ఆవిడని అకౌంట్స్ చూసుకోమని అడుగుదామా? “ 

ముకుంద్ సలహా నచ్చింది సుచరితకి. మనవాళ్ళు అంటూ ఉంటే స్టాఫ్ శ్రద్ధగా పని చేస్తారు. అలా అని, తన తండ్రికో, అన్నగారికో అప్పజెబితే ఇంతే సంగతులు. బోర్డు తిప్పేయడానికి నెల రోజులు చాలు. నవ్వొచ్చింది సుచరితకి. 

“ఏయ్..ఏమిటా నవ్వు? ఎందుకు?” కినుకగా అన్నాడు ముకుంద్.

“కాదులే! మొన్నామధ్య మా నాన్న వచ్చారు ల్యాబ్ కి. అందర్నీ హడలగొట్టేశాడు. ‘ఇది నా కూతురి సొంత ల్యాబ్. అంటే నేనూ ఓనర్ నే...అంటూ బాగానే గలాభా చేశాడు. పైగా మా అన్నయ్యని సూపర్వైజర్ గా వేసుకోమని రికమండేషన్. అది గుర్తొచ్చింది.”

“మరేం చేశావ్? పోనీ ఏదో పోస్టు కల్పిస్తే పోలా?”

“పోతుంది…ఈ  కూచమ్మ కూడబెట్టినదంతా   ఆ మాచమ్మ మాయం చేసి మరీ పోతుంది. ఇలాంటి వేషాలు వెయ్యొద్దు అని, నన్ను అడగకుండా మరోసారి అడుగు పెట్టద్దని గట్టిగా చెప్పి పంపేశాను. మీకు తెలీదు మా ఇంటి మనుషుల గురించి. సరే గానీ...మీరన్నట్లు శాంతా ఆంటీ ని అడుగుతాను. ఆవిడోసారి అన్నారు కూడా, నేను చేయగలిగిన పని ఏదయినా ఉంటే చెప్పమ్మా అని.” చెప్పింది సుచరిత. 

“ఇంక నిశ్చింతగా ఉండు. అన్నీ సక్రమంగా జరుగుతాయి.” భార్యని దగ్గరకి తీసుకున్నాడు ముకుంద్. ఆ రాత్రి నిజంగానే మంచి నిద్ర పట్టింది సుచరితకి.

                                     *****

ముకుంద్ మంచి కార్య సాధకుడు. తనంతట తాను ఇతరుల విషయాల్లో కలుగజేసుకోడు. అది భార్యయినా, పిల్లలయినా  ఎవరయినా సరే. తన సాయమో, సలహానో కావాలంటే మాత్రం వెనుకంజ వేయడు. శాయ శక్తులా సహాయం చేస్తాడు. ముకుంద్ చిన్నాన్నగారి కొడుకు ఒకతను దుబాయిలో పనిచేసి తిరిగివచ్చాడు. ఆజాను బాహువు. అతనికి నలభై దాటాయి. ప్రస్తుతం ఖాళీగా ఉన్నాడు. సూపర్వైజర్ గా పనికొస్తాడు. అలాగే మరో దూరపు బంధువు కూతురు బీ ఫార్మసీ చేసి ఉద్యోగం కోసం తిరుగుతోంది. అన్న మాట ప్రకారం, వాళ్ళిద్దరినీ శ్రీదేవి డయాగ్నస్టిక్స్ లో చేర్చుకుని మంచి జీతమే ఫిక్స్ చేశాడు. ఇక శాంతగారు లెక్కలు చూడడం, ఫైలింగ్ వగైరా పనులు చూసుకోవడానికి ఆనందంగా ఒప్పుకున్నారు. ఆవిడ కూడా కొంత జీతం తీసుకుంటేనే ఒప్పుకుంటాను అన్నాడు ముకుంద్ . అదనంగా పెరిగిన జీతాల ఖర్చుకి, తనకి చిక్కిన విశ్రాంతికి బేరీజు వేసుకుంది సుచరిత.  

“ఊరికే ఇదవకు. మా డాక్టర్స్ క్లబ్ లో మన ల్యాబ్ కి మంచి పబ్లిసిటీ ఇస్తాన్లే! కస్టమర్స్ అదే, పేషంట్లు పెరిగే ఏర్పాటు చేస్తా….!” నవ్వేశాడు ముకుంద్. 

****

  ఇన్నాళ్ళ తర్వాత సుచరితకి ఇంటికి పిల్లలకి సమయం కేటాయించే వీలు చిక్కుతోంది. వంటావిడ కాంతమ్మ గారికి వంటలో సాయం చేయడం, దగ్గరుండి వంశీ, శ్రీకర్ ఇద్దరికీ హోం వర్క్ చేయించడం చేస్తోంది.  ఎనిమిదో తరగతి లోకి వచ్చిన రమ్య ఇంకా దూరం దూరంగానే తిరుగుతోంది సుచరితకి. పెడసరం మాటలు, దూకుడుగా ప్రవర్తించడం కొంత తగ్గింది కానీ, తన తల్లి స్థానం లో ఉన్న సుచరిత ఆమెకు రుచించడం లేదు. ఎదుగుతున్న వయసు, సెల్ ఫోన్ ప్రభావం వల్ల కూడా సుచరితని పరాయి మనిషిగానే చూస్తోందామె. 

“పాపా…! ఇవాళ మీ పేరెంట్స్ టీచర్ మీటింగ్ కి వచ్చాం నేనూ మీ నాన్నగారూ!” రమ్య ఎదురుగా కూర్చుని అంది సుచరిత.

“తెలుసు! చూశాను. నాకు మార్క్స్ తక్కువ వచ్చాయి. అంతేనా?” తలెత్తకుండానే సెల్ ఫోన్ లో గేమ్ ఆడుతూ అంది రమ్య. 

ఆ పిల్ల చేతిలో సెల్ ఫోన్ తీసేసుకుంది సుచరిత. కోపంగా చూసింది రమ్య.

“ఇలా అయితే ఎలా అమ్మా? పెద్ద క్లాసులకి వస్తున్నావు. మంచి మార్కులు రాకపోతే ఎలా? నాన్నగారికి  తన లాగా నువ్వూ డాక్టర్ వి అవాలని కోరిక. యాభై శాతం మార్కులు నీకు. మంచి తెలివి గల అమ్మాయి రమ్య, ఏమయిందో ఏమో అని టీచర్ కూడా చాలా బాధపడ్డారు! పైగా, ఈ మధ్య నువ్వు ట్యూషన్ కి కూడా సరిగ్గా వెళ్ళట్లేదని తెలిసింది. ఎందుకలా?“

“అయిందా? చూడూ…! మా అమ్మ కూడా ఎప్పుడూ ఇలా అడగలేదు. ఇట్స్ నన్ ఆఫ్ యువర్ బిజినెస్. ఆఫ్టరాల్ నువ్వొక నర్స్ వి. డాక్టర్ చదువు అంటే నీకేం తెలుసు? విసిగించకు. నా ఫోన్ నాకిచ్చేయ్.” ముఖాన కొట్టినట్లు అని, ఫోన్ తీసుకుని తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది రమ్య.

ఇలాంటి అవమానాలు తనకి చాలానే జరుగుతున్నాయి కనుక, తనను ఓదార్చుకుంటూనే యధా శక్తి ప్రయత్నిస్తోంది సుచరిత. కన్నీళ్లను కళ్ళల్లోనే దాచుకుని, నవ్వు పులుముకుని వంశీ , శ్రీకర్ల దగ్గరకి వెళ్ళింది సుచరిత. 

“హోం వర్క్ అయిపోయిందమ్మా వంశీ అన్నది కూడా అయిపోయాక ఇద్దరం కలిసి స్విమ్మింగ్ కి వెళ్తాం.” చెప్పాడు తల్లికి శ్రీకర్.

శ్రీకర్ తో సమస్య లేదు. వాడి హోం వర్క్ ఇంటికి వస్తూనే పూర్తి  చేస్తాడు. స్కూల్ నుంచీ తాము ముగ్గురూ ఇంటికి వచ్చినట్లు తల్లికి ఫోన్ చేసి చెప్పడం,  తను తీసుకుని , అక్కా అన్నలిద్దరికీ కూడా పళ్ళాల్లో స్నాక్స్ తెచ్చిస్తాడు. మొదటి నుంచీ వాడికి ఉదయం ఆరింటి కల్లా జాగింగ్ కో సైక్లింగ్ కో  వెళ్ళడం అలవాటు. వస్తూ వస్తూ పాల పాకెట్స్ తేవడం కూడా వాడి పనే. ఇక్కడా అలాగే చేస్తున్నాడు. మొదట్లో వంశీ బద్దకంగా పడుకుని, సరిగ్గా స్కూల్ టైం కి హడావుడి పడేవాడు. ప్రొద్దున లేవడంలో ఉన్న సౌఖ్యం, జాగింగ్ లో ఉన్న ఆనందం నేర్పించడానికి, సుచరిత పిల్లలు ముగ్గురినీ బయల్దేరదీసే ప్రయత్నం చేసింది. కానీ రమ్య ససేమిరా అనడంతో, మగ పిల్లలని తీసుకుని వెళ్ళేది. ఇప్పుడు ఎవరూ లేపకుండానే వాళ్ళిద్దరూ చకచకా ఉదయం పూట  పరుగులు పెడుతున్నారు. అయిదారు నెలల్లో, బొద్దుగా ఉండే వంశీ కాస్తా పది కిలోల బరువు తగ్గి పోయి స్మార్ట్ గా తయారయ్యాడు. ట్యూషన్ కి కూడా వెళ్ళే అవసరం లేకుండా చదువుకుంటున్నాడు. స్వతహాగా తెలివైనవాడని తెలిసిపోయింది సుచరితకి.  ‘తమ్ముడికి తెలియనివి నువ్వే చెప్పాలి నాన్నా!’  అని బాధ్యత అప్పజెప్పింది సుచరిత. చాలా సంతోషంగా ఒప్పుకుని, శ్రీకర్ చదువుని, తన చదువుని కూడా తన భుజాల మీద వేసుకున్నాడు వంశీ. రమ్య ఇప్పుడు ఏడో తరగతి లోకి వచ్చింది. సాయంత్రాలు ట్యూషన్ కి వెళ్తుంది. తన చదువు విషయంలో సుచరితనే కాదు తమ్ముళ్ళని కూడా కల్పించుకోనీయదాపిల్ల. 

సాధారణంగా ఒంటరిగా ఉండడానికి ఇష్ట పడుతుంది రమ్య. తండ్రి బలవంతం మీద, రాత్రి పూట అందరితో కలిసి భోజనం అయితే చేస్తుంది కానీ అందరూ నవ్వుతూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఉంటే తను మాత్రం నిశ్శబ్దంగా భోజనం చేసి వెళ్ళిపోతుంది. అర్థరాత్రి దాకా గదిలో లైట్ వేసుకునే ఉంటుంది. పడుకునే ముందు, పిల్లలకి గుడ్ నైట్ చెప్పడానికి వచ్చిన తండ్రికి ముద్ధిస్తుంది. సుచరిత ఆమెను దగ్గరకు తీసుకుంటే మాత్రం తప్పనిసరయినట్లు  గుడ్ నైట్ చెప్తుంది. 

తల్లిగా తానింకేం చేస్తే, ఆ పిల్ల మనసులో చోటు దొరుకుతుందా అనే ఆలోచనే తొలుస్తోంది సుచరితని. మంచి డ్రెస్సులు తెచ్చిస్తోంది. ఆదివారాల్లో రకరకాల వంటకాలు చేస్తోంది. పార్కులకీ, సినిమాలకీ కూడా తీసుకెళ్దామని ప్రయత్నిస్తోంది. అక్కడ కూడా తండ్రి చేతిని పట్టుకుని నడుస్తుందే తప్ప సుచరిత తో అవసరమైతేనే మాట్లాడుతుంది రమ్య. 

                                               *****   

               “నీకింకేం పన్లేదా? ఎప్పుడూ దాని గురించేనా? కాస్త నన్ను కూడా పట్టించుకోవోయ్! ఉదయం నుంచీ మనిద్దరికీ రోగులు, రోగాలు తప్ప మరే ఆలోచనా ఉండదు. ఇంటికొచ్చాకయినా మనకోసం మనం బ్రతుకుదాం!” దిగులుగా ఉన్న భార్యతో అన్నాడు ముకుంద్.

“మనం లో పాప కూడా ఉందండీ... ! ఏం చేయాలో తోచకుండా ఉంది. నన్ను నమ్మేలా చేయడం ఎలాగో తెలియడం లేదు.” అతని చేతుల్ని విడిపించుకుని అంది సుచరిత.

“చెప్పానుగా…!టైం పడుతుంది. ఆడపిల్లలకి ఎమోషన్స్ ఎక్కువ. ఆలోచనలూ ఎక్కువే! నీ మీద బలంగా నెగటివ్ ముద్ర పడింది దానికి.,  నాతో కూడా ఇదివరకులాగా లేదని నేను గమనించాను. పోనీ, కొన్నాళ్ళు వాళ్ళ అమ్మమ్మగారి దగ్గరకు పంపుతే?” సాలోచనగా అన్నాడు ముకుంద్.

“సరే...అదీ ప్రయత్నిద్దాం పోనీ…” అంది సుచరిత.

“అన్నట్లు, నీతో చర్చిద్దాం అనుకుంటూనే మర్చిపోతున్నాను. నేను, డాక్టర్ శ్రవణ్ ఆసుపత్రి నుంచీ బయటికి వచ్చేద్దామా అనుకుంటున్నాను.”

“అరె...అదేం? ఏదయినా...గొడవ….?” ఒక్కసారిగా లేచి కూర్చుంది సుచరిత.

“భలేదానివే…! అదేం లేదు. క్లినిక్ ని మన ల్యాబ్ కి మారిస్తే లాభం అనిపిస్తోంది.  ఎటూ సాయంత్రాలు నేను ల్యాబ్ చూసుకుంటున్నాను. ఆ సమయాన్ని నేను వాడుకోవచ్చు. పగటి పూట కూడా నేను అక్కడే ఉంటే, నీకు కొంచెం వెసులుబాటు ఉంటుంది కదా అని! “

“శ్రవణ్ గారేమనుకుంటారో? మన అవసరానికి ఆదుకున్నారు వాళ్ళు. నాకైతే డాక్టర్ గారు, వనజా మేడం తోడబుట్టిన వాళ్ళ కన్నా ఎక్కువ. వాళ్ళ   రుణం తీర్చుకోలేనిది. బాగా ఆలోచించి చేయండి ఏదైనా!" 

“చెప్పి చూస్తాను. వాళ్ళు ' నో ' అనకపోవచ్చు. మన ల్యాబ్ లో పాతిక శాతం వాళ్ళ పెట్టుబడి కూడా ఉందిగా! లాభాలొస్తే వాళ్ళ వాటా కూడా పెరుగుతుంది కదా! నా ప్లేస్ లో మరో డాక్టర్ వస్తాడు వాళ్లకి. అంతేగా!”

చాలాసేపు అదే చర్చించుకున్నారు దంపతులు. విజయనగర్ కాలనీలోని తమ ల్యాబ్ ప్రక్కనే ఉన్నఇంటిని  అపార్ట్మెంట్స్ గా  మారుస్తున్నందున, క్రింది అంతస్థుని లీజ్ కి ఇచ్చే ప్రతిపాదన ఉందని తెలిసింది కనుక, తమకి ఉపయోగపడేలా మార్చుకుందామని కూడా అనుకున్నారిద్దరూ. 

*****

“హలో….! నువ్వు….ప్రియ….! అదే…...పద్మినీ ప్రియదర్శిని,.,  కదా!” స్కానింగ్ గది ముందు ఎదురు చూస్తున్న  స్త్రీ  దగ్గరగా వెళ్లి అనుమానంగా అడిగింది సుచరిత. 

“అవును….సుచీ…!నువ్వా…! ఎన్నాళ్లయిందే తల్లీ చూసి!” ఆప్యాయంగా కౌగిలించుకుంది ప్రియదర్శిని. 

“అయ్య బాబోయ్….!ఏంటీ? ఇంత మారిపోయావు?” స్నేహితురాలి ప్రక్కన కూర్చుంది సుచరిత. 

“నువ్వు మాత్రం...ఎంత బావున్నావే సుచీ…!” ప్రియ స్నేహితురాలి చేతిలో చేయి వేసి చెప్పింది ప్రియ.

ఇద్దరూ బీ యస్సీ లో క్లాసు మేట్స్. రెండో సంవత్సరం లోనే కాలేజీ వదిలేసిన సుచరిత గురించి చాలా విని ఉంది ప్రియ. కాలేజీ బ్యూటీ సుచరిత. తెలివిగల అమ్మాయి. చూస్తూ చూస్తూ జీవితం నాశనం చేసుకుందని అందరూ చెప్పుకునేవాళ్ళు. ఒళ్ళు పొగరెక్కి ఎవరితోనో వెళ్ళిపోయింది అని, చదువు సంధ్య లేకుండా, కట్టుకున్న వాడిని వదిలేసి, చిన్న చిన్న ఉద్యోగాలు చేసుకుంటోందని ఇలా చాలా విని  సుచరిత పట్ల ఒక రకమైన ఏవగింపు తో ఉంది ప్రియ.  మళ్ళీ ఇన్నాళ్ళ తర్వాత కలుసుకున్నారు స్నేహితురాళ్ళు.

“నేను చాలా రోజుల నుంచీ గర్భకోశ సమస్యతో బాధపడుతున్నాను. మంచి ల్యాబ్ లో స్కానింగ్ చేయించుకోమని డాక్టర్ చెబితే వచ్చాను. నీకేం  సమస్య?” అడిగింది ప్రియ.

నవ్వింది సుచరిత.

“ ఈ శ్రీదేవీ డయాగ్నస్టిక్స్ మాదే…”

ఆశ్చర్యపోయింది ప్రియదర్శిని. జీవితాన్ని పాడు చేసుకున్న తన స్నేహితురాలు హీన స్థితిలో ఉండి ఉంటుంది అనుకుందే కానీ, ఇంత పెద్ద ల్యాబ్ కి సొంతదారు అని ఊహించలేదు. స్నేహితురాలికి తనే స్కానింగ్ చేసింది సుచరిత. ఆ పని అయ్యాక, తన ఛాంబర్ లోకి తీసుకెళ్ళింది. చాలా విషయాలు మాట్లాడుకున్నారిద్దరూ. ప్రియ బీయస్సీ అయ్యాక, ఆర్మీ అధికారిని పెళ్లి చేసుకున్నది. ఇద్దరు పిల్లలు. భర్త ఉద్యోగ రీత్యా ఊళ్లు తిరుగుతూనే, డిల్లీ యూనివర్సిటీ లో చైల్డ్ సైకాలజీ లో మాస్టర్స్ చేసిందట. ఆ తర్వాత డాక్టరేట్ కూడా పొంది, చైల్డ్ కౌన్సెలర్ గా  ఉంటోందట. ఇటీవలే భర్త ఆర్మీ నుంచీ విరమణ పొంది, హైదరాబాద్ తిరిగొచ్చి,బ్యాంక్ ఉద్యోగంలో చేరారట.

“ఇక మాకు నిలకడ వచ్చినట్లే! చాలా చోట్ల తిరిగాం. ఇక నేనే చూసుకోవాలి కాలక్షేపం ఎక్కడైనా…! పిల్లలు స్కూల్ కి వెళ్ళిపోతే, చాలా విసుగ్గా ఉంటోంది ” వెతకబోయిన తీగ కాలికి తగిలినట్లయింది సుచరితకి.

“నీకు వేరే ముఖ్యమైన పని ఏమీ లేకపోతే, మా ఇంటికి వెళ్దాం ప్రియా...ఎలాగూ రిపోర్ట్స్ సాయంత్రం ఆరుకి గానీ రావు” అంది సుచరిత.

సరేనంది  ప్రియ. శాంత గారికి ప్రియని పరిచయం చేసింది సుచరిత. సుధ గురించి కూడా మాట్లాడుకున్నారు ముగ్గురూ. ల్యాబ్ చూసుకోమని చెప్పి తన కార్లో ప్రియని ఇంటికి తీసుకెళ్ళింది సుచరిత. ఈ మధ్యే మళ్లీ క్రొత్తగా పెట్టుకున్న వంటావిడని వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పి, పిల్లలు ముగ్గురినీ పిలిచి మాట్లాడించింది ప్రియతో. చక చకా చపాతీ, కూర చేసి, పెరుగన్నం కూడా కలిపి పిల్లలకీ, ప్రియకీ వడ్డించింది సుచరిత. స్నేహితురాళ్లిద్దరూ , బాల్కనీలో  కూర్చుని మాట్లాడుకున్నారు. రమ్య విషయం గురించి వివరించింది సుచరిత. 

ప్రియ చైల్డ్ సైకాలజీ దృష్టి తో రమ్య వైఖరిని బాగా గమనించింది. ఆ పిల్లని చూస్తూనే ఆమెకి విషయం తెలిసిపోయింది. 

“చిన్న సమస్య ఇది. కానీ మనం దీన్ని అలాగే వదిలేస్తే పెద్దదయ్యే ప్రమాదముంది,. ఆ అమ్మాయి డిప్రెషన్ లోకి వెళ్ళే ప్రమాదమూ, అబ్సెషన్ వలన వంచకుల చేతుల్లో మోసపోయే ప్రమాదమూ ఉంది. చక్కని పిల్ల. కళ్ళల్లో ఉన్న నైరాశ్యం ఆమె మానసికమైన ఒంటరి తనాన్ని సూచిస్తోంది.” అంటూ, కొన్ని సూచనలు చేసింది ప్రియ. కొన్ని జాగ్రత్తలు, చిట్కాలు చెప్పింది. తమ తల్లి తండ్రుల స్థానం లోకి వేరే వాళ్ళని ఎవరూ అంగీకరించరనీ , అలా ఆశిస్తే సుచరిత ఆశాభంగానికి గురి కావడమే అని నొక్కి చెప్పింది. 

“సుచీ….! రమ్యకి నువ్వొక నమ్మకమైన స్నేహితురాలి స్థానాన్ని పొందేందుకు మాత్రమే ప్రయత్నించు. నీ భర్తకు కూడా  అంతే…, మంచి ఫ్రెండ్ వి. నీ లాగా టార్చర్ పడ్డ వాళ్లకి తప్ప, సామాన్యంగా మొట్ట మొదటి బంధాల మీద బలమైన అనుబంధం ఉండి తీరుతుంది. నువ్వు తల్లిగా ప్రేమను అందించు. టీనేజ్ పిల్లలకు కావాల్సిన గైడెన్స్ ఇవ్వు.” కారులో కూర్చున్నాక చెప్పింది ప్రియ.  ప్రియని ల్యాబ్ కి తమ కారులో తీసుకెళ్లిన సుచరిత, ఆమె కట్టిన బిల్ డబ్బును తిరిగిచ్చేసింది. అదేంటే అని గొడవ పెట్టిన ప్రియకి, నీ కన్సల్టేషన్ కి, నా చార్జెస్ కి చెల్లుకు చెల్లు అంది సుచరిత.

“నిన్నెలా మెచ్చుకోవాలో అర్థం కావడం లేదే సుచీ… ! నీ అంతట నువ్వు ఉవ్వెత్తున ఎగిశావు. గర్వంగా ఉందే నిన్ను చూస్తే….!” హత్తుకుంది సుచరితని ప్రియ.

“ అవునే….అప్పటి పతనం పట్ల నాకిప్పుడు ప్రేమగానే ఉంది. ఆ పతనమేగా నాకు నా బంగారు తండ్రిని ప్రసాదించింది. ఆ పతనమే ఓటమి నుంచి గెలుపు పొందే నేర్పుని ప్రసాదించింది. సెక్యూర్డ్ జోన్ లో ఇల్లాలుగా, పిల్లల తల్లిగా ఉండి ఉంటే నా జీవితం మరోలా ఉండేదేమో! తల్లి ప్రేమను పోగొట్టుకున్నాను కనుక నాకా బాధ తెలుసు. అప్పట్లో ఓదార్పు కావాలనిపించింది నాకు. ఆలోచించకుండా తప్పటడుగు వేశాను.అందుకే నాకు రమ్యలో నేనే కనిపిస్తాను. నాలాగా మొండి బ్రతుకు బ్రతికే అవసరం ఏ ఆడపిల్లకు రాకూడదు. ముకుంద్ గారి తో కూడా చెప్పుకోలేదు నేను. ఎన్ని అవస్థలు పడ్డానో! ఎంత మంది మగవాళ్ళ ఆకలి చేష్టల్ని, చూపుల్నీ ఎదిరించి బయట పడ్డానో! శాంత ఆంటీ నా ఇలవేల్పు. మా అమ్మే బ్రతికున్నా, నాకంత చేయూత దొరికేది కాదు. నాకొకటి అర్థమయింది ప్రియా! మనుషులు సహజంగా చెడ్డవాళ్ళు కాదు. మనసు మీద అదుపు, మన మీద మనకు విశ్వాసం లేకపోతే  జరిగేదిదే… నా జీవితం లాగానే! అవసరం, అవకాశం, చేతకానితనం, తెగువ లేకపోవడం, చెడు స్నేహాలు మనుషుల్ని చెడ్డవాళ్ళు గా మార్చేస్తాయి.  చంపడమో, చావడమో తేల్చు కొమ్మని పురికొల్పుతాయి. నిస్సహాయులను చేస్తాయి. అందుకే నాకు సుధీర్ పట్ల జాలి తప్ప  కోపం లేదు.” చాలా రోజులకి తన మనసులో మాట చెప్పుకునేందుకు ఒకళ్ళు దొరికారు సుచరితకి. 

                                                 *********

“నాన్నా…!నాకెంత సంతోషంగా ఉందో….!” తండ్రి  చెయ్యి పట్టుకుని అడుగులో అడుగు వేస్తూ బీచ్ లో నడుస్తూ అంది రమ్య.

“ఎందుకురా బంగారీ?” కూతురి నుదుటిని ముద్దాడాడు ముకుంద్.

“నాకు సముద్రం చూడడం ఇష్టమని నీకెలా తెలుసు నాన్నా?”

“నా ప్రాణానికి ప్రాణం నువ్వు. నాకిష్టమైనవన్నీ నీకూ ఇష్టమే అని తెలుసు నాకు. చూడు..చూడు..ఆ అంచున ఆకాశంలో కలిసిపోతోంది కదూ సముద్రం.” తీరం కనిపించని సముద్రానికి ఆవలి వైపు చూస్తూ చెప్పాడు ముకుంద్. అస్తమిస్తున్న సూర్యుడు సముద్రపు నీటిలోకి మునిగిపోతున్నాడు. ఒక వైపు చీకటి కమ్ముకొస్తోంది. మరో వైపు నింగి ఒంగిందో, నేల ఎదిగిందో తెలియకుండా రెండూ కలిసిపోతున్నాయి. సముద్రం మధ్యలో ఎక్కడో పుడుతున్న కెరటాలు ఉవ్వెత్తున ఎగిసి, ఒక కెరటంతో మరో కెరటం చేతులు కలుపుకుని ఒడ్డును ఒరుసుకుంటూ విరిగిపోతున్నాయి. మళ్ళీ మరో కెరటం దూసుకొస్తోంది. 

డాక్టర్స్ కాన్ఫరెన్స్ కోసం విశాఖ వచ్చాడు ముకుంద్. వస్తూ వస్తూ కూతుర్ని కూడా తీసుకొచ్చాడు. కానీ ఇక్కడికి వచ్చాక ఆ కాన్ఫరెన్స్ వాయిదా పడింది. నాలుగు రోజులు గెస్ట్ హౌస్ లో ఉన్నారు. ఇద్దరూ  కైలాసగిరి, భీమ్లీ , ఎర్ర మట్టి దిబ్బలు చూసారు. అరకు లోయ కూడా వెళ్దామన్నాడు ముకుంద్.

“ ఇంకోసారి మళ్ళీ వద్దాం నాన్నా…! తమ్ముడు కూడా చూస్తాడు. పాపం.. వాడు మిస్ అవుతాడు. అందుకని.” చెప్పింది రమ్య. తమ్ముళ్లు అనలేదు రమ్య. అమ్మ అనో పిన్ని అనో కూడా అనలేదు. 

“అలాగే అమ్మా! అందరం కలిసి తప్పకుండా వద్దాం!” 

“అందరం అంటే, శ్రీకర్ వాళ్ళమ్మ కూడానా….?వద్దులే నాన్నా…!మీరెళ్ళి రండి, నేను రాను.” ముఖం తిప్పేసుకుంది రమ్య.

“సరే...అలాగే కానీయి! బాధ పడకు. నేను మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకోవడం నీకు నచ్చలేదా రమ్యా?” 

ఏమీ మాట్లాడలేదు రమ్య.

“అమ్మని నేనెప్పుడూ మర్చిపోలేను. అమ్మ అనారోగ్యంతో ఉన్నప్పుడు మనం ఎంత ఇబ్బంది పడ్డామో గుర్తొస్తే బాధేస్తుంది కదా! మూడేళ్ళ పాటు ఏం తిన్నామో , ఎలా ఉన్నామో!”

“అవును నాన్నా…!అమ్మ ఇంట్లో ఉన్నా నొప్పి, నొప్పి అని  బాధపడేది. హాస్పిటల్ లో ఎన్ని రకాల ఇంజెక్షన్సో!  పాపం ఎలా భరించిందో? రాత్రుళ్ళు నిద్ర కూడా పోయే వాళ్ళం కాదు మనం సరిగ్గా. అమ్మకి, మనకి ఎప్పుడూ బ్రెడ్డూ, బటరూనేగా! వంటమ్మాయి అన్నీ కారంగా చేసేది. పనమ్మాయి బట్టలు సరిగ్గా ఉతికేది కాదు. విప్పినవే మళ్ళీ మళ్ళీ వేసుకునేవాళ్ళం. అమ్మ పోయాక, అమ్మ కోసం తమ్ముడు ఎంతలా ఏడ్చేవాడు కదు నాన్నా! అమ్మమ్మా, తాతయ్యానేమో అప్పుడప్పుడు చూసి వెళ్ళేవాళ్ళు. మనతో ఉండమంటే ఉండేవారు కాదు. ” పాత విషయాలు తలచుకుంటూ ఏడ్చేసింది రమ్య.

“ అమ్మ అలా బాధ పడుతూ బ్రతికి ఉంటే బాగుండేది కదూ!”

“అమ్మో...ఒద్దొద్దు నాన్నా….! భరించలేం.అమ్మ పోవడమే మంచిదైంది.”

“అవునా! అంతేలే….బ్రతకదని తెలిసినప్పుడు దేవుడి దగ్గరకి వెళ్ళడమే మంచిది. పాపం శ్రీకర్ వాళ్ళ నాన్నకి కూడా కాన్సరే! వాడింకా చిన్న పిల్లాడు. ఎలా తట్టుకున్నాడో అంత బాధని! సరేలే! అవన్నీ ఎందుకులే! వదిలేయి. అన్నట్లు, నీ లంచ్ అదీ బాగా ఉంటోందా? తినగలుగు తున్నావామ్మా?”

“ వెరీ డెలీషియస్ నాన్నా...రోజుకి ఒక స్పెషల్. నా ఫ్రెండ్స్ కూడా సూపర్బ్ గా ఉంటోంది అంటున్నారు.” సంతోషం రమ్య ముఖం లో.

“పోనీలే తల్లీ…! మూడేళ్ళ పాటు ఏం తిన్నావో కూడా నేను గమనించలేక పోయాను. మంచి రోజులొచ్చాయి మనకి.” చెప్పాడు ముకుంద్.

తండ్రీ కూతుళ్ళు చాలా విషయాలు మాట్లాడుకున్నారు.

“నువ్వూ, తమ్ముడూ నాకు ప్రాణం రమ్యా! మీరు తప్ప నాకు వేరే ప్రపంచం లేదు. అలాగే, సుచరితకి మనం తప్ప ఎవరూ లేరు. తను తలచుకుంటే హాయిగా బ్రతకొచ్చు. స్వంత బిజినెస్ కదా తనది, మంచి దక్షత కూడా ఉంది. శ్రీకర్, తనూ ఏ లోటూ లేకుండా ఉండొచ్చు. వాళ్ళ నాయనమ్మ చాలా మంచావిడ. అయినా, మన కోసం, అమ్మ లేదుగా అందుకే, మనకోసమే వచ్చి, మనకి వంట చేసి పెడుతోంది. ఇల్లు చక్కగా ఉంచుతోంది. ఇంట్లో, బయటా కూడా కష్ట పడుతోంది.” 

ఆలోచనలో పడింది రమ్య. పన్నెండేళ్ళ పసి మనసులో ప్రేమ లాంటిదేదో పొడ సూపుతోంది.

“ అప్పుడప్పుడూ అనిపిస్తుంది, మళ్ళీ మనం అమ్మ లేని వాళ్ళం అవుతామేమో అని.” తనే అన్నాడు మళ్ళీ.

అదిరిపడింది రమ్య.

“అదేంటి నాన్నా…? అర్థం కాలేదు నాన్నా!”

“ఏం లేదులే! సుచరిత మనల్ని ప్రేమిస్తోంది. కానీ, మనం ప్రేమించలేక పోతున్నాం. తన సేవలు హ్యాపీ గా ఎంజాయ్ చేస్తున్నామే కానీ,  తనకి మనం ఏం చేస్తున్నాం చెప్పు? అందుకే, కోపం వచ్చో, బాధ పడో వెళ్లిపోయిందే అనుకో!  మళ్ళీ పాత పరిస్థితే మనకి.” తనలో తను అనుకున్నట్లుగా అని అటు తిరిగి కళ్ళు మూసుకున్నాడు ముకుంద్.

ఆ రాత్రి నిద్ర సరిగ్గా పట్టలేదు రమ్యకి. సుచరిత శ్రీకర్ ని తీసుకుని ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతున్నట్లు కలలు.

                                           ****

“ఇవాళ నాకు నువ్వు జడేస్తావా?” టిఫిన్ బాక్సులు సర్దుతున్న సుచరిత ఆశ్చర్య పోయింది రమ్య మాటలకి. నిజమేనా అన్నట్లు చూసింది. తనని సంబోధించకపోయినా రమ్యలో వచ్చిన మార్పుకు చాలా ఆనందపడింది. 

చక్కగా రెండు జడలు అల్లి రిబ్బన్లు కట్టి, ముఖానికి దోసగింజ బొట్టు పెట్టింది రమ్యకి.

“థాంక్ యు!” అని స్కూల్ బ్యాగ్ తీసుకుని వెళుతూ, “శ్రీ! త్వరగా రా….వంశీ...నువ్వూ రా... రా…!” అంటూ వాళ్ళ టిఫిన్ కారేజీలు కూడా చేతిలోకి తీసుకుంది రమ్య.. ఒకళ్ళ చేతులు ఒకళ్ళు పట్టుకుని ముగ్గురూ మెట్లు దిగి వెళ్తూంటే  సంబరంగా చూసారు ముకుంద్, సుచరిత.

“మీ ప్రియకి నా థాంక్స్ చెప్పు చరితా….! లేని కాన్ఫెరెన్స్ ని  సృష్టించుకుని, రమ్యతో ఒంటరిగా గడిపిన ఈ ట్రిప్ చాలా విలువైనది.” దగ్గరికి తీసుకుని చెప్పాడు.

“చెప్తానండీ….! మరో విషయం. ప్రియ అడిగింది..తను చైల్డ్ కౌన్సిలర్ కదా….! ఎక్కడయినా ఏదైనా ఎన్జీవో లోనో, ఏదైనా హాస్పిటల్ లోనో తనకి ప్లేస్ కల్పించమని అడిగింది. డబ్బు కోసం కాదు. కాలక్షేపం కోసం. ఆలోచించండి. నేను కూడా ట్రై చేస్తాను.” 

సుచరిత మాటలకి తల పంకించాడు ముకుంద్. అతను ఆలోచిస్తున్నాడంటే, ఆచరించినట్లే లెక్క. అతని బుర్రలో ఏదో ఐడియా వచ్చినట్లే అనుకోవచ్చు. 

“ఒక పని చేస్తే!”

ఏమిటన్నట్లు చూసింది సుచరిత.

“ఎటూ నేను మన ల్యాబ్ లోకి వచ్చేద్దాం అనుకున్నాను కదా! ప్రక్కన ఉన్న అపార్ట్ మెంట్  తీసుకున్నాం. మనమే  డాక్టర్స్ ని పెట్టుకుంటే? యురాలజిస్ట్ గా నేను, ఒక గైనకాలజిస్ట్, ఒక న్యూరాలజిస్ట్, చిన్న పిల్లల డాక్టర్ , ఇక  మీ ప్రియ ‘చైల్డ్ కౌన్సెలర్’. ఎలా ఉంటుంది? కేవలం కన్సల్టేషన్ మాత్రమే!"

 “అమ్మో! అంత మందా?వాళ్ళ జీతాలు….?వద్దు…!తట్టుకోలేమేమో!” భయంగా అంది సుచరిత.

“నీళ్ళల్లోకి దిగే దాకానే భయం. దిగాక భయం అనవసరం. ఇది నాకొదిలెయ్. ల్యాబ్ మాత్రం నీదే! ఓకే…!” చెప్పాడు ముకుంద్.

అనుకున్న పని ఆచరణలో పెట్టడానికి ఆలశ్యం చేయడు ముకుంద్.  డాక్టర్ శ్రవణ్ తో చర్చించాక, సుధా వాళ్ళతో కూడా మాట్లాడాడు. నిజానికి, డాక్టర్స్ కన్సల్టేషన్ కోసం తీసుకునే అకామడేషన్ సుచరిత, ముకుంద్ ల స్వంతం. అందులో వాళ్ళ వాటా ఏమీ లేదు. కానీ మర్యాద, పద్ధతి తెలుసతనికి. కేవలం నెల రోజుల్లో, ముగ్గురు డాక్టర్స్ ని అప్పాయింట్ చేసేశాడు. వాళ్లకి పేషెంట్స్  ని బట్టీ రెమ్యునరేషన్, ప్రియకి నెలకి పదిహేను  వేలు జీతంతో చేర్చుకున్నాడు. ఈ పని వలన ల్యాబ్ లో టెస్ట్స్ పెరిగాయి. క్రొత్తగా మరో నలుగురికి ఉద్యోగాలు కూడా వచ్చాయి. 

**************

“ మీకు మా వాళ్ళెలా పరిచయం?” రమ్య వాళ్ళ అమ్మమ్మ అరుంధతి  అడిగింది ప్రియని.

“నేనూ, మీ అమ్మాయి ఒకటే కాలేజ్. ప్రస్తుతం వారి హాస్పిటల్ లోనే నేను పనిచేస్తున్నాను సైకాలజిస్ట్ గా.” చెప్పింది ప్రియ.

“ అవునా...మా ప్రమోద మీకు తెలుసన్నమాట.”

“ప్రమోద ఎవరు? నేననేది సుచరిత గురించి. మా అమ్మ మిమ్మల్ని రిసీవ్ చేసుకుంటారు అని చెప్పింది సుచరిత. మీరు సుచరిత మదర్ కాదా? వాళ్ళమ్మాయి ఫంక్షన్ కోసమే పర్మిషన్ తీసుకుని వచ్చాన్నేను. ” 

కదిలిపోయింది అరుంధతి. వింటున్న రమ్య ముఖం  కూడా వెలిగిపోయింది.

ఆ రోజు రమ్య ఫంక్షన్. అయిదు రోజుల క్రితం ఆ పిల్ల స్కూల్ నుంచీ సుచరిత కి ఫోన్ వచ్చింది, వచ్చి పాపని వెంటనే తీసుకెళ్ళమని. ఏమయిందో అనుకుని ఆఘమేఘాలమీద వెళ్ళింది సుచరిత. రమ్య వ్యక్తురాలయిందని తెలిసి, కారులో  ఇంటికి తీసుకు వస్తూ, దారిలో అరుంధతి గారిని, సుబ్బారావు గారిని కూడా తీసుకొచ్చింది. కావాల్సిన వస్తువులన్నీ ఆవిడనే అడిగి ఆవిడ చేతికే డబ్బిచ్చి, డ్రైవర్ ని కూడా ఇచ్చి తెప్పించింది.

“ సుచరితకి కూతురంటే ప్రాణం. మా రమ్య, మా రమ్య అంటూ ఎప్పుడూ చెప్తూనే ఉంటుంది. అదిగో రమ్యకి  కట్టిన పట్టు చీరని,  డాక్టర్ గారు సుచరిత కోసమే తెచ్చారని నాకు తెలుసు. పెళ్లిరోజు కోసం గిఫ్ట్ ట. పది వేలు. పాపకి ఇచ్చేసినట్లుంది సుచి!.” డాక్టర్ గిరిజ మరో డాక్టర్ తో అంటోంది. అన్నీ వింటోంది రమ్య. ఆశ్చర్యంగా వింటోంది అరుంధతి గారు.

సుచరిత చాలా ఘనంగా, సందడిగా చేసింది  రమ్య కార్యక్రమం. వచ్చిన అందరికీ వెండి గిన్నెలు, స్వీట్లు పంచింది. శాంత గారికి,అరుంధతి గారి  దంపతులకి  మంచి బట్టలు పెట్టింది. తన అన్నా వదినలకి, తండ్రికీ కూడా బట్టలు పెట్టింది. 

రమ్యకి తన గిఫ్ట్ గా లాప్ టాప్ బహుమతి గా ఇచ్చింది సుచరిత.

 ' థాంక్స్…. అమ్మా!' అనబోయిన రమ్యకి గొంతులో ఏదో అడ్డు పడింది. ఇంకా ఏదో సంశయం ఆ పిల్లకి. 

శ్రీకర్, వంశీ ఇద్దరి చేత గిటార్ ఇప్పించాడు ముకుంద్. రమ్య ఆనందానికి అడ్డే లేదు. ఎప్పుడూ ఏదో పోగొట్టుకున్నట్లు ఉండే ఆ పిల్ల, అందరిలో తనే సెంటర్ అఫ్ అట్రాక్షన్ అయేసరికి, ఆ ఫీలింగ్ చాలా బావుందనిపించింది. 

ఆ రాత్రి అందరూ వెళ్ళిపోయాక, భోజనాలకి కూర్చున్నారు అయిదుగురూ.

“రమ్యా...ఒకసారిటు రామ్మా!” పిలిచింది సుచరిత.

దగ్గరగా వెళ్ళిన రమ్యకి ప్రమోద ఫోటో చూపించి ఆశీర్వచనం  తీసుకోమంది సుచరిత. ప్రమోద ఫోటోకి క్రొత్త ఫ్రేమ్ చేయించి, చక్కని లిల్లీ పూల దండ వేసి ఉంది. 

“అమ్మా...అమ్మా…!ఎక్కడికి వెళ్లావు? రా అమ్మా…!ప్లీజ్….అమ్మా….! ఐ లవ్ యు అమ్మా….!” ఏడ్చేసింది రమ్య.

“ఏడవకు బంగారు తల్లీ….!అమ్మ ఎక్కడికీ వెళ్ళదు. మిమ్మల్ని నాన్నని వదిలి ఎక్కడికి వెళ్ళగలదు? మిమ్మల్ని ఎలా చూసుకోవాలో చెప్పడానికి, నా కోసం ఇక్కడే ఉంటుంది.” సుచరిత చెప్పింది. కన్నీళ్లు తిరిగాయి అందరికీ.

                                                                  *****

ప్రకృతి ఒకరి ఆధీనంలో ఉండదు. ప్రపంచాన్ని తన గుప్పిట్లో పెట్టుకుంటుంది. తనని నాశనం చేస్తున్నారని అనుమానం వస్తే, నిర్దాక్షిణ్యంగా తన క్రోధాన్ని ప్రదర్శిస్తుంది. దేశం లో మళ్ళీ వరద భీభత్సం. ముంబాయి లోని లో తట్టు ప్రాంతం దాదాపుగా మునిగి పోయింది. అంతా అస్తవ్యస్తం అయిపోయింది. జనం చెట్టుకొకరు పిట్టకొకరు అయిపోయారు. ఎప్పటిలాగానే రెడ్ క్రాస్ సంస్థ తరుఫున డాక్టర్స్ టీమ్స్ బయల్దేరాయి. ఈ సారి, ముకుంద్ పిల్లలని చూసుకోవడం కోసం ఉండి పోయాడు. అన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పి, పిల్లలకి వారం రోజులవరకూ ఏ ఇబ్బందీ లేకుండా ఏర్పాట్లు చేసి బయల్దేరింది సుచరిత. శాంతగారు తను రోజూ వచ్చి పిల్లలతో కాసేపు కాలక్షేపం చేస్తానని చెప్పడంతో, నిశ్చింతగా ఉంది సుచరిత

                 రోడ్లు నదుల్ని తలపిస్తున్నాయి ముంబాయిలో.              

  జనం...జనం...విపరీతమయిన జన సమ్మర్ధం. మురికి వాడలు అన్నీ ఆక్రమించినవే! ఏ నార్మ్స్ పాటించకుండా కట్టుకున్న పిచ్చిక గూళ్ళు. అంటువ్యాధులు ప్రబలకుండా ఏ జాగ్రత్తలూ తీసుకోవడానికి అనువుగా లేదక్కడ. కళేబరాలు క్రుళ్ళిన వాసన. తప్పిపోయిన పిల్లలు. వాళ్ళను వెతుక్కుంటున్న తల్లులు. గీ పెడుతున్న ముసలి ముతక. దేశానికి ఆర్ధిక రాజధాని ముంబై. కోట్లు మూలుగుతున్న ధనికులు. అదే చోట  కూటికి గతిలేని పేదలు ! ఒకే ఊరు, కానీ ఎవరి బ్రతుకులు వారివే. భారతీయ సినీ వైభవం అంతా  అక్కడే! పేదవాడి మీద సినిమాలు తీసి కూడబెట్టుకునే కళా వ్యాపారులు,  కూటి కోసం, గుడ్డ కోసం మర్యాదని అమ్ముకునే కళాకారులు కూడా అక్కడే! 

     ప్రకృతికి కూడా పక్షపాతమే...లేనివాళ్ళ ఉసురు తీయడానికే ముందుకు దూసుకొస్తుంది.

ఇల్లూ, సంసారం మరచి సేవలు చేశారు రెడ్ క్రాస్ సంస్థ వాలంటీర్స్. ఐదో రోజున రైల్లో తిరిగి హైదరాబాద్ బయల్దేరారు. పై బెర్త్ లో పడుకుంది సుచరిత.స్పెషల్ కోటా లో రిజర్వు చేయిన్చుకున్నందుకు  వీళ్ళ గ్రూప్ కి సీట్స్ దొరికి బెర్త్ రిజర్వు అయిందే కానీ, వందలాది మంది రిజర్వేషన్లు లేకుండానే ప్రయాణిస్తున్నారు. బెర్తుల మధ్యలో దుప్పట్లు పరచుకుని కుప్పలు కుప్పలుగా ఒకరి మీద ఒకళ్ళు పడి  పడుకున్నారు.   

       ఒక రాత్రి వేళ మెలకువ వచ్చింది సుచరితకి. ఎవరో, మూలుగుతున్నట్లు, ఏడుపు ఆపుకుంటూ ఉన్నట్లు అనిపించింది. కంపార్ట్మెంట్ లో లైట్స్ ఆపేసి ఉన్నాయి. క్రిందికి దిగేందుకు అవకాశం లేదు. సెల్ ఫోన్ లో ఫ్లాష్ లైట్ క్రిందికి ఫోకస్ చేసింది.

ఒక మనిషి మీద మరో మనిషి. అడుగున ఉన్న మనిషి ప్రతిఘటిస్తున్నట్లు, ఆ మనిషి నోటికేదో అడ్డుపెట్టి ఎవరో  అఘాయిత్యం చేస్తున్నట్లు అర్థమయింది సుచరితకి. వెంటనే, స్విచ్ నొక్కింది. లైట్స్ వెలగగానే, పైన ఉన్న మనిషి కదలకుండా పడుకున్నాడు. నేరుగా అతని మీదే కాలు పెట్టి క్రిందికి దిగింది సుచరిత. బెర్తుల్లో ఉన్నవాళ్ళు, క్రింద పడుకున్నవాళ్ళు కూడా లేచారు. 

  “శ్యాం….ఇటు చూడు! వీడి క్రింద మరో మనిషి ఉన్నట్లుంది చూడు!” ఆమెతో ఉన్న వాళ్ళల్లో ఒకడు శ్యాం.

బోర్లా పడుకుని, నిద్ర నటిస్తున్న యాభై ఏళ్ల మగవాడి క్రింద నలుగుతున్న పది పన్నెండేళ్ళ పాప. ఆమె అరవకుండా, ఆమె నోట్లో వాడి అరచేయి. నలుగురూ కలిసి వాడిని నాలుగు తగిలించేసరికి విషయం బయటికి వచ్చింది. ఆ పాప బీహార్ కి చెందిన పేద పిల్ల.  కొందరు బిచ్చగాళ్ళు, ఆమెని కిడ్నాప్ చేసి, ముంబాయికి తరలించారు. రెడ్ లైట్ ఏరియా లో అమ్మేశారు. పిల్ల ఎదిగేదాకా తమ దగ్గరే ఉంచుకుని, వృత్తిలోకి దింపే వ్యాపారం అది. ఎలాగో తప్పించుకుని, దొరికిన రైలు ఎక్కేసిన ఆ పిల్లని గమనించి నాశనం చేయబోయాడో  నీచుడు.  అందరూ బాగా దేహశుద్ది చేసి, రైల్వే ప్రొటెక్షన్ ఫోర్సు కి అప్పగించారు. తన పేరు ‘కిరణ్’ అని తప్ప మరింకేం చెప్పలేక పోతోంది ఆ పాప. ఆ పిల్ల తల్లిదండ్రుల వివరాలు తెలిసే దాకా తన దగ్గర ఉంచుకుంటానని చెప్పి , తనతో పాటు హైదరబాద్ తీసుకొచ్చింది సుచరిత.

ముకుంద్ కాదనలేదు. ఇల్లు సరిపోదని మాత్రం అన్నాడు. రెడ్ క్రాస్ సంస్థకి సంబంధించిన శరణాలయాలతో పరిచయం, సభ్యత్వం ఉంది సుచరితకి. ఆ పాపని అక్కడ ఉంచి తనని సంరక్షకురాలిగా రికార్డ్స్ లో రాసి, పోలీస్ స్టేషన్ లో ఆమె తల్లితండ్రులని కనుక్కోమని విజ్ఞాపన ఇచ్చింది.

              సుచరిత మెత్తని మనసుకి తగిలిన గాయాల ఫలితమే ఈ  అనుబంధాల పట్ల ఉన్న ప్రేమకి కారణం అనుకున్నాడు  ముకుంద్. ఆమె  మాట, చేత కూడా సున్నితమే! స్వంత బిజినెస్ని నిర్వహించుకుంటూనే సామాజిక కార్యక్రమాలకి కూడా సమయం కేటాయించుకోవడం చూస్తూంటే, రెస్ట్ తీసుకోవడం తెలీదా ఈ మనిషికి అనిపించేదతనికి. 

*****

           ఆడపిల్లల జీవితాలు అన్యాయం అయిపోతుంటే అస్సలు తట్టుకోలేని సుచరిత, చూస్తూండగానే పది మందికి సంరక్షకురాలిగా మారింది. శరణాలయాలలో చేర్చి తను సాయం అందించడం మాత్రమే కాక, సాయం చేసే ఆలోచన ఉండి అవకాశం లేని వాళ్ళని ఒక గ్రూప్ లాగా చేసి వారి నుంచీ శరణాలయానికి అందిస్తోంది.

ఈ వ్యాపకాల వలన  పిల్లల విషయం అశ్రద్ధ చేస్తానేమో అన్న భయం వలన, ఉన్న కొద్ది సమయంలో స్పెషల్వటలు చేస్తూనే, వంశీకి,  శ్రీకి టెస్ట్స్ పెట్టడం, క్విజ్ వంటివి అడగడం చేస్తుంది సుచరిత. ఈ మధ్య రమ్య కూడా కొంత బింకం వీడి పనుల్లో పాలు పంచుకుంటోంది. ఏది చేస్తున్నా, ముకుంద్ వి లో మాత్రం పూర్తి  న్యాయం చేస్తోంది. ఏ నిర్ణయమైనా, అతన్ని అడగకుండా ఏదీ చేయదామె.

                          ...మీకు దండం పెడతాను. కాళ్ళు పట్టుకుంటాను. తీసేయండి!” గైనకాలజిస్ట్ గిరిజగారిని బ్రతిమిలాడుతున్న అమ్మాయిని చూసి ఆగిపోయింది, ఆవిడ కన్సల్టేషన్ రూమ్ లోకి అడుగుపెట్టిన సుచరిత.

“చూడు సుచరితా…! కుదరదు అంటే వినడం లేదీ మనిషి. నిన్న వచ్చిన రిపోర్ట్ ప్రకారం నాలుగో నెల నడుస్తోంది. ఎం టీ పీ చేయమని ఒకటే గొడవ. ఎవరైనా ఈవిడ తరుఫున సంతకం పెడితే తప్ప మనం ఎలా చేయగలం? లీగల్ కేస్ అవుతుంది అని చెప్తే వినడం లేదు. నువ్వే చూడు!” చెప్పింది డాక్టర్ గిరిజ.

ఆ అమ్మాయి దగ్గర కూర్చుని విషయం అడిగింది సుచరిత. ఆ అమ్మాయో  సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజినీర్.  ప్రేమించిన వ్యక్తి తో తొందర పడింది. అతగాడు, మోసం చేసి స్టేట్స్ కి వెళ్ళిపోయి, ప్రస్తుతం ఫోను కి కూడా దొరకడం లేదు. ఇంట్లో తల్లి తండ్రి పెళ్లి చేస్తాం అంటున్నారు. పెళ్లి కొడుకు కూడా సిద్ధం గా ఉన్నాడు. ఈ పరిస్థితుల్లో, ఆ అమ్మాయికి తన గర్భం సంగతి తెలిసింది. ఎక్కడ పెళ్లి ఆగిపోతుందో, పెళ్ళయ్యాక గర్భం సంగతి బయట పడుతుందో అన్న భయం. అందుకని,  ఎవరికీ తెలియకుండా అబార్షన్ చేసేయమని బ్రతిమిలాడుకుంటోంది. 

“ప్రస్తుతం చాలా మామూలయిపోయాయి  భ్రూణ  హత్యలు. ఏ పాపం చేశారని, కడుపులో బిడ్డని చిద్రం చేయాలి? పాపం కదా…?” అడిగింది సుచరిత.

“మరి నా బ్రతుకేం కావాలి? పెళ్లి కాకుండానే బిడ్డని కంటే  నా తల్లి దండ్రులు ఉరేసుకుంటారు. పెళ్ళయిన ఆరు నెలలకే కంటే, కట్టుకున్నవాడు వదిలేస్తాడు. అందుకే...ప్లీజ్….! ”కాళ్ళు పట్టుకుందా పిల్ల.

“ఇక్కడ జరిగేది కేవలం డాక్టర్ సలహా, అవుట్ పేషెంట్  ట్రీట్మెంట్ మాత్రమే! నీ లాంటి కేసెస్ గిరిజగారు వేరే నర్సింగ్ హోం లో చేయాల్సి ఉంటుంది. కానీ, నీకో సలహా..!.నిన్ను మోసం చేసిన వాడిని వదిలేసి, నిన్ను చేసుకోవాలనుకున్న వాడిని మోసం చేసే నేరస్తురాలివి కాకు. నిజం బయట పడక మానదు. ఎప్పటికయినా ఆ మచ్చ నిన్ను పట్టించి తీరుతుంది. నీకు ఇష్టమైతే, మేం నీకు తోడుగా ఉంటాం. ఆడవాళ్ళ కోసం చట్టాలున్నాయి. ఉచితంగా వాదించే కోర్ట్స్ ఉన్నాయి. స్త్రీల కోసమే ఉన్న పోలీస్ స్టేషన్లు ఉన్నాయి. రా…! భూమి మీద వాడెక్కడ ఉన్నా పట్టి తెచ్చి నీకు పెళ్లి చేసే ప్రయత్నం చేస్తాను.” స్థిరంగా అంది సుచరిత.

మొదట సంశయించినా తర్వాత ఒప్పుకుంది ఆ పెళ్లి కాని గర్భవతి.

కేవలం పదిహేను రోజుల్లో సాధించింది సుచరిత. తన ప్రయత్నంతో, ఇన్ఫ్లుయెన్స్ తో అమెరికా నుంచీ అతడిని రప్పించి, చట్ట ప్రకారం వాళ్ళిద్దరినీ దంపతుల్ని చేసేవరకూ చాలా కష్ట పడింది .

*****

వేసవి. 

           పిల్లలకి ఒంటి పూట బళ్ళు. మధ్యాహ్నం రెండు లోపలే స్కూల్ బస్సుల్లో శ్రీకర్, వంశీ  ఇంటికి వచ్చేస్తున్నారు.ఎనిమిదో తరగతి చదువుతున్న రమ్యకి మాత్రం ఇంకొక నలభై నిమిషాల క్లాస్ అదనం కనుక కొంత ఆలశ్యంగా వస్తుంది. ఇంట్లో వంటావిడ కామేశ్వరమ్మ గారికి పిల్లలకి దగ్గరుండి అన్నం పెట్టమని పురమాయించింది సుచరిత. తాము ఇంటికి రాగానే ఒకసారి, రమ్య రాగానే ఒకసారి తనకి తప్పకుండా ఫోన్ చేయడం అనే బాధ్యత శ్రీకర్ కి అప్పగించింది సుచరిత. 

“అమ్మా...అక్క ఇంకా రాలేదు.”ఆ రోజు మధ్యాహ్నం మూడవుతూండగా తల్లికి ఫోన్ చేశాడు శ్రీకర్. పిల్లలకి అప్పుడే మొబైల్ ఫోన్ అలవాటు చేయొద్దంటాడు ముకుంద్. వాళ్లని  స్కూల్ కి ఫోన్ తీసుకెళ్లనివ్వట్లేదతను.

ఆ సమయం లో చాలా బిజీ గా ఉంది సుచరిత. ఏదయినా స్పెషల్ క్లాసో, ఫ్రెండ్ తో కబుర్లో ఉండి ఆలశ్యం అయి ఉండచ్చని కాసేపు ఊరుకుంది. ముకుంద్ ఆ రోజు సిటీ లో ఒక కార్పొరేట్ ఆసుపత్రిలో రెండు సర్జరీలు ఉన్నాయని వెళ్ళాడు. ఆ సమయంలో అతని వద్ద సెల్ ఫోన్ ఉండదు. 

అరగంట గడిచింది.   శ్రీకర్ మళ్ళీ తల్లికి ఫోన్ చేశాడు అక్క రాలేదని.. ఈ సారి వంశీ కూడా కంగారుగా “అమ్మా...అక్కని తీసుకొచ్చే ఆటో అబ్బాయి ఇవాళ వెళ్లలేదుట. ఫ్లాట్ నెంబర్ టూ  నాట్ త్రీలో ఉండే ఉమేష్ ని, వాళ్ళ నాన్న తీసుకొచ్చారట. నేనూ, తమ్ముడూ కనుక్కొని వచ్చాం.”

గుండె దడ పెరిగింది సుచరిత కి. ఏదో జరిగిందనిపించింది .

 ముకుంద్ ఫోన్ ఎత్తలేదు.  అందుబాటులో లేడు. వెంటనే రమ్య స్కూల్ కి ఫోన్ చేసింది సుచరిత. చాలా సేపటికి, స్కూల్ వాచ్ మాన్ ఎత్తి, పిల్లలెవరూ లేరని చెప్పాడు. భయం మొదలయింది సుచరితకి.

కొన్నాళ్ళ క్రితం, రమ్య స్నేహితురాళ్ళిద్దరి ఫోన్ నంబర్స్ రమ్యకి తెలియకుండా తన ఫోన్ లో సేవ్ చేసుకుంది సుచరిత. మొదటి ఫోన్ రశ్మి కి చేస్తే తనకేం తెలియదని, క్లాస్ అయిపోగానే ‘అందరం వెళ్లి పోయాం’ అని చెప్పిందా పిల్ల. రెండో ఫోన్ మౌనికకి చేసింది.. రమ్య, మౌనిక మంచి స్నేహితురాళ్ళు. ఎప్పుడూ కలిసే తిరుగుతూ ఉంటారు. కానీ, ఆ పిల్ల ఇల్లు తెలియదు సుచరితకి.  

“ఇవాళ ఆటో రాలేదని మా ఇంటి దాకా మా అమ్మ మా ఇద్దరినీ తీసుకొచ్చింది ఆంటీ! తర్వాత, మా అమ్మ దగ్గరుండి రమ్యని మీ ఇంటికి ఆటో ఎక్కించి పంపింది. ఇంకా రాక పోవడమేమిటి?” ఎదురు ప్రశ్నించింది మౌనిక.

సుచరిత మనసేదో కీడును శంకించింది. మౌనిక ఇంటి అడ్రస్ తీసుకుంది. ల్యాబ్ నుంచీ హుటాహుటిన బయల్దేరి, ప్రియని కూడా తోడుగా రమ్మంది. ఇద్దరూ రమ్య స్కూల్ కి వెళ్లి, అటు నుంచీ మౌనికను వాళ్ళింటి దగ్గర కలిసి ప్రశ్నించారు. అంతకు ముందు చెప్పిందే మళ్ళీ చెప్పారు మౌనిక, వాళ్ళమ్మ. రమ్యను ఎక్కించిన ఆటో నెంబర్ రాసుకుంది మౌనిక తల్లి. అది నోట్ చేసుకుంది సుచరిత. 

మరో గిరాకీ దొరికింది కాబోలు, ఆ నెంబర్ ఉన్న ఆటో ఎదురుపడితే ఆపింది సుచరిత.

“ ఆ పాపను అప్పుడే దిగ విడిచినానమ్మా…! గంటయిపాయే…!” అంటూ ఇంటి అడ్రస్ కరెక్ట్ గా చెప్పాడు అటో అబ్బాయి. 

మళ్ళీ ఇంటికి ఫోన్ చేసినా, అక్క ఇంటికి రాలేదనే చెప్పారు వంశీ శ్రీకర్ ఇద్దరూ. అయోమయమయిపోయింది సుచరితకి. ఏడుపు తన్నుకొస్తోంది. ప్రియ ధైర్యం చెప్తున్నా ఆపుకోలేక పోతోందామె.

“రమ్య, వాళ్ళ అమ్మమ్మ గారింటికి వెళ్ళిందేమో..!కనుక్కుందామా?” ప్రియ అనుమానం.ఫోన్ చేసింది సుచరిత, కానీ, రమ్య అక్కడ కూడా లేదు.

ఇంతలో, ముకుంద్ ఫోన్ చేసాడు. విషయం చెప్పింది సుచరిత. చాలా కంగారు పడ్డాడు . 

“పోలీస్ కంప్లైంట్ ఇస్తాను” చెప్పాడు  ముకుంద్ కారులో కూర్చుంటూ.

“ఇంటికి వెళ్ళాక చెప్తాను. ముందు మీరూ ఇంటికే రండి!” చెప్పింది సుచరిత.

****

"ఇప్పుడెలా ప్రియా? లోకం తెలియని పసి పిల్ల. ఎటు వెళ్లి ఉంటుంది? ఎన్ని వింటున్నాం! ఎన్ని చూస్తున్నాం? పాపంటే ముకుంద్ కి ప్రాణం. ఏమైనా అయిందంటే…. ఊహించుకుంటేనే…." బేలగా ఏడ్వసాగింది సుచరిత.

" ఊరికే టెన్షన్ పడకు. మనసు పని చేయడం మానేస్తుందిలా భయపడ్డావంటే! ఆలోచన ఆగిపోతుంది. పద. డాక్టర్ గారితో సంప్రదిద్దాం, ముందుగా ఇంటికి వెళ్దాం పద." ధైర్యం చెప్పింది ప్రియ.

కారు ఇల్లు చేరింది. అపార్ట్మెంట్ గేట్ తెరవడానికి వాచ్మెన్ కోసం చూసింది సుచరిత.

“మళ్ళీ మనం బయటికి వెళ్ళాలిగా….!పార్కింగ్ దాకా ఎందుకు? కారు బయటే ఆపు.” ప్రియ మాటను మన్నించి, కారుని బయటే పార్క్ చేసింది సుచరిత. ప్రియ కారులోనే ఉండి పోయింది.

అదురుతున్న గుండెలతో, కారు లో నుంచీ దూకినట్లే దిగి, లిఫ్ట్ వద్దకు ఉరికింది సుచరిత. 

వేసవిలో పవర్ ని పొదుపు చేయడం కోసం మధ్యాహ్నాలు లిఫ్ట్ ని నడపడం లేదీమధ్య. 

ఉస్సూరు మంటూ మెట్లెక్కబోయింది సుచరిత.

ఏదో వింత శబ్దం. మూలుగు లాగా వినిపిస్తోంది. 

ఎక్కిన నాలుగు మెట్లు దిగి పరికించింది సుచరిత. మూలుగు ఇప్పుడు సన్నని ఏడుపు లాగా వినిపిస్తోంది. నాలుగు వైపులా చూసినా ఏమీ కనిపించలేదు. 

చుట్టూ చూస్తే, ఒక మూలగా రమ్య స్కూల్ షూ ఒకటి కనిపించింది. 

“ వాచ్ మాన్….!” గట్టిగా పిలిచింది సుచరిత . 

ఎవరూ పలకలేదు. కాపలా ఉండాల్సిన మనిషి ఎటు పోయాడో? అనుకుంది. వాచ్ మెన్ ఉండే గది తలుపులు వేసి ఉన్నాయి. తలుపు తట్టింది సుచరిత. 

ఎవరూ పలకక పోయినా, మూలుగు లోపలి నుంచే వస్తోందని మాత్రం  అర్థమయింది. 

ఆ గది కిటికీ ఎక్కి వెంటిలేటర్ లో నుంచీ చూసింది సుచరిత. మసక చీకటిగా ఉన్న ఆ గదిలో,  ఎవరినో కాళ్ళూ చేతులూ కట్టేసి ఉన్నట్లు లీలగా కనిపించింది సుచరితకి.

“ వాచ్ మాన్ ….!మర్యాదగా తలుపు తీస్తావా లేదా? పోలీసులకి ఫోన్ చేస్తున్నాను.” సీరియస్ గా  అడిగింది.సుచరిత.

కొద్ది సెకన్లు గడిచాయి. వాచ్ మాన్ గది తలుపులు తీయబడ్డాయి.

“ ఏంది మేడం? సుస్తీగా ఉందని పండినా….!ఏం గావాలే ?” అంటున్న వాచ్ మాన్ ని తోసుకుని లోపలికెళ్ళింది సుచరిత. 

ఇంతలో, ఇంకా రాని  స్నేహితురాలి కోసం అక్కడికి వచ్చిన ప్రియకి ఏమీ అర్థం కాలేదు. తనూ వాచ్ మన్ గదిలోకి వెళ్ళింది. 

స్విచ్ వెతుక్కుని లైట్ వేసింది సుచరిత.

*****

  రమ్య. 

కాళ్ళూ, చేతులూ కట్టి ఉన్నాయి. నోట్లో గుడ్డలు కుక్కి ఉన్నాయి. చిన్నపాటి గలాటా జరిగినట్లు అక్కడున్న సామాన్లు క్రిందపడి ఉన్నాయి. 

సుచరిత, ప్రియ ఇద్దరూ కలిసి రమ్య కట్లు విప్పారు. ఆమె నోట్లో కుక్కిన గుడ్డని తీసారు. షాక్ లో ఉంది రమ్య. పిచ్చి చూపులు చూస్తోంది. మాట రావడం లేదామెకి. గుండెలకి పొదువుకుంది సుచరిత రమ్యని. 

“చెప్పు…!ఏం చేశావ్ పాపని….?” వాచ్ మాన్ చేతుల్ని వెనక్కి విరిచి పట్టుకుంది ప్రియ. ప్రియ బాగా ఎత్తైన మనిషి. బలంగా కూడా ఉంటుంది. 

“నేనేం చెయ్యలే….!”  తప్పించుకునే ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు వాడు.  విదిలించుకుని పారిపోబోయాడు. అప్పటికే దగ్గర దాకా వచ్చేసిన ముకుంద్ వాడి ముఖం మీద పంచ్ ఇచ్చాడు. 

క్రింద పడ్డాడు వాచ్ మాన్. వాడిని నేలమీద అదిమి పెట్టి బూటు కాలు వాడి కంఠం మీద నొక్కి పెట్టాడు ముకుంద్. 

“చెప్పు….ఏం చేశావు పాపని? చంపేస్తాను.”

“ ఏం చెయ్యలేదు సారూ…ఒట్టు. సత్తెం చెప్తున్నా…నన్నేం చెయ్యనియ్యలే! ఆమెనే నన్ను కొరికింది. రక్కింది. కరాటే షాట్లు గొట్టింది.” ఏడుస్తున్నాడు వాడు.

తన బ్యాగ్ లో ఉన్న  నీళ్ళ సీసా సుచరితకి ఇచ్చింది ప్రియ. కొద్ది నీళ్ళు ముఖం మీద చల్లి , మరికొన్ని త్రాగించాక తెప్పరిల్లింది రమ్య. 

“అమ్మా..అమ్మా….!” అంటూ సుచరితని అల్లుకుపోయింది.

“నీకేం కాదు. నేనున్నాను. చెప్పు తల్లీ...ఏమయింది?” అడిగింది సుచరిత.

“ఆటో దిగి మెట్లెక్కుతున్న నన్ను వాచ్ మాన్ అంకుల్ పిలిచాడమ్మా! ‘ మీ వాళ్ళెవరూ లేరు. మీ తమ్ముళ్ళిద్దరూ కూడా ఏదో కొనుక్కోవడానికి  వెళ్ళారు. తాళం కూడా ఇవ్వలేదు’ అన్నాడమ్మా! నేను మెట్ల మీదే కూర్చుంటానని అంటే, 'లోపలికి రా బేబీ...ఫ్యాన్ క్రింద కూర్చుని హోం వర్క్ చేసుకో!' అన్నాడు. 'సరే ' అని లోపలికి వెళ్లాను. ఏమైందో ఏమో, మీద పడ్డాడు. నేను స్టీల్ వాటర్ బాటిల్ తీసుకుని కొట్టాను. ఫైటింగ్ లో నేనే ఓడి పోయాను.  నా కాళ్ళు చేతులు కట్టేశాడు. నేను ఏడుస్తున్నానని క్రింద పడేసి నోట్లో బట్ట కుక్కాడు. నన్ను చంపుదాం అనుకున్నాడమ్మా…..!నువ్వు రాక పోతే….నువ్వు రాకపోతే…..!” పెద్దగా ఏడుస్తోంది తనని అత్యాచారం చేయబోయాడన్న నిజం తెలియని పన్నెండేళ్ళ పసి పిల్ల రమ్య.

వాచ్ మాన్ రెండు చెంపలు వాయగొట్టి, అతని ముఖాన ఉమ్మేసింది ప్రియ. రమ్యని అమాంతం ఎత్తుకుని బయటికి వచ్చేసింది సుచరిత. మరో నాలుగు తగిలించి వాడిని వాడి గదిలోకే నెట్టి బయట వైపు గడియ వేశాడు ముకుంద్.

తనని కరుచుకుని కూర్చున్న రమ్య ' అమ్మా.,. అమ్మా …!' అంటూ ఏడుస్తుంటే, వీపు నిమురుతూ ధైర్యం చెప్తూ ఉండి పోయింది .

“గండం గడిచి, పిల్ల క్షేమంగా  ఉంది.  నాలో ఇంతకాలానికి అమ్మను చూసుకుంది. దేవుడా...నువ్వున్నావు!” కళ్ళు మూసుకుంది సుచరిత.

" డాక్టర్ గారూ …!ఆ నీచుడి సంగతి ఏం చేస్తారో చేయండి. భగవంతుడి దయ. మీ దంపతులు చేసిన పుణ్య కార్యాలు వృధా పోలేదు. జరగకూడనిది జరగకుండా ఆగింది అందుకే! ముందు పాపకి కాసిని పాలు కలుపుకుని వస్తాను. తేరుకుంటుంది. " చెప్పింది ప్రియ. 

పిల్లలు ముగ్గుర్నీ కౌగిలించుకుని అలాగే ఉండిపోయింది సుచరిత.

……...అయిపోయింది……...

                                      

                          

(ఇంకా ఉంది)