 |
| వేలూరి ప్రమీలా శర్మ |
రైలు రాజమండ్రి స్టేషనుకి చేరుకోగానే లగేజ్ సర్దుకుని దిగడానికి డోరు దగ్గరకి వచ్చి నిలబడింది ధరణి.
"హలో! ఐయామ్ ధనుష్! మీరు ధరణియే కదూ?" చెయ్యి అందిస్తూ తనని తాను పరిచయం చేసుకున్నాడు.
అతని వయసు ఆమె కన్నా మూడేళ్లు ఎక్కువుండొచ్చు. ఇరవై ఆరు, ఇరవై ఏడు ఉంటుందేమో... జీన్స్ మీద ఆరెంజ్ కలర్ టీషర్ట్... ఒంటికి పట్టినట్టుగా ఉంది. ఓపెన్ చేసి ఉన్న బటన్స్ మధ్యనుండి మెరుస్తూ పులిగోరు కనపడుతోంది. రేబాన్ గ్లాస్సెస్... ఒత్తుగా పైకి దువ్విన క్రాఫు.
"నన్నెలా పోల్చుకున్నారు?" అతని వెనకే స్టేషను బయటకు దారితీస్తూ అడిగింది ధరణి.
"అక్క మీ గురించి అంతా చెప్పింది. ఏ కలర్ డ్రెస్ వేసుకున్నారు... ఏజ్ ఎంత ఉంటుందో... అన్ని గుర్తులూ చెప్పింది. రిజెర్వేషన్ కోచ్ మీదున్న చార్టు చూస్తుంటే, డోరు దగ్గర ఎవరికోసమో వెదుకుతున్నట్టు చూస్తూ మీరు కనిపించారు. పోల్చుకోవడం పెద్ద కష్టం కాలేదు" నవ్వుతూ పార్కింగ్ లో పెట్టిన 'యమహ' తీసి, ఎక్కమన్నట్టు సైగ చేసాడు.
సీటు మీద ఇబ్బంది పడుతూ కూర్చున్న తన ముఖాన్ని వ్యూ మిర్రర్ లో చూసి, ఆతను నవ్వడం గమనించి మొహం తిప్పుకుంది ధరణి.
ధనుష్ వాళ్ళ అక్క రాధికా వాళ్ళు, ధరణి వాళ్ళ పక్కింట్లోనే ఉంటారు. ధరణి తల్లి సునీతకీ, రాధికకీ వయసులో అంతరం ఉన్నప్పటికీ ఇద్దరూ మంచి స్నేహితులయ్యారు. సునీత అన్ని విషయాలూ రాధికతో పంచుకునేది. రాధిక కూడా వాళ్ళింట్లో బాగా కలిసిపోయింది.
సునీతా వాళ్ళ దగ్గరి బంధువుల ఇంట్లో పెళ్లి... రాజమండ్రీ వెళ్ళడానికి తనకి వీలుపడక పోవడంతో, కూతురు ధరణిని వెళ్ళమని బ్రతిమలాడి పంపించింది.
ధరణి కి ఊరు కొత్త కావడంతో ఆమెను 'పిక్' చేసుకుని, తిరిగి వైజాగ్ వచ్చేవరకూ జాగ్రత్తగా 'గైడ్' చెయ్యమని, తన తమ్ముడు ధనుష్ కి ఫోన్ చేసి చెప్పింది రాధిక.
"నేనుండేది ఇన్నీసుపేటలో..." తనను తాను పరిచయం చేసుకున్నాక, ఆమెలో భయం పోగొట్టడానికి దారి పొడుగునా ఏవేవో కబుర్లు చెబుతూనే ఉన్నాడు ధనుష్.
గేటు తీసుకుని ఇంటి ఆవరణలోకి అడుగుపెడుతుంటే రంగు రంగుల పూల మొక్కలు స్వాగతం చెప్పినట్టు అనిపించింది. మేడ మీద తను అద్దెకుంటున్న రూమ్ తాళం తీసి, లోనికి రమ్మంటూ కర్టెను పక్కకి జరిపాడు.
"మీరు బ్యాచిలరా?" ఇంట్లో ఎవరూ లేకపోవడంతో అనుమానంగా అడిగింది ధరణి.
"అవును. మీకిక్కడ ఎలాంటి ఇబ్బంది ఉండదు... ముందు రిలాక్స్ అవ్వండి. ఇప్పుడే వస్తాను" చెప్పి బయటకు వెళ్లినవాడు అరగంట తర్వాత చేతిలో ఇడ్లీ, సాంబారు ప్యాకెట్లతో ప్రత్యక్షమయ్యాడు.
"చదువు పూర్తవగానే ఉద్యోగంలో చేరాను. ఎందుకో ఇమడలేక రెండు సంవత్సరాల తర్వాత సొంతంగా బిజినెస్ ఏదైనా పెట్టుకోవాలనిపించి, రిజైన్ చేసేసాను. నాకు కొంచెం బాడీ కేర్ ఎక్కువ. ఫిట్నెస్ సెంటర్ పెడితే ఎలా ఉంటుంది? అన్న ఆలోచన వచ్చింది. అలా మూడేళ్ళ క్రిందట జిమ్ ఒకటి ఓపెన్ చేసాను" తింటూనే చెబుతున్నాడు.
కండలు తిరిగిన అతని బాడీ చూడగానే అనుకుంది... జిమ్ బాడీ అని.
"రాధిక గారు అమ్మతో ఈ విషయం చెప్పడం నాకు గుర్తుంది. మంచి నిర్ణయమే తీసుకున్నారు... నాకు రాజమండ్రీలో ఎవరూ పరిచయం లేదు. నాన్నగారు ఆఫీసు పనిమీద పూణే వెళ్లారు. నానమ్మకి పక్షవాతం... మంచం మీదనే ఉండడంతో అమ్మకి రావడానికి అవ్వక ఈ పెళ్లికి నన్ను వెళ్ళిరమ్మంది" లేచి చెయ్యి కడుక్కుంది ధరణి.
"పర్వాలేదే! జీన్స్ లో వస్తారనుకున్నాను... చుడీదార్లో కనిపించారు. పెళ్లికి నేనూ వస్తున్నాను. ఈరోజంతా మీకు కంపెనీ ఉంటాను" ఓ కంట ధరణిని పరిశీలిస్తూనే, పెళ్లికి వెళ్ళడానికి తయారవమన్నట్టు గుర్తు చేసాడు.
చీరలు కట్టడం కొత్త. కొంచెం ఇబ్బందిగా అనిపించినా తప్పలేదు... తనకు వచ్చినట్టుగా చీరను కట్టుకుంది ధరణి.
"కుచ్చిళ్ళు సర్దుకుంటున్న ఆమె వైపు చూసి, బయల్దేరదామా?" అంటూ రూమ్ తాళం వేసాడు ధనుష్. జాంపేటలో ఉన్న కళ్యాణ మంటపానికి వెళ్తూ మధ్య దారిలో ఉన్న 'జిమ్' దగ్గర ఆపాడు.
"ఈ జిమ్ నాదే. ఇక్కడ ముగ్గురు ఇన్స్త్రక్టర్లు, ఒక యోగా మాస్టర్ ఉన్నారు.
చెబుతూనే... ఈమె మా అక్కయ్య గారి పక్కింట్లో వుండే సునీత గారి అమ్మాయి... ధరణి!" అంటూ ఆమెకు ఒక్కొక్కరినీ పరిచయం చేశాడు.
***
రాత్రి పదకొండూ యాభై మూడు నిముషాలకి ముహూర్తం. మధ్యాహ్నం భోజనాలయ్యాక కళ్యాణమంటపంలో అందరూ రిలాక్స్ అవుతున్నారు.
"ఏంటీ? బోర్ కొడుతోందా?" కుర్చీ ధరణికి దగ్గరగా జరుపుకుంటూ అడిగాడు ధనుష్.
"అదేం లేదు. ఇక్కడ నాకు పెద్దగా ఎవరూ పరిచయం లేరు కదా! కొంచెం లోన్లీ గా అనిపిస్తోంది" మెల్లగా చెప్పింది.
"పద! మా ఊరు చూపిస్తాను" చనువుగా అంటూ, ఆమె సమాధానం కోసం చూడకుండా బయల్దేరదీసాడు.
సాయంత్రం ఆరున్నర కావస్తోంది. సీతంపేట కోటి లింగాల రేవు దగ్గరకి తీసుకొచ్చి బండి ఆపాడు. వెన్నెల వెలుగుల్లో... గోదావరి గల గలలు... గుళ్లో హారతి గంటలు మ్రోగుతుంటే, మనసుకి ఎంతో హాయిగా అనిపించిందేమో... ఏదో మంత్రం వేసినట్టు అతని వెనకే నడవసాగింది ధరణి.
కోటిలింగేశ్వరుణ్ణి దర్శించుకున్నాక, రేవులో మెట్లమీద ఒక అరగంటసేపు కూచుని, వెన్నెల్లో గోదారిని చూస్తూ గడిపారిద్దరూ.
దూరంగా రోడ్డు కం రైలు బ్రిడ్జిపై వెళుతున్న రైలు ప్రతిబింబం, కింద మెరుస్తున్న గోదావరి నీటిలో... అద్భుతంగా ఉందా దృశ్యం. పిల్లగాలికి కదులుతున్న నీటి అలలపై తేలుతున్న పున్నమి చంద్రుడి లేత కిరణాల స్పర్శకి మనసు పులకించిందేమో... అతని భుజానికి తల ఆనించి, వెన్నెల్లో మెరుస్తున్న గోదారి అందాలను మైమరచిపోయి చూస్తుండిపోయింది ధరణి.
ఆ చల్లని వాతావరణంలో చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు ధనుష్.
"అమ్మ, నాన్న చనిపోయాక నా బాగోగులన్నీ అక్కా, బావే చూస్తున్నారు. ఆర్ధికంగా నిలదొక్కుకున్నావు కదా... ఇంక పెళ్లిచేసుకోమని పోరెడుతున్నారు" చెప్పడం ఆపి, ఆమె ఏమంటుందోనన్నట్టు ఒక్క క్షణం ఊపిరి బిగపట్టి ఆమె సమాధానం కోసం ఎదురుచూడసాగాడు.
ధరణి ఏమీ మాట్లాడలేదు. చల్లని వెన్నెల్లో సేదతీరుతున్న ఆమె మనసు... తోడును కోరుతున్నట్టు అతని చెయ్యి చుట్టూ తన రెండు చేతులూ బిగించి, భుజంపై తల ఆనించి, మరింత దగ్గరగా జరిగి కూర్చుంది.
చిన్నగా నవ్వుకున్నాడు ధనుష్.
"ఇక వెళదామా?" అంటూ లేచి, బండి తీసి కళ్యాణ మంటపం వైపు పోనిచ్చాడు.
రాత్రి పెళ్లయ్యాక, కళ్యాణమంటపం నుండి ఇద్దరూ ఇంటికి వచ్చేసారు.
అలసిపోవడం వల్ల ఆమెకి బాగా నిద్రపట్టేసింది.
***
గంధపు వాసనలు వెదజల్లుతూ, అగరుబత్తి వాసన గది నిండా వ్యాపిస్తుంటే మెలకువ వచ్చి కళ్ళు తెరిచి చుట్టూ చూసింది ధరణి.
తెల్లగా తెల్లారిపోయింది.
దేవుడి మందిరం ముందు కూర్చుని, గాయత్రి చేసుకుంటున్న ధనుష్, ఆమె అడుగుల చప్పుడుకి తలెత్తి చూసాడు.
"అయిదు నిముషాలు..." అన్నట్టు చేత్తో సైగ చేసాడు.
వెండి తీగకి చుట్టిన స్పటిక పూసల దండ... మధ్యలో వేలాడుతున్న ఏకముఖి రుద్రాక్ష... అతని ఏకాగ్రతని మరింత పెంచాయి.
తిరుగు ప్రయాణంలో రైల్వే స్టేషన్ లో రత్నాచల్ ఎక్స్ ప్రెస్ ఎక్కిస్తూ... "జాగ్రత్త" అన్నట్టు చెయ్యి ఊపాడు.
ట్రైను కదలబోతుంటే ఏదో గుర్తొచ్చినవాడిలా పరుగెత్తుకెళ్లి, కోక్ బాటిలూ... బిస్కట్లూ కొని తెచ్చి, చేతిలో ఉంచాడు. నవ్వుతూ 'బై' చెప్పిన ఆమె, ట్రైను ముందుకి సాగుతుంటే కిటికీ దగ్గర కూర్చుని గోదారి అందాలను చూస్తూ, వెనక్కి వెళుతున్న బ్రిడ్జి స్తంభాలను లెక్కపెడుతోంది.
హ్యాండు బ్యాగులో ఫోను మోగుతుంటే ఎవరా అని తీసి చూసింది.
తల్లి సునీత నంబరు చూసి వెంటనే ఎత్తింది.
"హా! మమ్మీ! ట్రెయిన్ ఎక్కేసాను. అంతా బాగానే జరిగింది" చెబుతుంటే తల్లి సునీత మధ్యలో ఆమె మాటలకు అడ్డు తగులుతూ
"అందరూ నిన్ను బాగానే రిసీవ్ చేసుకున్నారా?" అని అడిగింది.
"చాలా... చాలా బాగా రిసీవ్ చేసుకున్నారు మమ్మీ! నాకు రాజమండ్రీ చాలా బాగా నచ్చింది. ఇంకో రెండు రోజులు ఇక్కడే ఉంటే బాగుండుననిపించింది" హుషారుగా చెబుతున్న కూతురి మాటలకు నవ్వుకుంది సునీత.
"అయితే ధనుష్ తన కూతురికి నచ్చినట్టే... నిశ్చింతగా అనుకుంది."
ప్రేమలూ, పెళ్ళిళ్ళూ అంటూ ఇంట్లో వారికి దూరంగా వెళ్లిపోయి పెళ్లిళ్లు చేసుకున్న ఒకరిద్దరు ఫ్రెండ్స్... మోసపోయామంటూ తిరిగి వెనక్కి రాలేక అఘాయిత్యాలకు పాల్పడిన సంఘటనల వల్ల ధరణి మానసికంగా కుంగిపోయింది. అప్పట్నుంచీ ఆమెకు 'మగ జాతి పై' నమ్మకం పోయింది.
పెళ్లి మాటెత్తితే, ఇంతెత్తున లేచే కూతురిని... కావాలనే ఈ పెళ్లికి ఒంటరిగా పంపింది సునీత. అందుక్కారణం లేకపోలేదు... ధనుష్ తమ ఇంటికి వచ్చినప్పుడు, ధరణిని చూసి ఇష్టపడ్డాడనీ, ఎలాగైనా ధరణిని పెళ్లికి ఒప్పించమనీ సునీతని కోరింది రాధిక. దాని ఫలితమే ఇది.
ధరణికి, ధనుష్ నచ్చాడన్న విషయం రాధికతో చెప్పడానికి ఉత్సాహంగా తలుపు తట్టింది సునీత.
****
"ధరణీ! ఏమిటాలస్యం? ఇంకా రెడీ అవలేదా? ట్రెయిన్ టైం అయిపోతోంది... పద... పద!" తొందర చేస్తున్నాడు ధనుష్.
"ఒక్క నిముషం! ఇదిగో ఈ బ్యాగ్గు ఆటోలో పెట్టండి. తాళం వేసి వచ్చేస్తాను" గబ గబా ఇంటికి తాళం వేస్తూ చెప్పింది ధరణి.
ఆటోలో బ్యాగ్ పెడుతుంటే అందులోంచి జారి కింద పడిన పుస్తకం తీసి ఏమిటా అన్నట్టు ముందుకీ, వెనక్కీ తిప్పి చూసాడు ధనుష్.
పాతికేళ్ల నాటి డైరీ.
ముత్యాల్లాంటి ధరణి చేతి రాతలో ఒక్కో పేజీ అందంగా ముస్తాబయి ఉంది. పేజీలు తిప్పుతూ గుంభనంగా నవ్వుకున్నాడు ధనుష్.
తొలినాటి జ్ఞాపకాలు... ఎంత భద్రంగా దాచుకుంది!! పాతికేళ్ల తర్వాత మళ్ళీ యిదే రాజమండ్రికి వెళ్లడం. ధరణి తండ్రి కోరిక మేరకు పెళ్లయిన ఆరు నెలలకే విశాఖకు మకాం మార్చి, మావగారి రియల్ ఎస్టేటు వ్యాపారంలో భాగస్వామి అయ్యాడు ధనుష్. బాగా లాభాలు రావడంతో అక్కడే ఉండిపోయాడు.
"పాతికేళ్ల పెళ్లిరోజుకి ఎక్కడికి వెళ్దాం?" అని ధరణిని అడిగినప్పుడు... "మనం మొదటిసారి కలుసుకున్న కోటిలింగాల రేవుకి తీసుకు వెళ్ళమంది".
ట్రైన్ లో కూర్చుని, జ్ఞాపకాల పేజీలు తిరగేయడానికి ఇన్నాళ్ళు అపురూపంగా దాచుకున్న ఈ డైరీ తెస్తోందన్నమాట..." నవ్వుకుంటూ డైరీని తీసి జాగ్రత్తగా బ్యాగులో దాచాడు.
"పాతికేళ్ల పెళ్లిరోజుకి ఎక్కడికి వెళ్దాం?" అని ధరణిని అడిగినప్పుడు... "మనం మొదటిసారి కలుసుకున్న కోటిలింగాల రేవుకి తీసుకు వెళ్ళమంది".
ట్రైన్ లో కూర్చుని, జ్ఞాపకాల పేజీలు తిరగేయడానికి ఇన్నాళ్ళు అపురూపంగా దాచుకున్న ఈ డైరీ తెస్తోందన్నమాట..." నవ్వుకుంటూ డైరీని తీసి జాగ్రత్తగా బ్యాగులో దాచాడు.
****
Comments
Post a Comment